مؤسسه‌ فرهنگی‌هنری سروش مولانا

.
هَله پاسْبانِ منزل،
تو چگونه پاسْبانی؟
که بِبُرد رَختِ ما را
همه، دزدِ شبْ نَهانی

بِزَن آبِ سرد بر رو،
بِجِه و بِکُن عَلالا
که زِ خوابناکیِ تو،
همه سود شد زیانی

که چراغِ دزد باشد،
شب و خوابِ پاسْبانان
به دَمی چراغشان را
زِ چه رو نمی‌نشانی؟!


مولانا

#سروش_مولانا
@sorooshemewlana

.
✍ ایرج رضایی

خواهم که کفکِ خونین از دیگِ جان برآرم
گفتارِ دو جهان را از یک دهان برآرم

این جمله جانها را در عشق چنگ سازم
وز چنگِ بی‌زبان من سیصد زبان برآرم!
"مولانا"

دیشب در تالارِ وحدت، به هنرنماییِ گروهِ تنبور نوازانِ نسل خلیل، گفتار دو جهان را از یک دهان، چه نغز و خوش و عاشقانه شنیدیم. دیشب فضای تالار، در چهاردهمین همایشِ "مهر مولانا"، به سبکی خلّاق و بدیع، پُر شده بود از زمزمۀ حزین تنبور، که به رقصِ پنجه‌هایِ پنجره‌گشایِ نوازندگان، به سیصد زبان با حاضران، سخن می‌گفت. سخن از رنج حِرمان و فراق، سخن از شرح درد اشتیاق، سخن از نجابت و اصالت و فّر و فروغِ فرهنگ و هنر و معنویتِ ایران، سخن از صلح و سکوت و آشنایی و آشتی و راستی و درستی و دوستی.

دیشب، در فضایِ باشکوهِ تالار وحدت، این جهان و آن جهان، در کلام مولانا در هم تنیده بود و از یک گلو، یعنی گلوی حضرت خداوندگار، چون چشمۀ خورشید، می‌تابید و می‌تراوید. دیشب در تالار وحدت، جانهای مشتاقان به دستگیری و دلالتِ اوستادِ اوستادان یعنی حضرت عشق، این کیمیاکارِ کائنات؛ این اساس هستی؛ این جانِ جانِ عالمیان و این گوهر و سرشتِ آدمیان، در اَنفاس قُدسی نغماتِ موسیقی، به یگانگی، به یکرنگی، به وحدت رسیده بود. دیشب چه مبارک شبی بود! شبی سرشار از نیایش و نور و سرور! شبی مالامال از معرفت و محبت و مهر!

دیشب، آوازِ مهرافروزِ هژیر و نوایِ نای و دف و عود و تلاوتِ تنبور، نه از نبض زمین که گویی از حنجرۀ آسمان چون باران، بارانی ملایم و موزون و مهربان، برای دقایقی نازل شد و کشتگاهِ خشک و تشنه‌کامِ صحرایِ جان مستمعان را، تازه و زنده و سیراب ساخت. این شکفتگی، این تازگی و طراوت و سرسبزی، بادا در سال دیگر و مِهرِ مولانایی دیگر، بالنده و پویان و پاینده باد.

#سروش_مولانا
#از_زبان_ذره
@sorooshemewlana
@irajrezaie

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد

حافظ
#سروش_مولانا

@sorooshemewlana

.
.
✨✨غزل بخوانیم:

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر
نگار اندر کنار و چون نگاری
لطیف و خوب و چست و تازه و تر
در این سرما به کوی او گریزیم
که مانندش نزاید کس ز مادر
در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر
مرا طاقت نماند از دست رفتم
مرا بردند و آوردند دیگر
خیال او چو ناگه در دل آید
دل از جا می‌رود الله اکبر
 
مولانا

#سروش_مولانا

@sorooshamewlana

.
✨ من آنِ توام، مرا به من بازمده ...

