افــــــق رویـــــداد

چه خبر از برنامه‌های ناسا برای یافتن زندگی فرازمینی؟

برنامه ناسا برای ساخت یک ابر تلسکوپ فضایی و شناسایی حیات بیگانه

ناسا یک تلسکوپ فضایی پیشرفته برای جستجوی حیات در جهان‌های بیگانه می‌خواهد.

سوال دیرینه انسان‌ها به خصوص در یکی دو قرن اخیر این است که آیا ما تنها هستیم؟ این یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها، نه فقط در تاریخ علم، بلکه در تاریخ بشریت است که هنوز دانشمندان موفق به پاسخ به این پرسش نشده‌اند.
اکنون به لطف تلسکوپ جدید ناسا که برای جستجوی دنیاهای جدید عجیب و غریبی طراحی شده است که می‌تواند از حیاتی که ما می‌شناسیم، پشتیبانی کند، ممکن است به این پرسش به زودی پاسخ داده شود.

این تلسکوپ که «رصدخانه جهان‌های زیست‌پذیر»(HWO) نامیده می‌شود، آن‌قدر عظیم است که حتی ممکن است برای رسیدن به فضا نیاز به سوار شدن به یک موشک بزرگ نسل جدید مانند استارشیپ اسپیس‌ایکس داشته باشد.

همچنین برای شکار سیاره‌های زمین‌مانند در طول سال‌های نوری به نوآوری‌ها و فناوری‌های جدید نیاز دارد. همانطور که گفته شد، این پرسش که آیا «ما تنها هستیم؟» یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها، نه فقط در تاریخ علم، بلکه در تاریخ بشریت است و ما واقعاً در موقعیتی هستیم که ابزارها و فناوری‌هایی را داریم که برای مقابله دقیق و علمی با این پرسش مورد نیاز است.
گیادا آرنی(Giada Arney) دانشمند پروژه رصدخانه جهان‌های زیست‌پذیر، به جمعی از دانشمندان طی یک سخنرانی عمومی در ۲۴۵امین جلسه انجمن نجوم آمریکا گفت: ما ممکن است پاسخ این سوال را در طول عمر خود متوجه شویم و پاسخ به این سوال کشفی است که پیامدهای آن در هزاره‌های آینده طنین انداز خواهد شد.

آرنی که یک دانشمند سیاره‌شناس مستقر در مرکز پروازهای فضایی گادارد ناسا در گرین‌بلت مریلند است، با یک تیم بزرگ از دانشمندان کار می‌کند تا «رصدخانه جهان‌های زیست‌پذیر» را به ابزاری قدرتمند برای تحقیقات اخترفیزیک و کشف سیارات فراخورشیدی تبدیل کند.
ناسا تابستان گذشته، دفتر برنامه جدیدی را در مرکز گادارد برای توسعه این تلسکوپ فضایی افتتاح و اعلام کرد که ۱۷.۵ میلیون دلار بودجه برای توسعه برخی از فناوری‌های کلیدی مورد نیاز برای به ثمر رساندن این تلسکوپ اختصاص داده است. اکنون این تیم، خود را برای یک کنفرانس علمی بزرگ در اواخر ژوئیه آماده می‌کند تا علومی را که رصدخانه جهان‌های زیست‌پذیر می‌تواند محقق کند، تشریح کند.

