محمدرضا جلائی‌پور🍀Jalaeipour

⭕️ از موفقیت‌های کوچک تا توسعه پایدار

متن سخنان محمدامین صمیمی، دبیر دبیرخانهٔ وفاق ملی، در پنل «تجربه‌های داخلی وفاق ملی» در همایش گفتگوی ملی دربارهٔ وفاق ملی
 
ایران امروز به وضعیت پیچیده و سختی دچار شده است؛ آن‌طور که برخی از کارشناسان می‌گویند تا اطلاع ثانوی امکان توافق‌سازی برای موفقیت‌های بزرگ اگر نه ناممکن، بسیار دشوار است.

بااین‌وجود، کشور خالی از داستان‌های موفقیت‌ در توافق‌سازی و حل‌مساله نیست. وقتی از سطح ملی به سطوح پایین‌تر حرکت می‌کنیم، افراد و گروه‌های مردم‌نهادی را می‌بینیم که توانسته‌اند با ایجاد توافق بین ذی‌نفعان و ذی‌ربطان دولتی و مدنی مشکلی از صدها مشکل مردم را حل کنند و موفقیت‌های کوچک و متوسطی را رقم بزنند.

اما نسبت موفقیت‌های کوچک و متوسط با توسعه ایران چیست؟ در این زمینه چهار پرسش مطرح است.

۱. آیا الگوها و روش‌های توافق‌ساز سطحِ فروملی و بخشی، قابلیت تعمیم یا کاربرد جهت توافق‌سازی و ایجاد وفاق در سطح ملی را دارند؟ آیا می‌توان از این نمونه‌ها درس‌آموخته‌‌هایی برای توافق‌سازی و حل‌مساله در سطح ملی به‌دست‌‌آورد؟

پیش‌تر در پژوهشی که در این زمینه انجام دادیم شش بُعد برای موفقیت پروژه‌های کوچک و متوسط شناسایی کردیم: جلب اعتماد مقامات مربوطه (مانند گرفتن اختیار ورود به مساله و رفع نگرانی‌ها)، دریچه فرصت و تهدید (مانند نزدیکی و مواجهه مستمر با مساله، آماده داشتن راه‌حل‌های ممکن، و کنشگری مستمر)، قابلیت تیم (مانند توامندی اعضا، قابلیت سازمانی، رهبری و مدیریت دانش)، مدیریت منافع برای حل‌مساله (مانند فنون مذاکره و مصالحه و طراحی برد-برد)، قدرت نفوذ برای حل مساله (مانند مدیریت افکار عمومی، ائتلاف‌سازی، لابی‌گری، و روایت‌سازی)، و ظرفیت خط‌مشی‌گذاری در حیطه مورد نظر.

جالب آنکه این یافته‌ها انطباق بالایی با عوامل و روش‌های موفقیت نوآوری‌های سیاستی در دنیا دارد.

۲. آیا گسترش موفقیت‌های کوچک و متوسط به افزایش سرمایهٔ ‌اجتماعی، وفاق ملی و افزایش ظرفیت حل مساله در آن بخش خاص کمک می‌کند؟ شواهد فراوان داخلی و خارجی وجود دارد که نشان می‌دهد فعالیت‌های جمعی، چه کارآفرینی‌های پایدار و چه فعالیت‌های اجتماعی پایدار و اکثرا اجتماع‌محور، جامعه هدفشان را توانمندتر، دارای انسجام و سرمایه اجتماعیِ بیشتر کرده و وفاق جمعی را افزایش داده است. نمونه‌های حاضر در همایش وفاق ملی، شاهدهای خوبی بر این نکته‌ بودند.

۳. آیا موفقیت‌ها و حل مسائل کوچک و متوسط، می‌توانند با انباشت و همگرا شدن، در مجموع موجب افزایش ظرفیت خط‌مشی یا ظرفیت حل مسائل ملی یا به تعبیری همان توسعه شوند؟ در ادبیات نظریِ خط‌مشی‌گذاری، شاهد مدل‌هایی هستیم مانند مدل تصمیم تجمیعی (انباشتی) که بیانگر آن است که در جوامع با سطح تعارض بالا، تجمیع و انباشتِ اقداماتِ کوچک و متوسط پراکنده، می‌توانند گاه صحنه را عوض کنند و به برساختن راهبردهای موثری بیانجامد.

مضافا گاهی با باز شدن دریچه فرصت -اغلب در پی یک گشایش سیاسی- سرعت این تجمیع افزایش یافته و مسیرهای جدیدی گشوده و پدیدار می‌شوند.
در سال‌های اخیر متفکرانی تلاش کرده‌اند تا این نگاه را مفهوم‌پردازی کنند؛ مباحث دکتر فاضلی درباره موفقیت‌های کوچک، مدل دکتر لشکربلوکی درباره ریزنهادها و استراتژی نیلوفرآبی، و ایده دکتر رنانی درباره کانون‌های اثربخشی از جمله این تلاش‌های تئوریک هستند.

