ﻣﺎﻧﺎ ﻧﻴﺴﺘﺎﻧﻲ Mana Neyestani

بخش دوم

در نتیجه‌ی آنچه اتفاق افتاد اما‌ پای #حسین_رونقی، زیر بار آنهمه فشار روانی در فضای مجازی، به زندان باز شد. پروژه‌ی بدنام‌سازی و تخریب او، مثل مورد #توماج_صالحی یا نام‌های دیگر، ادامه دارد و تا زمانی که او را به عنوان یک مهره‌ی فعال خنثی نکند، ادامه خواهد داشت.
آنچه برای رونقی اتفاق افتاد را بهانه می‌کنیم تا مسئله‌ی مهمی را مطرح کنیم:

کارزار تخریب بر یک نقطه ضعف جمعی دست می‌گذارد: ایده‌آل‌گرایی؛ ایده‌آل‌گرایی در شرایطی که «ایده‌آل» تعریف واحدی ندارد؛‌ ایده‌آل‌گرایی وقتی یکی از دل جامعه‌ی غیرایده‌آل ما، به درد می‌آید و سر بلند می‌کند؛ ایده‌آل‌گرایی، وقتی جامعه امکان و فرصت پرسش و تحقیق و سنجش ندارد. در مقابل چنین حربه‌ای تنها نگاه عملگرانه ممکن است کارساز باشد؛ نگاه عملگرایانه‌ای که نتیجه‌ی کنش فرد را به جای شایعات مد نظر قرار می‌دهد. نگاهی که می‌تواند با خودش بگوید: «من تفکر حسین رونقی را دوست ندارم، من به حسین رونقی مشکوکم، اما کنشش را شجاعانه می‌دانم و فکر می‌کنم در نهایت به نفع آن تلنگر است».
باید از خودمان بپرسیم که تا کی می‌توانیم پتانسیل نیروهای انسانی این جنبش را فدای این «ایده‌آل‌گرایی» مسموم و عملیات‌های تخریبی متصل با آن کنیم؟ چطور می‌توانیم به پذیرش یکدیگر برسیم و تندروها را، برچسب‌زنانی که به نام وطن با حکومت همکاری می‌کنند را سر جایشان بنشانیم؟

#بازنشر