مرثیه‌ی مسیح اثر جوتو
نقاشی‌شده بر دیوار کلیسای اسکروونی (Scrovegni) در شهر کهن پادوا. این فرسکو نمایشی دردناک و جانکاه از یک تراژدی است. چهره‌ها و حالت‌های غرق در اندوه، ترکیب‌بندی قوی و استفاده هوشمندانه از فضا همگی حس عمیقی از سوگ و ماتم را در برابر مرگ مسیح منتقل می‌کنند. این صحنه بخشی از مجموعه‌ای از فرسکوهاست که رویدادهایی از زندگی مسیح، مریم مقدس و والدین او، آنا و یواخیم، را به تصویر می‌کشند و در بسیاری از جهات نقطه اوج احساسی این کلیسا محسوب می‌شود.
با این تعداد آثار و فرسکوها، جوتو موفق شد از سنت‌های هنری زمان خود فراتر رود و سبک تازه و طبیعی‌گرایانه‌ای را بنیان نهد که نقطه عطفی در سیر تحول هنر غرب به شمار می‌رود. پیش از آنکه جوتو تصاویر نوآورانه‌اش را از انسان‌هایی سه‌بعدی و واقع‌گرایانه خلق کند، پیکره‌های خشک و بی‌روح در سنت بیزانسی و فضای تخت و یک‌بعدی آن‌ها مانعی برای برقراری ارتباط احساسی بین بیننده و موضوع اثر ایجاد می‌کردند.
قبل‌تر، موزاییک‌ها اغلب برای نمایش تصاویر مذهبی به کار می‌رفتند، اما این آثار نه‌تنها پرهزینه و زمان‌بر بودند، بلکه بیشتر جنبه تزئینی داشتند و هدف‌شان برانگیختن احساسات بیننده نبود. همین عنصر احساسی است که "مرثیه مسیح" را چنین تأثیرگذار می‌سازد. این اثر احساسی‌ترین صحنه در میان مجموعه فرسکوها را به تصویر می‌کشد و جوتو با مهارتی کم‌نظیر، صحنه‌ای خلق کرده که هم عمیقاً تأثیرگذار و هم شگفت‌انگیز و زیباست.
در این روایت از کتاب مقدس، پیکر مسیح از صلیب پایین آورده شده و خانواده و دوستان سوگوارش او را در بر گرفته‌اند. مریم مقدس که فرزند درگذشته‌اش را در آغوش گرفته، نقطه کانونی این اثر است. همان‌طور که بدن مسیح کشیده و سنگین به نظر می‌رسد، اندوه مریم نیز غیرقابل تحمل به نظر می‌رسد. در سمت راست مریم، یوحنای رسول دستانش را به نشانه بهت و اندوه به عقب پرتاب کرده و مریم مجدلیه غمگینانه کنار پاهای مسیح نشسته است. جوتو با استفاده از اشکال ساده و بلوک‌های رنگی، تمرکز بیننده را بر مهم‌ترین عناصر احساسی نقاشی (چهره‌ها و دست‌ها) جلب می‌کند. پیکره‌های محکم و استوار پیش‌زمینه با لباس‌هایی پوشانده شده‌اند که حجم بدن‌هایشان را آشکار می‌سازد. حتی نیازی نیست چهره افراد را ببینیم، اندوه آن‌ها از طریق سرهای خمیده و شانه‌های فروافتاده‌شان بیان شده است.
ترکیب‌بندی واقع‌گرایانه و حس قانع‌کننده‌ای از فضا در اثر وجود دارد. از این نظر، جوتو پیشاپیش تکنیک‌های پرسپکتیو را که بیش از صد سال بعد به‌طور دقیق تدوین و توسعه یافتند، به کار گرفته است.
نقاشی‌شده بر دیوار کلیسای اسکروونی (Scrovegni) در شهر کهن پادوا. این فرسکو نمایشی دردناک و جانکاه از یک تراژدی است. چهره‌ها و حالت‌های غرق در اندوه، ترکیب‌بندی قوی و استفاده هوشمندانه از فضا همگی حس عمیقی از سوگ و ماتم را در برابر مرگ مسیح منتقل می‌کنند. این صحنه بخشی از مجموعه‌ای از فرسکوهاست که رویدادهایی از زندگی مسیح، مریم مقدس و والدین او، آنا و یواخیم، را به تصویر می‌کشند و در بسیاری از جهات نقطه اوج احساسی این کلیسا محسوب می‌شود.
با این تعداد آثار و فرسکوها، جوتو موفق شد از سنت‌های هنری زمان خود فراتر رود و سبک تازه و طبیعی‌گرایانه‌ای را بنیان نهد که نقطه عطفی در سیر تحول هنر غرب به شمار می‌رود. پیش از آنکه جوتو تصاویر نوآورانه‌اش را از انسان‌هایی سه‌بعدی و واقع‌گرایانه خلق کند، پیکره‌های خشک و بی‌روح در سنت بیزانسی و فضای تخت و یک‌بعدی آن‌ها مانعی برای برقراری ارتباط احساسی بین بیننده و موضوع اثر ایجاد می‌کردند.
قبل‌تر، موزاییک‌ها اغلب برای نمایش تصاویر مذهبی به کار می‌رفتند، اما این آثار نه‌تنها پرهزینه و زمان‌بر بودند، بلکه بیشتر جنبه تزئینی داشتند و هدف‌شان برانگیختن احساسات بیننده نبود. همین عنصر احساسی است که "مرثیه مسیح" را چنین تأثیرگذار می‌سازد. این اثر احساسی‌ترین صحنه در میان مجموعه فرسکوها را به تصویر می‌کشد و جوتو با مهارتی کم‌نظیر، صحنه‌ای خلق کرده که هم عمیقاً تأثیرگذار و هم شگفت‌انگیز و زیباست.
در این روایت از کتاب مقدس، پیکر مسیح از صلیب پایین آورده شده و خانواده و دوستان سوگوارش او را در بر گرفته‌اند. مریم مقدس که فرزند درگذشته‌اش را در آغوش گرفته، نقطه کانونی این اثر است. همان‌طور که بدن مسیح کشیده و سنگین به نظر می‌رسد، اندوه مریم نیز غیرقابل تحمل به نظر می‌رسد. در سمت راست مریم، یوحنای رسول دستانش را به نشانه بهت و اندوه به عقب پرتاب کرده و مریم مجدلیه غمگینانه کنار پاهای مسیح نشسته است. جوتو با استفاده از اشکال ساده و بلوک‌های رنگی، تمرکز بیننده را بر مهم‌ترین عناصر احساسی نقاشی (چهره‌ها و دست‌ها) جلب می‌کند. پیکره‌های محکم و استوار پیش‌زمینه با لباس‌هایی پوشانده شده‌اند که حجم بدن‌هایشان را آشکار می‌سازد. حتی نیازی نیست چهره افراد را ببینیم، اندوه آن‌ها از طریق سرهای خمیده و شانه‌های فروافتاده‌شان بیان شده است.
ترکیب‌بندی واقع‌گرایانه و حس قانع‌کننده‌ای از فضا در اثر وجود دارد. از این نظر، جوتو پیشاپیش تکنیک‌های پرسپکتیو را که بیش از صد سال بعد به‌طور دقیق تدوین و توسعه یافتند، به کار گرفته است.