اخبار اعتراضات مردمی

🔴 آیا ریزش حامیان جمهوری اسلامی و فرسایش توان «سرکوب» حکومت در راه است؟

✍️ علی افشاری

🔺رواج موج ناامیدی در میان کسانی که به شکست‌ناپذیری ائتلاف تحت رهبری جهوری اسلامی در خاورمیانه در داخل و خارج از مرزهای ایران باور داشتند، قابل مشاهده است.

🔺از آنجا که رژیم حزب بعث سوریه به عنوان نشانه‌ای از قدرت «جبهه مقاومت» تلقی می‌شد، سقوط آن نه تنها دامنه نفوذ حکومت ایران را کاهش داده، بلکه رقبای آن را نیز جسورتر ساخته است. پیروان علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، با واقعیت تلخی مواجه شده‌ا‌ند که محاسبات استراتژیک آن‌ها ممکن است بیش از حد خوشبینانه بوده باشد، و این امر به بحران اعتماد به توانایی و تسلط «رهبری» منجر شده است.

🔺علاوه بر این، پیامدها می‌تواند به فراتر از سوریه گسترش پیدا کند. احتمال ظهور یک دولت نیمه‌دموکراتیک یا تحت رهبری سنی می‌تواند تعادل قدرت در منطقه را تغییر دهد و جمهوری اسلامی، شبکه نیابتی آن و متحدانش را بیش از پیش منزوی کند. در سناریویی دیگر، نگرانی‌هایی درباره بازگشت افراط‌ گرایی سنی نیز وجود دارد که می‌تواند ثبات در داخل ایران را تهدید کند.

🔺در پی این تحولات، پایگاه اجتماعی نهاد ولایت فقیه با ناامیدی دست‌وپنجه نرم می‌کند. برخی از حامیان این نهاد کارآمدی سیاست خارجی ایران را زیر سوال برده و این امر به افزایش درخواست‌ها برای ارزیابی مجدد دامن زده است.

🔺با آرام شدن اوضاع، باید دید خامنه‌ای چگونه پایگاه حامی خود را جمع‌آوری خواهد کرد و به این نگرانی‌های فزاینده در مواجهه با تغییر سریع اوضاع منطقه‌ای پاسخ خواهد داد. بروز ناامیدی به دلیل سقوط بشار اسد، رئیس‌جمهور مخلوع سوریه، ممکن است به عنوان یک کاتالیزور برای تغییر در هر دو استراتژی و ایدئولوژی در میان پیروان خامنه‌ای عمل کند، زیرا آن‌ها با واقعیت‌های پیچیده خاورمیانه پس از سقوط حکمرانی بشار اسد روبرو شده‌اند.

🔺عواقب این تحولات فراتر از دامنه سیاست خارجی است و بر روی درگیری‌های داخلی بین حکومت و اکثریت شهروندان ایرانی که به دنبال تغییر ساختاری در حکمرانی هستند، تأثیر می‌گذارد. پس از فرار اسد، عوامل روانی به نفع مردم در مبارزه سیاسی با جمهوری اسلامی ایران تغییر کرده است. این متغیر می‌تواند نقش مهمی در شکل‌دهی به رفتار و نگرش‌ها برای غلبه بر موانع بازی کند.

خطاب به دکتر صادق زیباکلام: زندان را جامعه و زندانبان را نظام سیاسی ندان

مصطفی مهرآئین

اینروزها آقای دکترزیبا کلام سخت در پی تشریح و توضیح این مساله است که افراد مدعی تغییر رژیم فقط به دنبال لایک در فضای مجازی و محبوبیت و هورا کشیدن مردم پر از بغض و کینه هستند و هیچ برنامه ای برای عبور از جمهوری اسلامی ندارند و من هم وارد بازی براندازی نمی شوم و با وجود همه مشکلات کشور سعی در گشودن همین بن بست دارم.
۱.جناب دکتر زیبا کلام عزیز: صرف تصویر وضعیت موجود به مثابه یک بن بست به معنای آن است که ما با سیاست روبرو نیستیم که بخواهیم آن را تغییر دهیم.ما با درب زندانی روبروییم که باید آن را بشکنیم. دوم آنکه تقلیل رنج و درد مردم و سخن گفتن از رنج مردم به جمع کردن لایک در فضای مجازی اوج بی اخلاقی و بی ایمانی و بی سوادی یک انسان دانشگاهی و اهل فکر است.اگر خودتون گرفتار این مشکل هستید همه فعالان مدنی و سیاسی را همچون خود تصویر نکنید. در جامعه ای که از ابتدا نظم اش بر این قرار گرفته که فقط یک نفر دیده شود و همین ایده اینهمه نابودی به بار آورده دیگر هیچ کس آرزوی تبدیل شدن به کانون دیده شدن مردم را ندارد: دیده می شوم پس نابود میکنم چون دیده شدن توسط مردم به من مشروعیت نابود کردن میدهد.این توضیح ساده اصل ولایت است.

۲.نکته مهم تر آنکه جناب زیبا کلام شما با کدام تعریف از نظام سیاسی، وضعیت سیاسی این کشور را دارای حکومت می دانید که بر جامعه اعمال قدرت میکند: سالهاست جامعه تبدیل به زندان و نظام سیاسی تبدیل به یک زندانبان و شکنجه گر شده است. شرایط زندگی در این جامعه چیزی جز زیستن در یک زندان نیست. اصلا نیازی نیست کسی نظریه تغییر رژیم بدهد.ما از قبل با تغییر رژیم روبرو هستیم چون رژیم تبدیل به زندانبان شده است و ما زندانیان آن هستیم. در این حالت یا زندانیان شورش می کنند یا کسی از بیرون به کمک آنها می آید. اینکه تعدادی تواب سیاسی اکنون به قدرت رسیده اند و به زندان سازی کشور مشروعیت بخشیده اند و هر روز در پی تعویض لامپ زندان یا خوشبو کردن هوای بدبوی آن هستند را حکومت می دانید؟
۳. جناب زیباکلام عزیز، به جای تکرار این مکررات و ناتوانی در روبرو شدن با ترس زندگی بدون جمهوری اسلامی، بهتر است به زبان دکتر حسین بشیریه به حکمت دیرین سیاست برگردید که همانا بهزیستی اخلاقی، اقتصادی و اداره امور عمومی جامعه و تدبیر امور مردم برای زیستن بهتر و تجربه کردن بالاترین میزان انسان بودن و آزادی و عدالت است.جناب زیبا کلام جمهوری اسلامی تمام شده و دیگر اینقدر غرق در نقش زندان بان و شکنجه گر و جنگ افروز شده است که نمی تواند همچون یک موجود عادی زندگی کند.شما نمی توانید به چنین پدیده ای حتی توصیه کنید که برای ماندن خودت هم که شده چنین و چنان کن که اگر هم بخواهد این زندان را زیباتر کند دیگر مردم زندانی این سرزمین آن را نمی خواهند: این جامعه به زبان آن فیلسوف نیاز به خروج از سیاهی جنگل و دیدن دشت صاف و فضای آزاد و تابیدن نور و سبک احساس کردن زندگی دارد. این همان فتح مبین ماست.سخن از چیز دیگر نگو اگر نمیتوانی این بگویی و به زبان ویتگنشتاین بهتر است در مورد چیزی که نمی توانیم سخن بگوییم سکوت کنیم.این سکوت البته فلسفی است و منظور حق سخن گفتن شما نیست که حق سخن گفتن شما جزیی از همان دشت صاف و آزاد است.