🔴تخیل و رویا ؛ نخستین گام نیروی حامل تغییر
(درخواست دخالت نیروی خارجی یعنی انقطاع تخیل و رویا)
🔷امین بزرگیان @iranfardamag#ایران_فردا به‌مناسبت #۲۵_بهمن، سالگرد حصر آقایان #میر_حسین_موسوی شیخ #مهدی_کروبی و سرکار خانم #زهرا_رهنورد، دو پرسش را با تعدادی از صاحب نظران و اندیشمندان سیاسی و اجتماعی به اقتراح گذاشته است :
۱-دلیل موجده ی حصر چه بوده که از پس ۱۴ سال و جابجایی چهار دولت با گرایشات متفاوت، گشایشی در آن رخ نمی دهد؟
۲-آخرین بیانیه‌ی میرحسین موسوی، مبنی بر «همه پرسی- مجلس موسسان- قانون اساسی جدید» ، آیا متناسب با ظرفیت های روانی جامعه و همچنین ظرفیت های عینی نیروهای سیاسی ایران هست؟ تحقق چنین چشم اندازی با چه ابهامات و موانعی روبرو می باشد؟
******
1️⃣ برای پاسخ به سؤال شما مایلم درباره نگرش عمومی جامعه سیاسی درباره تداوم حصر موسوی صحبت کنم. آنچه در اینجا برای شما می‌گویم البته شامل همه جامعه و گروه‌های اجتماعی متنوع ایران نمی‌شود. متوجه هستم که هر لحظه ممکن است سطوح ساکت و لایه‌های پنهان جامعه سربرآورده و ما را شگفت زده کنند. آنچه در اینجا مورد توجه قرار می‌دهم بیشتر معطوف به آن بخش از جامعه است که به واسطه وسایل و ابزارها امکان بیان یافته و روی صحنه راه می‌روند.
🔸اینکه به چه دلایلی حصر صورت گرفته و تداوم یافته یک جنبه از ماجراست (که بیشتر نیروهای سیاسی درباره آن حرف می‌زنند که می‌تواند آگاهی بخش باشد) اما اینکه نگرش عمومی در این باره چیست، سویه‌ی دیگر ماجراست. می‌دانیم که به مرور زمان تلقیاتی وارد دستگاه فکری افکار عمومی درباره مساله حصر شده که در مجموع می‌توانیم آن را نوعی بی‌تفاوتی نسبت بدین موضوع بنامیم. این ضعف انعکاسی از وضعیت کلی جامعه است.
▪️جامعه‌ای که در واقع تمام امیدها و رویاها را برای تغییر وضعیت به مرور از دست می دهد در خطر است که این خصلت را پیدا کند که دچار یک بدبینی یا نگرش سلبی نسبت به تمام تاریخ و حتی تجربیات خودش شود. این موضوع البته سابقه طولانی دارد و فقط محدود به وضعیت فعلی نمی‌شود. پس از ملی شدن صنعت نفت، کودتای ۲۸ مرداد، انقلاب ۵۷ وحتی پیش‌تر از آن مشروطه این نوع مواجهات را می بینیم که چگونه نیروهایی که در آن واقعه مداخله عینی و تنانه داشتند، و دست به رؤیاپردازی جمعی برای تغییر وضعیت زده بودند بعد از اینکه به سرانجام نمی‌رسد یا آن گونه که می‌خواهند به سرانجام نمی‌رسد، بازمی‌گردند و آن واقعه را به عنوان چیزی بیرونی و حتی توطئه ادراک می کنند. مثلاً ببینید چه میزان از مشارکت‌کنندگان در انقلاب ۵۷، آن واقعه عظیم را امروزه به عنوان «توطئه کارتر» می‌فهمند.
🔸تخریب رؤیاهای افراد پس از ۸۸ و سخت‌تر شدن شرایط باعث شد بسیاری از افرادی که در آن واقعه مشارکت داشتند به این رویداد نگاه سلبی و بدبینانه پیدا کنند. کار تا جایی بالا گرفت که رهبران نمادین آن جنبش به عنوان بخشی از پروژه حکومت در نظر گرفته شدند و حصر آنها به عنوان یک نزاع درون خانوادگی در ساختار حکومت تفسیر شد. نقش رسانه‌ها و تحلیل گران راست (اپوزیسیون خارج کشور و اصلاح‌طلبان داخل کشور) را البته نباید در تولید این آگاهی کاذب نادیده گرفت. به مرور این دیدگاه رواج یافت که رهبران حصرشده اساساً باعث شکست سیاسی جنبش ۸۸ یا اصلاحات شدند: اگر آنها حصر هستند نه به دلیل استمرار و قاطعیتشان در دفاع از حقوق مدنی مردم بلکه به دلیل نزاع شخصی بین رهبر نظام و محصورین است. ادبیاتی هم در این باره مدام تولید شده است. نیروهای عالی رتبه نظام و مقامات دولتی بعد از ۸۸ با توجه به نوع گرایشات‌شان این ایده را رواج دادند که با تغییراتی در «مدیریت» می شود وضعیت را بهبود بخشید.
▪️در این حال، طبیعتا کسانی مثل موسوی که بنیان تغییر را در جای دیگر می دیدند، کم‌کم به حاشیه رفتند. گذشته سیاسی آنها که با دستکاری‌هایی در تاریخ شمایلی شیطانی پیدا کرده بود باعث شد آنان وضعیت حاشیه‌گی را از سوی اپوزیسیون چپ و راست نظام نیز تجربه کنند. در واقع، هم دیدگاه سیاسی امروز موسوی و هم تفسیر دلبخواهی از گذشته او باعث شد که موسوی هم از جانب پوزیسیون و هم اپوزیسیون مدام سرکوب شود. آن چه بیش از هر چیز به حصر تداوم بخشیده این نگرش رواج‌یافته در افکار عمومی است که سعی کرده موسوی را از دایره فعالان آزادی خواه و عدالت خواه به بیرون پرتاب کند و از اهمیتش بکاهد. این واقعیت باعث شده که نیروی کافی و تاثیرگذار برای خواست رفع حصر در جامعه کم بنیه شود.....
🔻
متن کامل : https://cutt.ly/Drq2FMiW#ایران_فردا
#امین_بزرگیان
#مطالبه‌ی_رفع_حصر
#زهرا_رهنورد #میرحسین_موسوی #مهدی_کروبی
http://t.me/iranfardamag
