کافه اندیشه

⏺ رهبری ۱۹ بهمن ۱۴۰۳ در برابر تجمعی از افسران نیروی هوایی گفت؛

«مذاکره با آمریکا هیچ تاثیری در رفع مشکلات کشور ندارد...»

و در ادامه ضمن اشاره کوتاهی به داستان نافرجام برجام و بدون اشاره به سهم خودش در روی کار آمدن دولت روحانی و حمایت تمام قدش از ظریف و بروز برجام، با بیان صریح جملات پیش رو، هرگونه احتمال مذاکره با ترامپ را از اساس ممنوع اعلام کرد؛

«با دولت آمریکا نباید مذاکره کرد، مذاکره کردن عاقلانه نیست، هوشمندانه نیست، شرافتمندانه نیست...»

نگارنده هیچگاه به خود اجازه نخواهد داد که همگام با کیهان و پایدارچی ها، به بهانه قسمت اخیر گفتار رهبری هواداران مذاکره با ترامپ را بی عقل، بی هوش و حواس و بی شرافت بخواند، اما معتقد است در صورت ادامه حلقه حاکمیت و مقامات فعلی از مذاکره با ترامپ نیز آبی برای ملت گرم نخواهد شد، بدین اعتبار که چین و روسیه نیز نمونه قابل توجهی از جامعه جهانی اند و سالهاست حکومت ایران سیاست های کلی اش را به افق روسچین تنظیم کرده است اما به وضوح میبینیم که طرفی از این همسویی حقارت آمیز بسته نشده، به همین نسبت مذاکره و حتی آغاز رابطه رسمی با ایالات متحده نیز توفیر چندانی نخواهد داشت.

در ایران سنگ اصلی پیش پای ثبات و توسعه، «حلقه ثابت حاکمیت» است نه دولت های متخاصم، بعبارتی معضل ریشه ای کشور «فقر دموکراسی» است. دموکراسی باید باشد تا با بسط عدالت سیاسی صرفا عقلای قوم بر مسند امور بنشینند و تحت نظارت عملی مردم ملزم به کاربست تدابیر عاقلانه در مهلت مقرر باشند.

برخلاف آنچه که مرسوم است دموکراسی در قیاس با اقتصاد، ثبات و امنیت تقدم وجودی دارد نه تقدم ارزشی و رتبی! یعنی تا در وهله نخست دموکراسی جلوه نکند امکان نسج مفاهیم ثلاثه مزبور وجود ندارد.

اقتصاد، ثبات و امنیت بعنوان ارزش عینی تلقی میشوند و از طریق پایش میدانی این سه میتوان به سطح و عمق دموکراسی در هر بلادی پی برد، در کشوری که اقتصاد و امنیت وجود نداشته نباشد متهم ردیف اول آن «استبداد ساختاری» است که معمولا تحت لوای نوعی دموکراسی قلابی یا کم عمق و سطحی به زیست فریبنده خود ادامه میدهد.

اعتماد جهانی منحصر در استیلای افکار عمومی بر عرصه سیاست است و بدین ترتیب اعتماد به حاکمیت های اقلیتی را روا نمیدارد، از این منظر است که جامعه جهانی به کشورهای غیر دموکراتیک اعتماد نمیکند، امروزه روز بهمان میزان که غرب به ایران اعتماد ندارد شرق نیز به دیده شک به قامت ایران می نگرد. ایران تاکنون برای جلب اعتماد استراتژیک چین و روس پنهانی امتیازات هنگفتی نسبت به برجام پرداخت کرده و سوگمندانه در این امر نیز ناموفق بوده است، در عالم سیاست رفع شک و تردیدها با انعقاد قراردادهای طولانی مدت میسور نیست، طرفه آنکه خط شک پیشتر به متن قراردادهای فی ما بین نیز رسوخ میکندـ

امروز کشورها ملزمند که از طریق زدودن استبداد سیاسی و بسط دموکراسی داخلی (بومی) همانند ژاپن و ترکیه و یا همانند کشورهای حاشیه خلیج فارس در عین استبداد در امر تصاحب حکومت لااقل با تن سپاری به ملاحظات جهانی و همسویی با قدرتها (دموکراسی وارداتی) به جلب اعتماد جهانی دست یازند، ایران در پسا انقلاب۵۷ نه تن به دموکراسی بومی میدهد و نه دموکراسی وارداتی را بر می تابد، وضعیت بغرنج امروزی کشورمان سرنوشت محتوم هر کشوری است که مثل ایران سیاست ورزی کند.