آرنی با استفاده از لفظ مخفف ناسا برای این تلسکوپ گفت: ما در مرحله اولیه طراحی HWO هستیم و هنوز در حال تکرار تعدادی از مفاهیم طراحی هستیم، بنابراین نمی‌دانیم که HWO در زمان پرتاب چگونه خواهد بود. با این حال از یک چیز مطمئن هستیم؛ اینکه بزرگ خواهد بود.
لی فاینبرگ(Lee Feinberg)، معمار ارشد HWO مستقر در گادارد، گفت که ناسا در حال حاضر یک تلسکوپ فضایی عظیم با عرض نزدیک به ۶ متر را پیش‌بینی می‌کند که می‌تواند به ۸ متر نیز برسد. او گفت که برای مقایسه، تلسکوپ فضایی هابل دارای دیافراگم ۲ متری است؛ حتی کوچکترین نسخه HWO برای پرتاب به فضا به یک موشک بزرگ نیاز دارد. فاینبرگ می‌گوید که موشک نیو گلن شرکت بلو اوریجین(Blue Origin) که دارای یک کلاهک عظیم ۷ متری است، می‌تواند موشک مناسبی باشد.
برای نسخه بزرگ‌تری از HWO، موشک استارشیپ عظیم اسپیس‌ایکس که در حال حاضر بلندترین و قدرتمندترین موشک جهان است، با محفظه بار تقریباً ۹ متری مناسب خواهد بود. این موشک نه تنها برای پرتاب تلسکوپ، بلکه به عنوان راهی برای رجوع به آن در فضا به منظور انجام سرویس‌های دوره‌ای، درست مانند داستان فضانوردان شاتل فضایی ناسا با هابل، مناسب خواهد بود.

این تلسکوپ فضایی دارای چهار ابزار اصلی از جمله یک تاج‌نگار فوق حساس خواهد بود که می‌تواند سیارات هم‌اندازه زمین را در اطراف ستارگان دور تشخیص دهد. نمونه اولیه این تاج‌نگار باید در سال ۲۰۲۶ با تلسکوپ فضایی جدید «نانسی گریس رومن» ناسا به مدار پرتاب شود. طرح‌های کنونی HWO نیازمند تاج‌نگار، یک تصویرگر با وضوح بالا، یک طیف‌سنج پیشرفته و یک ابزار چهارم است که هنوز مشخص نشده چیست.

برنامه فعلی برای HWO این است که آن را بین سال‌های ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۰ پرتاب کنند تا حداقل ۲۵ سیاره فراخورشیدی مانند زمین را برای تشخیص نشانه زیستی یا نشانه‌هایی از وجود حیات در آنها فهرست کند. آرنی می‌گوید که اکسیژن، متان و ازون، نمونه‌هایی از نشانه‌های زیستی احتمالی هستند.
اگر HWO با موفقیت، آن نشانه‌های حیات را پیدا کند، لحظه‌ای مهم برای درک بشر از این است که حیات ممکن است در جهان دیگری نیز موجود باشد. با این حال، عکس آن نیز ممکن است.
آرنی می‌گوید ممکن است HWO از ۲۵ نامزد زمین‌مانند نمونه‌برداری کند و دست خالی بازگردد. وی افزود: HWO دیدگاه ما را نسبت به جهان تغییر خواهد داد.

ترجمه ایسنا/ منبع : space

🌎 @ofoghroydadd

سازمان FDA در نهایت رنگ خوراکی قرمز را در سراسر جهان ممنوع کرد

دولت جو بایدن، روز چهارشنبه ممنوعیت رنگ قرمز شماره ۳، یک رنگ خوراکی و دارویی بحث‌برانگیز را که مدت‌ها به عنوان عامل سرطان در حیوانات شناخته می‌شد، اعلام کرد.

این رنگ خوراکی یعنی Red 3، در حال حاضر در نزدیک به ۳۰۰۰ محصول غذایی تنها در ایالات متحده استفاده می شود.

در سندی از وزارت بهداشت و خدمات انسانی که روز چهارشنبه در رجیستر فدرال منتشر شد، آمده است: FDA استفاده مجاز در مواد غذایی و داروهای مصرف شده FD&C Red No 3 را در مقررات افزودنی رنگ لغو می کند.

این تصمیم ناشی از دادخواستی است که در نوامبر ۲۰۲۲ توسط مرکز علوم منافع عمومی (CSPI) و سایر گروه‌های مدافع ارائه شده است، که به «بند دلانی» اشاره کرده است - ماده‌ای که ممنوعیت هرگونه افزودنی رنگی را که نشان داده می‌شود باعث سرطان در انسان یا دیگر حیوانات می‌شود، ممنوع می‌کند.