#سروش_مولانا
#مولانا
#غزلیات_شمس

@sorooshemewlana

✍ ایرج رضایی

ای لطفِ بی‌کناره
خوش گیر در کنارم

چون در برِ تو میرم
نغز است رستخیزم!

مولانا مرگ و رستخیز را، نغز و خوش و شیرین می‌شمارد، اگر آن لطف بی‌‌کران و بی‌کناره یعنی حضرت حق، آدمی را به هنگام مرگ در کنار خود بگیرد و در آغوش مِهر خویش بفشارد. در این صورت، چه هول و هراسی از مُردن؟ راستی را، کنار و آغوش او اگر در میان باشد چه نیازی است که به وقت مرگ، این زمزمه را از سر بیم و تشویش سر دهیم و چنین بخواهیم که حافظ خواست:

پیاله بر کفنم بند تا سحرگهِ حشر
به مِی ز دل بِبَرم هولِ روز رستاخیز!

آنچه مرگ را در چشم مولانا چون شهد و شکر، شیرین می‌دارد و به دور از هرگونه اندوه و سوگ و عزا و ماتم، به نور و سُور و سُرور، به عُرس و عیشِ مُدام بدل می‌سازد، همین لطفِ بی‌کران و بی‌حد و اندازۀ معشوق و جانِ جانان است.

در این لَیلَةُ العُرسِ حضرت خداوندگار، چه خوش است به زیرِ چرخ کبود، جُرعه‌ای باده بر نوازشِ رود و همسُرایی با این غزلِ شادمانۀ او، به بانگِ دف و تنبور و بربط و نای:

چون جان تو می‌ستانی، چون شِکّر است مردن
با تو ز جانِ شیرین، شیرین‌تر است مُردن

این سر نشانِ مردن، وان سر نشانِ زادن
زان سر کسی نمیرد، نی زین‌ سر است مردن

بگذار جسم و جان شو، رقصان بدان جهان شو
مگریز اگرچه حالی، شور و شَر است مردن

از جان چرا گریزم؟ جان است جان سپردن
وز کان چرا گریزم؟ کانِ زر است مردن

چون زین قفس بِرَستی، در گلشن است مسکن
چون این صدف شکستی، چون گوهر است مردن

چون حق تو را بخواند، سویِ خودت کشاند
چون جنّت است رفتن، چون کوثر است مردن

مرگ آینه‌ست و حُسنت در آینه درآمد
آینه بر بگوید: "خوش منظر است مردن"

گر مومنی و شیرین، هم مومن است مرگت
ور کافری و تلخی، هم کافر است مردن

گر یوسفیّ و خوبی، آیینه‌ات چنان است
ور نی، در آن نمایش هم مضطر است مردن

خامش! که خوش زبانی چون خضر جاودانی
کز آبِ زندگانی کور و کر است مردن


#سروش_مولانا
#ایرج_رضایی
#مثنوی #مولانا
#از_زبان_ذره
@sorooshemewlana
@irajrezaie

📌 پاییز رحیمی عزیز سالهاست که از همراهان سروش مولاناست. این شعر رو به مناسبت عرس مولانا برامون فرستاد.

تو مرگ را به سخره گرفتی
که زندگی
در شعرتو نفس بکشد،
تا عشق هیچ وقت نتواند
دور کسی حصار بسازد
قفس بکشد..
اینک؛
مکتوب خیس طوطی ما را به هند بر
وز هی هی غریب شبانت به ما بیار
عطر جلیل ساده ی موسی را.

ما در سکوت نحوی و کشتیبان
طوفان تریم و عشق
دریای آخر است،
بعد از هر آنچه قطره،
بعد از هر آنچه رود.

ای نی که از گلوی خدا سرشاری،
در عصر حرف های مجازی
در ازدحام آهن و سیمان و اشک و دود،
تنها تو می توانی؛
ما را بخوانی،
ما را بنوازی.

ای نی که از گلوی خدا سرشاری،
بابغض، با سرود
از ما تو را درود!!!



#پاییز_رحیمی
۲۷آذرماه ۱۴۰۳

#سروش_مولانا
@sorooshemewlana