📜 #یادداشت_کوتاه

بعد از برگزاری چندین دورهٔ راه هنرمند و جلسات متعدد کوچینگ با مراجعان مختلف، دریافته‌ام که در همدلی و ایجاد فضای شفقت، توانایی خوبی دارم. از این روست که خودم را کوچ خلاقیت و عشق‌به‌خود نامیده‌ام. عشق‌ورزیدن به‌ خود تنها در فضایی همدلانه با خود می‌تواند اتفاق بیفتد. اگر همچنان بر سر خودمان داد بزنیم و برای هر چیزی خودمان را سرزنش کنیم، باز به همان سبک قدیمی‌ای رفتار کرده‌ایم که با ما رفتار کرده‌اند. گمان می‌کنیم اگر خودمان را سرزنش نکنیم، پیش نمی‌رویم و رشد نمی‌کنیم. درحالی‌که چنین نیست.

ما به راه جدیدی نیاز داریم. راه شفقت و همدلی با آن کودکی که درونمان غمگین و چشم‌به‌راه نشسته است. ما صدای آن کودک را نمی‌شنویم که می‌گوید می‌خواهم نقاشی را نوشتن را سفالگری‌ را امتحان کنم. ما تنها و تنها او را سرزنش می‌کنیم و سرش داد می‌زنیم که چرا کارهای درست را (ازنظر ما) انجام نمی‌دهد، چرا ترسیده است، چرا تنبلی می‌کند، چرا و چرا و چرا.

کافیست مدتی امتحان کنیم که به‌جای سرزنش و سرکوفت‌زدن کمی با خودمان مهربان باشیم. در حقیقت مادری مهربان باشیم با آن کودکی که هیچ‌کس هیچ‌وقت صدایش را نشنید. به او توجهی را که نیاز داشت نکرد. با او ننشست و از او دلجویی نکرد درحالی‌که ترسیده و غمناک بود. کافیست مدتی هرچند کوتاه امتحان کنیم که این بار به‌جای سرزنش‌کردن بیاییم در سکوت بنشینیم تا ببینیم این کودک نالان چه می‌گوید. چه احساسی دارد. چه نیازی دارد. خودمان از او دلجویی کنیم. به او بگوییم که کنارش هستیم و کنارش می‌مانیم و احساسش را درک می‌کنیم.

او حالا تنها هم‌زیست ماست و تنها ما را دارد. در فضای شنیدن است که او به‌مرور شفا پیدا می‌کند و در پس این شفاست که خلاقیت کم‌کم خودش را نشان می‌دهد. تمام خلاقیت ما در دستان کوچک این هنرمند درون است و مادامی که حال او خوب نباشد و مادامی که به او اجازهٔ ابراز ندهیم، خلاقیتی رخ نمی‌دهد. پس برای خلاق‌بودن نیازمند شفقت با خود و عشق‌ورزیدن به خود هستیم. درست همانطور که به کسی که عمیقا دوستش داریم، عشق می‌ورزیم.

بیایید با هم تکرار کنیم: امروز من سوگند یاد می‌کنم که عاشق خودم باشم و با خودم طوری رفتار کنم که با کسی که عاشقش هستم رفتار می‌کنم. در کلام، رفتار و افکار.

🖊 مائده حوایی | کوچ خلاقیت و عشق به خود


🆔 @mhavaeedotcom
🌐 Mhavaee.com