🥤 @ofoghroydad

یک چیزی در مورد مارها، باعث ایجاد یک غریزه قدرتمند در نخستی ها می شود

سایر میمون‌ها(مانکی) مانند انسان‌ها، دارای «توانایی درونی» برای تشخیص سریع مارها هستند و پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که فلس مار یک نشانه بصری کلیدی برای پستانداران در هنگام تشخیص این گونه تهدیدات هستند.(یعنی نخستی‌ها زمانی که یک فلس را میبینند هشداری درونشان روشن‌ میشود)

دانشمند شناختی نوبویوکی کاوای، از دانشگاه ناگویا در ژاپن، آزمایش هایی را با استفاده از سه ماکاک ژاپنی (Macaca fuscata) انجام داد که قبلاً هرگز خزندگان یا دوزیستان واقعی را ندیده بودند. همانطور که انتظار می رفت، ماکاک‌ها در مقایسه با تصاویر سمندرها در یک «بازی شناسایی مبتنی بر پاداش» به طور ذاتی به تصویر مارها سریعتر پاسخ دادند.

با این حال، زمانی که تصاویر سمندرها به گونه‌ای ویرایش شد که آنها را با پوست مار نشان می‌دادند، میمون‌ها به همان سرعتی که به عکس‌های مارها پاسخ دادند، به این عکس‌ها واکنش نشان دادند. به نظر می رسید پوست فلس‌دار مار، یک محرک بصری مهم باشد.

کاوای می‌گوید: پیش از این نشان داده بودیم که انسان‌ها و نخستی‌ها می‌توانند مارها را به سرعت تشخیص دهند، اما این ویژگی بصری مهم ناشناخته مانده بود.

میمون‌ها(مانکی) نسبت به سمندرها - گونه‌ای که بدن و دم کشیده‌ای مشابهی با مارها دارد- واکنش سریع‌تری نشان ندادند، تا زمانی که تصاویر به گونه‌ای ویرایش شدند که آنها با پوست مار پوشیده شده بودند.

پژوهش‌های گذشته نشان داده است که بزرگسالان و حتی نوزادان(انسان) در مقایسه با سایر محرک‌های بینایی بسیار سریع به بدن خمیده و بدون اندام مارها واکنش نشان می‌دهند.

پوست مار می‌تواند عامل بصری دیگری باشد که نخستی‌ها هنگام تصمیم‌گیری غریزی در مورد خطرناک بودن چیزی به آن می‌چسبند.

کاوای می‌گوید: «این ممکن است به این دلیل باشد که اجداد نخستی‌های ما در طول تکامل، یک سیستم بینایی برای شناسایی فلس‌ها، که مشخصه مارها هستند، تکامل داده‌اند. این بینش در مورد تکامل پستانداران احتمالاً درک ما را از بینایی و تکامل مغز در حیوانات، از جمله خودمان، بهبود می بخشد».

شاید شما از آن آگاه نباشید، اما مارها بزرگترین تهدید جانوری امروزی برای انسان هستند و مسئول حدود ۹۴۰۰۰ مرگ در سال هستند. آن را با تلفات ناشی از کوسه مقایسه کنید که در سال ۲۰۲۳ تنها ۱۴ مورد بود.

اگر بخواهیم زنده بمانیم، توانایی تشخیص مارها برای ما به عنوان یک گونه، بسیار مهم است، و این توضیح می دهد که چرا نوزادان ۷ ماهه نوعی واکنش مغزی به مارها نشان می دهند، حتی اگر قبلاً این حیوانات را ندیده باشند.(یعنی احتمالا این روشن شدن هشدار درونی، نسبت به دیدن موجودی با ویژگی های یاد شده، درون ماست و با آن به دنیا می آییم.)

ما باید ببینیم که آیا پژوهش کنونی می تواند باز هم تکرار شود یا خیر(تکرارپذیری نتایج یک‌ پژوهش به اعتبار آن نتایج می‌افزاید)، اما دلیل خوبی وجود دارد که فکر کنیم مغز ما به همان روشی که بستگان نخستی ما سیم کشی شده است، در این مورد هم سیمکشی شده است. پوست مار ممکن است یک پرچم قرمز برای خطر باشد.

کاوای در پژوهش منتشر شده خود می نویسد: "این نتایج با «تئوری تشخیص مار» مطابقت دارد که مارها فشار انتخابی قوی ای هستند که یک دلیل برای تغییراتی در سیستم بینایی نخستی ها هستند که به آنها امکان می دهد مارها را سریعتر و قاطعانه‌تر تشخیص دهند."

