من گم شده بودم. تو ايوونِ خونه. تو آسمون بين ابرهاى تيره. بين هواى ابرىِ بهار. اينكه ميگم بهار، براى تو بهاره. براى من زمستونه. گولمون زدن كه بهاره. بهار كجا بود آدم ساده؟!
بهار بوى عطر موهاشه. ولى آدم ساده؛ تو چى ميدونى عطر موهاش چيه! فكر ميكنم بوى توت فرنگى بده. از همون ها كه خودت پاى درختش مى ايستى و مى چينى.
آدم ساده؛ بادبادك قرمزه بندش پاره شد؛ آدم برفى كه ساخته بود، آب شد؛ خنده هاش بوى نعناى تازه ميده! اون كاج بلنده ميوه هاشو به پاش مى ريخت ولى كو؟ گم شد. مثل سياهى هايى كه بين سفيدهاى بلندمون گم شد.
ميگم كه آدم ساده! يهو طعم خنده هات، نشه مثل گل هاى پژمرده. لبات نشه مثل برگ خزون؛ خشك شه! ولى بذار زمستون باشه. هى نرن هى نيان فصل هاى بعد. ما هم دلمون رو خوش نكنيم كه مياد. شب زير پتو تو گرماش بسوزيم. صداى طاق زدن گريه مون تا هفت آسمون بره. آسمون هم كمى بگريد به حالمون. آرامشون رو بخراشه.
آدم ساده! آرامش چيه؟ چه شكليه؟ چه طعميه؟ ما آرامش رو هم گم كرديم. همونجور كه خودمون لا به لاى دردهامون گم شديم. لا به لاى سمت چپ دلمون كه همه چيزمون رو اونجا خاكشون كرديم. همونجايى كه يه زمانى بهار بود ولى الآن سوز زمستون بين مويرگ هامون جاريه. آخ مويرگ ها آدم ساده! آخ مويرگ هامون...

#طاها_رحيميان

Channel🆔 | @Taharahimian_poem