رهبری با مذاکره مستقیم بین دو رییس جمهور ایران و آمریکا مخالفت میکند، دلیل اصلی و خفیه آن نیز مشخص است، در شرایطی که قصه قدس برای همیشه فروریخته و سگرمه جماعت حزب اللهی بدجور بهم فرو رفته است، کافیست قصه مبارزه با آمریکا نیز به یکباره فرو بریزد تا فلسفه وجودی حکومت به سبک آیت الله ها از بیخ و بن پوچ و نابود گردد. طبعا آنچه در برابر تامین نشئه ضدآمریکایی جماعت حزب اللهی فاقد اهمیت است فقر مردمی است که امروز سالهای پایانی عصر قاجار را با پوست و استخوان خود لمس میکنند.
✍ علیرضا مکرمی


@KafeAndeshe

دهۀ چهل خورشیدی سال‌های رشد و نمو اندیشه‌های قهرمانی و چریکی بود.
روشنفکری که باید «روح القوانین» منتسکیو را توضیح می‌داد. باید اعلامیه حقوق بشر را منتشر‌ می‌کرد. اسلحه به دست، سیانور زیر زبان و «رد تئوری بقا» در ذهن، به دنبال شکستن قدرتِ حکومتی بود و چیزی از توضیح آزادی آدمی و تکثرگرایی نمی‌دانست. تفکر غیر خود را دشمن می‌دانست و دقیقاً جامعه را پولاریزه کرده بود. در جامعه پولاریزه جایی برای دموکراسی و تفکر غیر نیست. همه چیز سیاه و سفید است. یا با ما یا بر ما.
در چنین فضایی است که عملاً تفکرات دموکراتیک نه تنها رشد نمی‌کنند بلکه به تمسخر گرفته می‌شود.
چپ ایرانی هیچگاه مسائل مبرم جامعه خود را درک نکرد که اگر میکرد در همان دهه چهل و پنجاه به جای پخش آثار مائو و استالین و چه گوارا، ولتر و دیدرو ترجمه می کرد.
اینها را گفتم که بدانیم چگونه تلاش آزادیخواهان و مصلحین این مرز بوم به مسیر نادرست امروز ختم شد.

@KafeAndeshe

«آزادی را پاس بدار، حقيقت هوای خودش را خواهد داشت.»

Take Care of Freedom and Truth Will 
Take Care of itself

👤-ریچارد رورتی

@KafeAndeshe

آن‌چه انسان را عقل‌گریز می‌کند، هراس است. ترس آن ریشه‌ای است که خرافات از آن بر می‌رویَد، می‌پاید، و تغذیّه می‌شود... مردم تا آن‌جا که مغلوبِ ترس باشند، آماده‌یِ زودباوری‌اند.

توده‌یِ مردم هرآن‌چه زیرِ نفوذِ ادیانِ جعلی می‌پرستند چیزی جز اوهام و خیالاتِ ذهن‌هایِ افسرده و ترسیده نیست؛ هر زمان که مملکتی بیشتر دستخوشِ بزرگترین پریشانی‌ها بوده است، خرافاتی‌ها و رمّالان بیشترین نفوذ را میانِ مردمِ عادی و بیشترین قدرت را در برابرِ حاکمان داشته‌اند... هیچ‌چیز به اندازه‌یِ خرافات برای حکمرانی بر توده سودمند نیست... همواره کوششِ فراوانی صرفِ آراستنِ مذهب، چه راستین باشد چه کاذب، با فرایض و مراسم شده است، تا توده آن را خیره‌کننده‌تر از هر چیزِ دیگری بیابد و از آن به شدید‌ترین درجه‌ای از وفاداری تبعیت کند. مسلمانان این کار را به موثرترین وجهی سازمان داده‌اند. ایشان با این اعتقاد که مباحثه بر سرِ مذهب کاری است ناصواب، ذهنِ هر فردی را چنان با پیشداوری پُر می‌کنند که جایی برایِ عقلِ دُرُست باقی نمی‌گذارند، چه برسد به جایی برای شک.

▪️بعید نیست که در حقیقت برترین رمزِ حکومت‌هایِ خودکامه، و آن‌چه مطلقاً لازمه‌یِ آن‌هاست، نگه‌داشتنِ مردم در وضعیّتِ فریفتگی، و پنهان کردنِ ترسی باشد که مردم را به این-سو-آن-سو می‌کشانَد، زیرِ عنوانِ فریبایِ مذهب. در نتیجه‌یِ این وضعیّت، مردم چنان برای بردگیِ خود می‌جنگند که گویی برایِ رستگاریِ خود می‌جنگند، و ریخته شدنِ خونِ خود را برای سَروریِ شخصِ واحدی، نه‌تنها خفّت‌بار نمی‌دانند بلکه آن را افتخاری عظیم می‌شمارند.