این پژوهش در Scientific Reports منتشر شده است (nature).

سام آریامنش

💠 @ofoghroydad

دیدگاهی ریاضیاتی میگوید شاید گونه سوم ذرات وجود داشته باشد

مکانیک کوانتومی دیرزمانی‌ است که ذرات را تنها به دو گونه جدا دسته‌بندی کرده است: فرمیون‌ها و بوزون‌ها.

اکنون فیزیکدانان دانشگاه رایس در ایالات متحده میگویند که گونه سومی هم ممکن است دست کم از دیدگاه ریاضی امکان‌پذیر باشد. آنها که به عنوان پیراذره(یا پاراذره) شناخته می‌شوند، رفتارشان می‌تواند نشان از وجود ذراتی بنیادی باشد که هیچ‌کس تا کنون به آن توجه نکرده است.

کادن هازارد، که به همراه ژیوان وانگ نظریه‌ای را برای نشان دادن چگونگی وجود چیزهایی که نه فرمیون باشند و نه بوزون، ولی در دنیای فیزیکی بدون شکستن قوانینی وجود داشته باشند، فرموله کردند، می گوید: «ما نشان دادیم که وجود گونه‌های جدیدی از ذراتی که در گذشته هرگز مانند آنها را نمی شناختیم، بر اساس قوانین فیزیک، امکان پذیر است.(روی کاغذ)»

فرمیون‌ها دسته‌ای از ذرات بنیادی هستند که اتم ها را می سازند، مانند الکترون ها و کوارک ها.  به عبارت دقیق‌تر، آن‌ها دارای ویژگی‌هایی هستند که از اشغال حالت‌های کوانتومی یکسان جلوگیری می‌کند و به طور ویژه تضمین می‌کند هیچ دو فرمیون مشابهی، نمی‌توانند حالت کوانتومی یکسانی داشته باشند(مثلا به‌طور هم‌زمان در یک مکان باشند).

هازارد می گوید: «این رفتار مسئول کل ساختار جدول تناوبی است. همچنین به همین دلیل است که وقتی روی صندلی می‌نشینید در صندلی فرو‌ نمیروید یا از دیوار رد نمیشوید»

اما بوزون ها با معیار متفاوتی نسبت به این ویژگی تعریف می شوند که به آنها اجازه می دهد مثل یک شبح از چیزها عبور کنند.

بوزون‌ها که معمولاً به‌عنوان حامل‌های نیرو مانند فوتون‌ها و گلوئون‌ها عمل می‌کنند، واسطه‌ی برهم‌کنش‌ها به روش‌هایی هستند که فرمیون‌ها را به همه چیز، از پروتون‌ها گرفته تا خارپشت‌ها، سیب‌زمینی‌ها و سیارات، منسجم میکنند یا میکِشند.

یک استثنا قابل توجه برای این قاعده سخت جداسازی حالت کوانتومی وجود دارد.  برخی از مواد که فقط به دو بعد محدود می‌شوند، می‌توانند رفتاری ذره‌مانند ایجاد کنند که قوانین آماری مورد انتظار فرمیون‌ها و بوزون‌ها را زیر پا می‌گذارد و به طور موثر امکان مبادله منحصر به فرد حالات کوانتومی را فراهم می‌کند.

این حفره‌های فنی، این استثناعات، به عنوان anyons شناخته می‌شوند، نمی‌توانند در فضای سه‌بعدی کیهان ما گسترش یابند و بنابراین بعید به نظر می‌رسد که توسط ذرات بنیادی شناخته شده نشان و توضیح داده شوند. در فیزیک، آنیون نوعی شبه ذره است که تاکنون فقط در سیستم‌های دو بعدی مشاهده شده است. در سیستم های سه بعدی، تنها دو نوع ذرات بنیادی دیده می شود: فرمیون ها و بوزون ها. Anyon ها دارای ویژگی های آماری درست در بین فرمیون‌ها و بوزون‌ها هستند.  به طور کلی، عملیات مبادله دو ذره یکسان، اگرچه ممکن است باعث تغییر فاز جهانی شود، نمی تواند بر روی قابل مشاهده ها تأثیر بگذارد. Anyon ها به طور کلی به عنوان abelian یا non abelian طبقه بندی می شوند. آنیون های آبلی، که توسط دو آزمایش در سال ۲۰۲۰ شناسایی شدند، نقش مهمی در اثر کسری کوانتومی هال دارند.

