کاتب

۱۲ برگ بهشت 💠

قدرت اک در پنجه های یک چاگون نهفته است.

کافی است او اراده کند، آنچه قرار است اتفاق بیفتد، اتفاق خواهد افتاد. ‌
او درون آدمیان را می بیند. ذات همه مخلوقات در مقابل چشم معنوی او عریان و آشکار است.

یک چاگون، ظاهری متلاطم و درونی همچون اقیانوس دارد.
کالبد جسمی او از طریق شعاع نور در عمیق‌ترین جهانهای معنوی لمس شده است.

بنابراین جسم او کارما زده و مملو از التهابات جسمی است.

از انجا که او در جسم فیزیکی است محدودیت‌های آنرا تبدیل به ابزار بزرگی برای منافع اک می‌کند.

بنابراین یک چاگون را از شخصیت فردی و‌ انسانی او، کسی نمی‌تواند شناسایی کند.

اگر از واصلین برترش قطع امید کند، آن واصل برتر هرگز نمی‌تواند تصور کند که قرار است چه چیزی در انتظار او باشد. چون هر گز تشخیص نخواهد داد که معلم از درون، او را رها نموده است.

بنابراین تا زمانی که یک چاگون در جسم فیزیکی است، بهتر است ارواح تا جایی که می‌توانند از او دور و نزدیک استفاده کنند.

بودن او در این جهان علتی دارد.
به محض رفتن او خالیای عظیمی، پیروان او را در بر خواهد گرفت .

تنها آن زمان است که ارواح اطراف او به عظمت روح او پی خواهند برد.

آمدن یک چاگون در این سیاره ۶۰ سال طول می‌کشد .

بدین صورت که قبلی به بعدی تبدیل خواهد شد و هر چاگون دوازده شاگرد را مخفی و اشکار تعلیم میدهد .

آنها را دوازده برگ بهشت می نامد.
هر دوازده شاگرد، ترکیب ارتعاشی او را چون یک پازل کامل می کنند.
آن دوازده نفر به شش نفر مخفی و شش نفر اشکار تقسیم می شوند.

زمانی که چاگون جسم فیزیکی را ترک نمود،
ان دوازده نفر درونی و بیرونی متحد می‌شوند تا استحکامات پیر خود را به مدت ۱۲ سال حفظ کنند.

بعد از دوازده سال به سکوت می روند تا چاگونی دیگر چون ققنوس از اتش مقدس اک به زمین گسیل شود.

کاتب

لایو

دام های ذهن

فردا شب ساعت ده در همین کانال
کاتب

https://t.me/Sri_veka

دلخوشی هایم صدایی از دور دستها بود.
چون لالایی مادرانه در گهواره می‌ماند. ‌
میگفت و می‌خواند.
آن ترانه های شیرین همه رنجهایم را شست و برد.
به خود آمدم، او دیگر نبود و ترانه هایش....
اما نسیمی در اطراف و وجودم می‌وزید
بدین معنا:

من همیشه با تو خواهم ماند، ای ابدی من...

به اطرافم نگاه کردم. روبرویم کوهی عظیم و‌ مهیب از رنج ها ایستاده بود.

بلند شدم، لباسهای پاره پاره‌ام را از گرد و خاک رنج ها، پاک کردم و با تمام قدرت به سمت رنجها حمله‌ور شدم.

آری،
آن منم... پروشای جاویدان فرزند خدا

این چنین بود، کوه غمها و رنجها، تبدیل به کوه دلکش خدا شد.

کاتب

https://t.me/Sri_veka

سه تا گوجه فرنگی و‌ چهار نان لواش 💎

سال ۱۳۷۸ بود. در به در دنبال کار بودم.
تمامی پولم را به مقداری گوجه فرنگی و‌ نان دادم. جای خوابی هم نبود، مجبور بودم زیر پل خواجوی اصفهان بخوابم.

منتظر می شدم تا مردم به خانه هایشان برگردند.
تازه پشه‌های رودخانه زاینده رود هم از مزاحمین همیشگی بودند.

روزهای سختی بود. بعد از چند روز خوردن نان و گوجه فرنگی، سو هاضمه گرفتم.

اما همچنان احساس ناامیدی و شکست را نداشتم.
چند روز بعد، کار موقتی پیدا کردم. اولین حقوقم را که روزانه بود، به دو‌تا همبرگر دادم .
در آن‌ هنگام لذت بخش ترین غذای دنیا برای من بود.

از کف خیابانها استادان مرا تعلیم دادند تا روزی بتوانم میراث چاگون ها را بر دوش کشم.

در همان روزها بود که تصمیم گرفتم سه کلمه در ذهنم پاک کنم:

- نمی توانم
- ندارم
- می‌ترسم.

حالا هزاران دلار در حسابم دارم. دو هکتار زمین‌های اشرام و سازه های آنرا ساختم.

اما هنوز مزه آن هبرگر را مزمزه می‌کنم.
کلا روحیاتم تغییر نمود. بنابراین تصمیم گرفتم روح های ضعیف را پرورش ندهم.

تنها نیرومندان میتوانند در مدار آگاهی معنوی پایدار بمانند.‌
متوجه شدید ؟

کاتب
https://t.me/Sri_veka

مراسم وصل دوم
حدود ۲۵۰ نفر اسفند ماه امسال به وصل دوم اک وارد می شوند . این در حال است حدود ۶۰۰ نفر دیگر نیز سال اینده به وصل دوم نائل می شوند . حال و‌ هوای واصلین بیشتر مملو از شعف و عشق و شادی است . هر زمان روحی را می بینم که به وصل میرسد یاد ۲۷ سال پیش می افتم که چاگون ها مرا برای صعود در وصل های اک اماده میکردند . شعف وصل چیزی است که روح هرگز انرا فراموش نمی کند طبق محاسبات اک ویدیا تا سال اینده حدود هزار نفر به وصل دوم اک نائل خواهند شد . هر وصل نوری را روشن میکند و همه ارواح به سمت سات دشا متمرکز خواهند شد تا مالا به جهانهای معنوی صعود کنند .
کاتب

عزیزان ظرفیت گروه اول اکولایت پر شده است .

بیستم اسفندماه مجددا ثبت نام به صورت ماهانه اعلام می شود برای گروه دوم اکولایت میتوانید اسفندماه درخواست ثبت نام دهید .
روابط عمومی چاگون

https://t.me/Sri_veka

در هفت گنبد آسمانها، همه در سرای الهی مست و سرخوش اند.

همه در مدار شهد شیرین وجود ازلی می‌نوشند و او را در ترانه ها و نغمات آسمانی یاد می‌کنند.

همه آسمانها و کیهانها سر به سوی «آن» هستند.

از دور ایستادم و نگریستم. همه چیز در مدح و مستی «او» بود.
به آسمانهای عدم صعود نمودم، سکوت بود و تاریکی. آنچنان که گرگ میش، قبل از طلوع روشنایی است.

هر جهان نگریستم، «او» آنجا نبود.
تنها مدح و مستی ملائک و مخلوقات بود و بس.

پرسیدم؛ «کجایی! آنکه که همه عالم مست توست؟ »

گویی اژدهایی، آسمانی و نادیدنی در اطرافم می‌چرخید.
در مرکز همه عوالم ایستاده بودم.
هجومی از صوت مقدس درونم را شکافت و معنایی آشکار شد.

« من هستم، »

آنجا بود که فهمیدم، آن نادیدنی است. نه بویی دارد و نه شکلی.

بنابراین برای همیشه او را به فراموشی سپردم.
چون تنها راه بودن با او بود.

کاتب

https://t.me/Sri_veka