از منظر اجرا و پدیدارشناسی، جهان نه‌تنها اساساً امری اسرار آمیز است بلکه جایگاه تمام آن چیزی است که می‌توانیم بشناسیم. آن‌ها شیوه‌های اندیشیدن و تعامل بدنمند با جهان هستند، شیوه‌هایی که به‌جای شناسایی، ابهام را فرا می‌خوانند، شیوه‌هایی که مخاطرات ادراک جهان را در مواجهه‌ی آنی و بی‌نتیجه‌ی ما با دیگران معین می‌کنند. ازاین‌رو اجرا و پدیدارشناسی با تجربه، دریافت و معناسازی به‌مثابه‌ی فرایندهایی بدنمند، موقعیت‌مدار و رابطه‌ای درگیر است. این مؤلفه‌ها همراه با تحولات اشاره‌شده در تاریخ اندیشه به‌مانند پایان ابرروایت‌ها (لیوتار )، چرخش اجرائیت و تجربی، و همین‌طور ظهور اشکال بدیع و تجربی در حوزه‌ی تئاتر نظیر؛ رقص و دیگر اشکال اجرایی اهمیت فزاینده‌ای می‌یابند.
‌
نیماژ‌ منتشر کرد:
‌
| اجرا و پدیدارشناسی | مایک بلکر ، جان فولی شرمن و ایرینی ندلکوپولو | غلامرضا خلعتبری | نظریه و تئاتر |
‌