با این حال، این هرگز فیزیکدانان نظری را از دستکاری توصیف‌های کوانتومی ذرات فرضی برای دیدن آنچه که در حوزه‌ای به نام parastatistics فعالیت می‌کنند، بازنداشته است. اگرچه این یک عمل بیانی صرفاً ریاضی است، انجام این کار می تواند حقایق عمیق تری را در مورد اینکه آیا فرمیون ها و بوزون ها واقعاً همه چیز هستند یا نه، و اگر چنین است یا نیست، چرا چنین است یا نه، را آشکار کند.

از زمان آغاز به کار خود در اوایل تا اواسط قرن بیستم، parastatistic ها نتوانسته اند چیزی را پیدا کنند که در جعبه فرمیون یا بوزون قرار نگیرد. در واقع، همانطور که نظریه های کوانتومی در طول زمان توسعه یافتند، به طور فزاینده ای روشن شد که هر نظریه ای که از طریق parastatistics ایجاد شود، در جهانی که فقط از فرمیون ها و بوزون ها تشکیل شده است، قابل تشخیص نیست.

وانگ و هازارد فکر می کنند که دلیلی برای مخالفت با این پیدا کرده اند. با معرفی مرحله دوم کوانتیزاسیون متمایز از روش‌های قبلی، آنها نشان داده‌اند که رفتارهای گروهی در مواد می‌تواند باعث ایجاد ذراتی شود که تا حدودی شبیه به هر یونی عمل می‌کنند، حتی زمانی که در یک جهان سه‌بعدی کمابیش یکسان با جهان ما می‌چرخند.

این مفهوم مشخصا از ترسیم مسیری به یک کلاس کاملاً جدید از ذرات فاصله دارد و صرفاً نشان می دهد که ممکن است هنوز نخواهیم موضوع را در مورد امکان و عدم امکانش(امکان و عدم امکان چیزی به جز بوزون و فرمیون)، ببندیم و بیشتر پژوهش کنیم.

وانگ می‌گوید: برای آزمایش کردن در زمینه پیراذرات ، به پیشنهادهای نظری بهتری نیاز داریم.

سام آریامنش

👁‍🗨 @ofoghroydadd

🔗  Nature 🥉
.

بیماری نوبل

آلبرت انیشتین، که جایزه نوبل فیزیک را برای کار بر روی اثر فوتوالکتریک دریافت کرد و فیزیکدان برجسته نظریه نسبیت عام و خاص بود، یک بار گفت: «ارزش اغراق‌آمیزی که برای دستاوردهای زندگی‌ام قائل هستند، باعث می‌شود احساس ناخوشایندی داشته باشم. احساس می‌کنم که باید خودم را یک کلاهبردار غیرعمدی بدانم.»

با توجه به دستاوردهای بزرگ او در فیزیک، ممکن است انیشتین از سندرم خودفریبی رنج می‌برده باشد؛ احساسی که فرد خود را بی‌کفایت یا متقلب می‌داند، در حالی که دیگران او را به دلیل شایستگی‌هایش تحسین می‌کنند.(علی رغم اینکه فرد لایق ستایش دیگران است ولی در موقع ستایش خودش را خیلی دست کم میگیرد و حس میکند حقش نیست)

در حالی که این احساس انیشتین ممکن است دلگرم‌کننده باشد، سایر برندگان جایزه نوبل واکنش‌های متفاوتی به شناخت دستاوردهایشان نشان داده‌اند. در واقع، اصطلاحی به نام "بیماری نوبل" یا گاهی "نوبلیت" وجود دارد که برای توصیف دیدگاه‌های گاهی عجیب و غیردانشمندانه‌ای استفاده می‌شود که برندگان جایزه نوبل پس از دریافت جایزه‌شان به آن گرایش پیدا می‌کنند.