۴. آیا سیاست‌گذاران می‌توانند با شکستن مسائل کلان به مسائل خردتر و بخشی‌تر، زمینه توافق‌سازی و حل مسائل را با الگوهای موفقیت‌های کوچک و متوسط فراهم کنند؟ الگوی شکستِ مساله، با ادبیات توانمندسازی بوروکراسی و دولت که توسط اندروز و پریچت برای توسعه درون‌زا مطرح شده است، تناسب بالایی دارد. در ایران نیز افرادی مانند دکتر میدری در صدد هستند ذیل ادبیات توانمندسازی جامعه و حاکمیت، «وفاق برای توسعه» را تبیین کنند. او بر همکاری جامعه و دولت برای حل مسائلِ ممکن تاکید دارد و استفاده از استعاره فیزیوتراپی برای جامعه (در مقابل عمل جراحی) از دل همین نگاه برآمده است.

در نهایت باید گفت، پاسخ به این سوالات تا حد زیادی، شانس موفقیت و شکست دولت وفاق ملی را آشکار می‌کند.

@css_govir

دیوید لینچ در مصاحبه‌ای در سال 2006، در پاسخ به بهترین شاهکارهای تاریخ سینما، سه فیلم را انتخاب کرد.
خود او البته یکی از بزرگ‌ترین اسم‌های عالم سینما بود که در زمانه‌ی ما زیست. اسمی که با فیلم‌های بزرگی چون
Blue Velvet
Wild at Heart
Mulholland Drive
The Straight Story
برای همیشه در تاریخ هنر جاودانه شد.

فیلم اول مورد انتخاب او: ½8 ساخته‌ی ‎فدریکو فلینی در سال 1963 بود. فیلمی سورئالیستی با بازی فراموش‌نشدنی مارچلو ماسترویانی.

شاهکار دوم از دید لینچ، فیلم
Les Vacances de M. Hulot (تعطیلات موسیو اولو)
به کارگردانی ‎ژاک تاتی در سال 1953 بود.

اما شاهکار سوم از دید او، فیلم
The Rear Window (پنجره عقبی)
اثر استاد جاوادانه‌ی سینما، ‎آلفرد هیچکاک در سال 1954 بود.

البته این‌ها تنها فیلم‌های مورد علاقه‌ی ‎لینچ نبودند. فیلم‌های سانست بلوار (بیلی وایلدر)، این یک هدیه است (نورمن زد مک‌لاود)،
آپارتمان (بیلی وایلدر)، جاده (فدریکو فلینی)،
لولیتا (استنلی کوبریک)، جادوگر شهر از (ویکتور فلمینگ)، اشتروشک (ورنر هرستوگ) و سرگیجه (آلفرد هیچکاک) هم در لیست فیلم‌هایی بودند که گفته‌ی خودش در کار و نگاه او به سینما تاثیر بسیار داشتند.
لینچ هم مثل هیچکاک هرگز موفق به دریافت جایزه‌ی اسکار برای هیچ کدام از فیلم‌هایش نشد، با این که چهار بار هم کاندیدا شده بود! تا این که بالاخره در سال 2019 جایزه‌ی افتخاری اسکار را به او دادند.
دیوید لینچ و آثارش امروز برای همیشه به تاریخ سینما پیوستند.
مردی که بسیاری از ما با او عاشق جادوی سینما شدیم.

خداحافظ آقای لینچ عزیز

David Keith Lynch
(January 20, 1946 – January 2025)

@MMehran

وفاق ملی و توسعه پایدار: راهی به‌سوی پیشرفت و رفاه اجتماعی
| اشکان اشعریون |

🔺پنجشنبه، ۲۰ دی‌ماه، همایشی توسط معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری برگزار شد که هدف آن توضیح وفاق ملی به‌مثابه گفتمان دولت چهاردهم بود. بر مبنای آنچه در نشست‌ پایانی این همایش بیان شد، می‌توان گفت ایده وفاق دولت پزشکیان ایده‌ای است که بر اهمیت همکاری و همبستگی میان دولت، گروه‌های سیاسی و اقشار مختلف مردم تأکید دارد و به‌دنبال ایجاد فضای همکاری و تفاهم میان دولت و مردم است تا بتوان از این طریق با حل مسائل کشور به توسعه و رفاه اجتماعی دست یافت.

👈🏻 متن کامل یادداشت

https://t.me/css_govir