سرچشمه تمامی فراوانی ها بیرون از شما قرار ندارد، بلکه بخشی ست از آن کسی که هستید. با این حال با شناختن، بجا آوردن و سپاس از فراوانی هایی که در بیرون وجود دارد، آغاز کنید. فراوانی هستی را در پیرامون خود بنگرید: گرمای تابش خورشید بر پوست، نمایش گلهای زیبا در بیرون یک گل فروشی، گاز زدن به میوه ای آبدار و خیس شدن در زیر باران! با هر گامی که بر می داریم، فراوانی هستی را می بینیم. سپاس از نعمت های فراوان پیرامونتان، فراوانی های به خواب رفته درون را بیدار می کند‌. سپس بگذارید که این فراوانی های به خواب رفته، به بیرون جریان یابد. هنگامی که به غریبه ای لبخند می زنید، این خود باریکه ای از جریان انرژی رو به بیرون است.
در این حالت شما بخشنده می شوید. سپس از خود بپرسید: در اینجا چه میتوانم ببخشم؟ چگونه میتوانم در این موقعیت به این شخص خدمتی بکنم؟ شما نیازی به داشتن چیزی ندارید تا احساس فراوانی کنید، هر چند که با همواره احساس فراوانی کردن، چیزها به طور یقین به سوی شما خواهند آمد.
فراوانی فقط به سراغ کسانی می آید که پیشاپیش از آن برخوردار هستند‌. شاید این روند، ناعادلانه به نظر برسد؛ البته که ناعادلانه نیست. این، قانون جهان است. فراوانی و کمبود، هر دو حالت هایی درونی هستند که به صورت واقعیت شما آشکار میشوند.



اکهارت تله
جهانی نو
ص 178 و 179