در این دنیای افسرده و بی‌روح، نوعی احساس خمودی و بی‌انگیزگی در همه‌جا جریان دارد؛ احساسی از کسالت که بی‌واسطه از وسایلی مثل یخچال‌ها، تلویزیون‌ها و دیگر کالاهای مصرفی هم منتقل می‌شود. جالب اینجاست که این جهان غم‌زده و رنج‌آور، با همه‌ی تلخی‌هایش، هنوز هم به‌طرز عجیبی باورپذیر است؛ انگار که همین رنج و کسالت به واقعی‌بودن آن اعتبار بخشیده باشد. عجیب‌تر اینکه وقتی این دنیا را صرفاً به‌عنوان یک شبیه‌سازیِ مصنوعی تصور کنیم، این حس واقعی‌بودن حتی تقویت می‌شود.

◄ قطعه‌ای از غریب و وهم‌انگیز، مارک فیشر
◄ عکس‌ها از هیروشی سوگیموتو

@CineManiaa | سینمانیا