هیچ‌چیز به اندازه شنیدن جمله «مراجع مقاومت داشت» از دهان یک درمانگر، دردناک و ناامیدکننده نیست. مقاومت مراجع، اگر واقعا وجود داشته باشد، نتیجه‌ی مستقیم رابطه‌ای است که در اتاق درمان با درمانگر شکل گرفته. این مقاومت، انعکاسی از روابط گذشته مراجع است؛ جایی که شاید دیده نشده، شنیده نشده یا بی‌اعتماد شده.

اما مسئله اینجاست: بسیاری از درمانگران از تجربه انتقال چیزی نمی‌دانند، چون خودشان هرگز در اتاق درمان این تجربه را نداشته‌اند (درمان نگرفته اند).  وقتی درمانگر نداند انتقال چه معنایی دارد یا چطور باید با آن کار کند،  مقاومت مراجع را به‌جای نشانه‌ای از رابطه درمانی، بهانه‌ای برای نادیده گرفتن مسئولیت خودش می‌بیند.

رابطه درمانی باید از همان جلسه اول شکل بگیرد. اگر جلسات پیش نمی‌رود، این وظیفه درمانگر است که مراجع را به متخصص دیگری معرفی کند. درمانگر نمی‌تواند جلسات را ادامه دهد و در نهایت، وقتی نتیجه‌ای حاصل نشد، مراجع را با برچسب «مقاومت» رها کند. این نه‌تنها غیراخلاقی است، بلکه زخم دیگری به اعتماد مراجع اضافه می‌کند.

بیایید مسئولیت را بپذیریم: مقاومت مراجع شکست او نیست؛ بلکه آینه‌ای است از چیزی که ما در رابطه‌ی درمانی نادیده گرفتیم. این ما (درمانگر) هستیم که باید نشان دهیم درمان گرفتن از زندگی‌ای که مراجع دارد ، ترسناک‌تر نیست.

متن از رواندرمانگر نغمه امین
پیج اینستا
https://www.instagram.com/naghmehamin?igsh=MWJic2Y1eHFiOTlpag==