خبرنامهٔ امیرکبیر

• خبر ناگوار قتل امیرمحمد خالقی دانشجوی نوزده‌ساله، باری دیگر داغی بر دل‌های خونین‌مان نهاد که تحت سلطه ساختار سیاسی ناتوان و ناکارآمد، در وحشت و ناامنی، قربانی استبداد می‌شویم.

• امیرمحمد خالقی، دانشجوی نوزده ساله‌ایست که مورد حمله‌ی سارقان مسلح قرار گرفت و در پی درگیری با آنها با دو ضربه ی چاقو به قتل رسید.

• خبر قتل این دانشجو هر وجدان بیداری را به فکر فرو می‌برد؛ قتلی که نه حاصل اتفاقی غیرمنتظره و اجتناب‌ناپذیر، بلکه ثمره‌ی بی‌توجهی به خطری بود که دانشجویان مدت‌هاست آن را فریاد می زنند: (فقدان امنیت)

• در سال‌های گذشته شاهد حوادث متعدد این‌چنینی از قبیل سرقت و زورگیری در اطراف محیط‌های دانشگاهی بوده‌ایم و دانشگاه‌های ایران به مانند تمام جامعه درگیر نا‌امنی هستند.

• به واسطه همین ناامنی‌ها یک دانشجو کشته شد؛ اما قاتلان او فقط سارقان خیابانی نبودند؛ قاتل او سیستمی است که امنیت را قربانی بی‌کفایتی و ناکارآمدی خود کرده است و به جای تامین امنیت، با تمام قوا در پی سرکوب جامعه‌ی مدنی است.

• امنیت در این کشور خیلی وقت است معنای دیگری پیدا کرده و به ابزار و بهانه‌ای برای سرکوب و خفقان تبدیل شده است. برای نمونه وقوع این فاجعه، درست در همان روزی رخ داد که  ماموران امنیتی در آن منطقه حضور داشتند تا مانع از اعتراضاتی شوند که در سالگرد حصر رهبران جنبش سبز درحال وقوع بود.

• نهاد های انتظامی که به ظاهر، مسئول حفظ امنیت هستند مدت هاست که از کارکرد اصلی خود فاصله گرفته و به ابزاری برای سرکوب جامعه تبدیل شده اند.

• قتل یک دانشجو تنها یک حادثه‌ی تلخ نیست بلکه مظهر شکست و ناکارآمدی سیستمی است که تنها اولویتش بقا است.

• در برابر این جنایت به کجا می توان شکایت کرد زمانی که در پی اعتراض دانشجویان، ماموران امنیتی در اقدامی غیرقانونی وارد دانشگاه می‌شوند و به ضرب و شتم و سرکوب دانشگاه و دانشجو می‌پردازند.

• بحث ما تغییر فلان مسئول یا نصب دوربین یا ایجاد کیوسک پلیس نیست ؛ صحبت ما ساختار سیاسی‌‌ای است که خود عامل ایجاد ناامنی است.

• امیرمحمد خالقی نماد همه‌ی ما بود، همه‌ی مایی که زیرسایه این ناکارآمدی نفس می‌کشیم و هرروز قربانی ناتوانی، فساد و بی‌مسئولیتی می‌شویم.

• اما ما در برابر این ظلم و ستم سکوت نمی‌کنیم و اجازه نخواهیم داد این جنایت در سکوت دفن شود. خواست ما پایان این چرخه ی ظالمانه و سیکل معیوب است، ما دیگر نمی‌خواهیم تاوان ناتوانی شما را پس دهیم.

کوتاه سخن آنکه: دیگر، جان دادن به دست شما کافی ست.