📕( #باروخ_اسپینوزا ؛ #رساله‌_الهی_سیاسی ؛ ترجمه‌یِ علی فردوسی)

@KafeAndeshe

🔻🔻🔻🔻🔻🔻

مجسمه ها را شکستند، آلات موسیقی را سوزانیدند و کتاب ها را در آتش انداختند و کاخ ها و قصرها و میکده و دانشکده و آتشکده ها را با خاک یکسان کردند و به جایش مسجد و تکیه و امامزاده و حسینیه ساختند.
متخصصین اذان و مناجات و آخوندهای گردن کلفت خواب و خوراک را به مردم حرام کردند و در رادیو با مزخرفات عربی و روضه مردم را دعوت به مرده پرستی و روزه و گذشت از دنیا و گریه و غسل در آب روان می کردند و از فشار قبر می ترسانیدند و به شهوت رانی ها و شکم چرانی های بهشت وعده و وعید می دادند. شیخ پشم الدین هم کتابی در نجاسات تالیف کرد که حاوی هزار و پانصد مساله در باب آداب خلا رفتن و کونشویی بود! خلاصه بازار دعانویس و جن گیر و محلل رونقی بسزا گرفت. متخصصین روضه و گریه تمام لذت های این دنیا را حواله به دنیای دیگر می کردند و مردم را وادار به زوزه و روزه و گریه و چسناله می نمودند و خودشان مدام در عیش و نوش مشغول اندوختن مال و منال بودند و می خواندند:" گریه بر هر دردی دواست!"

👤#صادق_هدایت
📚 توپ مرواری

@KafeAndeshe

⏺ خبرهای خوب اینکه:

مارک روبیو و جی.دی.وَنس در کنفرانس امنیتی مونیخ شرکت میکنند
و حضور تریتا پارسی در این کنفرانس لغو شد!

@KafeAndeshe

‏پشتیبانی تمام قد ایرانیان میهن پرست در سراسر جهان دولت آلمان را وادار به عقب نشینی کرد حالا دیگه جهان نمیتونه تاثیرگذاری و جایگاه ‎#شاه_رضاپهلوی را در بین ایرانیان انکار کنه این تجربه موفق نشان داد که قدرت ما مردم در اتحاد ماست!
‎#قدرت_ملت

@KafeAndeshe

⏺ زنده یاد سعيدی سيرجانی؛ از ايران به عنوان مظهر العجائب ياد مي کرد.
‌
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که چريک های فدايی خلقش – که برای مارکس و لنين سينه مي زدند – اغلب شان فرزندان آيت الله ها بودند. کمونيست هايش فرزندان فئودال ها و رهبران حزب کمونيست اش نماز می خواندند و روزه مي گرفتند.
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که مردمانش با دست خود گور خود را می کنند و بعد گناهش را به گردن امريکا و انگلستان و استعمار و امپرياليزم و صهیونیزم می اندازند.
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که مردمانش، صبح مصدقی اند، عصرش توده ای اند، غروبش سلطنت طلب اند و شامگاهش امت اسلام!
مظهر العجائب يعنی
کشوری که از ميان خيل عظيم روشنفکران و سياستمداران و درس خواندگان و اهل تفکرش، مردی بی نام بيرون مي آيد وبر کرسی رياست جمهوری اش می نشيند.
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که مردمش به هوخشتره و خشايارشاه و اردشیر بابکان و شاپور ذوالاکتاف و کمبوجيه و بو علی سينا و مولانا و زکريای رازی اش مي نازند، اما يک کلام درباره آنها نميدانند.
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که مردمانش، برای ويران کنندگان ميهن شان و برای آدمخوارانی که خواهران و مادران شان را به اسارت برده و آنها را در بازارهای برده فروشان بصره و بغداد فروخته و پدران شان را از بار شمشيرآبدار سبکبار کرده اند، قمه و زنجير ميزنند و گريه ميکنند و نوحه می سرايند.
مظهر العجائب؛ يعنی
مملکتی که مردمانش هر سال تنها يک دقيقه کتاب می خوانند اما در همه عرصه های علمی و فلسفی و اقتصادی و تاريخی و سياسی، نه تنها استاد، بلکه فيلسوف اند.
مظهر العجائب؛ يعنی
کشوری که روشنفکرانش، پس از گذشت هشتاد نود سال، هنوز بر سر اينکه رضاشاه را انگليسی ها آورده بودند يا نه برای هم شاخ و شانه ميکشند.
مظهر العجائب؛ يعنی کشوری
که مردمانش اگر دو نفر دور هم جمع بشوند حزب تشکيل ميدهند و اگر تعداد شان به سه نفر رسيد انشعاب مي کنند.

@KafeAndeshe