فهرست طولانی و شگفت‌آوری از برندگان جایزه نوبل وجود دارد که پس از برنده شدن، باورهای شبه‌علمی را ابراز کرده‌اند و معمولاً از حوزه تخصصی خود دور شده‌اند. این شامل دانشمندانی است که در زمینه خود برجسته بوده‌اند و سپس به موضوعاتی مانند تحقیقات روانی، ادراک فراحسی و حتی داستان‌هایی درباره بازدید از یک راکون سبز نورانی موتورسوار علاقه نشان داده‌اند.

در یکی از فصل‌های کتاب تفکر انتقادی در روان‌شناسی، پژوهشگران تعدادی از این موارد را فهرست کرده‌اند. در حالی که برخی باورهای شبه‌علمی و نادرست را توسعه داده‌اند، مانند باورهای به‌شدت رد شده جیمز واتسون درباره نژاد و هوش، بسیاری دیگر نسخه‌های "سرگرم‌کننده‌تری" از از این به اصطلاح"بیماری نوبل" را توسعه داده‌اند.(یعنی در وجوهات دیگری به این بیماری غیر واقعی دچارند)


برای مثال، پی‌یر کوری که برای کشف رادیوم و پولونیوم جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرده بود، در جلسات احضار ارواح شرکت می‌کرد و معتقد بود(یا باورهای شخصی پلانک که میگوید یک وجود و روح هوشمند در پس کیهان نهفته است) که بررسی پدیده‌های فراطبیعی می‌تواند به ما در پاسخ به سوالاتی درباره مغناطیس کمک کند. جوزف تامسون، که برای کشف الکترون جایزه مشابهی را دریافت کرده بود، علاقه مشابهی به پدیده‌های روانی داشت و به مدت ۳۴ سال عضو انجمن تحقیقات روانی بود....


🤔 ادامه این گزارش

🤔 از کانال علم و تکنولوژی

✅ @ofoghroydadd

چرا هر چیزی نوبل گرفته ها میگویند الزاما درست نیست را در این پست میخوانید.

#افق_رویداد
#تربیت_سکولار


خود-فیزیکی (۱)

تربیت سکولار_مسائل جنسی

نوشته آماندا متسکاز



بسیاری از والدین، چه دیندار چه بی‌دین هنگام گفتگو با کودکان خویش پیرامون مسائل جسمی از جمله موارد مربوط به رابطه جنسی احساس راحتی نمیکنند. اگرچه پرسشهایی که پدر و مادران سکولار درباره رابطه جنسی دارند شاید متفاوت از سؤالات والدین مذهبی نباشد ولی پاسخهایی که پدر و مادران سکولار در پی آن هستند بیشتر زمانها متفاوت است چون بر اصول متفاوتی تکیه دارند.
چون پدر و مادران سکولار به پاسخهای سرسری که برخی از مذهبی‌ها بر آن تکیه دارند - «تا زمان ازدواج صبر کن چون که خدا میخواهد»- اهمیتی نمیدهند، پاسخ به پرسش سخنانی که باید پیرامون رابطه جنسی به کودکان گفته شود پیچیده تر میگردد.

بدیهی است که بدون دین بودن به طور کلی به معنای رد ارزش‌های اخلاقی یا در مقیاس کوچک رد اخلاقیات در روابط جنسی نیست – ولی با توجه به کمبود گفتار قصار کارآمد و مؤثر , بیان دقیق چنین ارزشهایی که بر تصمیم‌های ما پرتو افکنده و آن را روشن‌تر میسازد، سخت‌تر است. برخی از والدین بی دین، چون در محیطی با اخلاق جنسی مذهبی پرورش یافته این اصول اخلاقی را در راستای پوشش مذهبی آن رد میکنند. برخی دیگر با اینکه اصول دین را کنار گذاشته باز هم بخشی از پیامهای اخلاقی یا همه این پیامها مرتبط با کردار جنسی را که در بچگی آموخته هنوز نیز نگه داشته اند....

ادامه مطلب

🌐 @ofoghroydad