🍃🍃
ضرورت حمایت از زنان در برابر آپارتاید جنسی نظام
✍ مجتبی نجفی
۶۹ سال پیش در چنین روزی « رزا پارکس» از دادن صندلی خود به مرد سفیدپوست آمریکایی خودداری کرد، بازداشت و جریمه شد اما حرکت او پایه‌گذار جنبش حقوق مدنی سیاهان آمریکا شد، جنبشی که در قالب مقاومت مدنی در برابر آپارتاید(تبعیض) پیروز شد.
دو سال پیش « دنیا راد» بدون حجاب در مکانی عمومی صبحانه خورد و تصویرش را منتشر کرد، برای اینکه قانون ظالمانه حجاب اجباری را به چالش بکشد و به نظام آپارتاید حاکم بر ایران اعلام کند قانونی که علیه مردم باشد قانون نیست، سند ظلم است.
جمهوری اسلامی در مقام حکومت دینی که بنایش را بر تبعیض نهاده با تصویب لایحه حجاب یک بار دیگر ثابت کرد نمونه‌ای اعلی از تبعیض جنسی است. بندهای این لایحه آنقدر مضحک و تحقیرآمیز است که به خوبی تصویر ایده‌آل نظامی را به تصویر می‌کشد که ماهیتش طالبانی است اما در جامعه‌ای گرفتار شده که میل به تجدد را از بیش از صد سال پیش با رویکرد نوسازی بنا نهاده و از این‌رو اگر چه چهره‌ی جامعه ایرانی گوناگون است اما خواست نوشدن، هم در اندیشه و هم در فضای شهر قوی‌ترین است.
از این‌رو، خواست طالبانی نظام با سد جنبش اجتماعی حول محور آزادی پوشش مواجه شده و لایحه اخیر، دست و پا زدن طالبان تهران برای تحمیل نظم یکسان‌سازی بر چهره‌ی شهر رنگارنگ است. این لایحه و اجرای احتمالی آن تلاشی است برای آزار زنان و البته که خود نظام مقوم و حیات‌بخش جنبش‌های اجتماعی است؛ چرا که بنایش بر یکسان‌سازی و تحقیر است و تحقیر نظام‌مند، مولد جنبش‌های اجتماعی است.
لایحه‌ی حجاب و عفاف هم، رنج مضاعف بر تن جامعه‌ای گرفتار در تورم و استبداد و انباشت بحران‌های ملی است و هم نشانی از حماقت نظام حاکم در فعال کردن گُسل تبعیض جنسیتی و مسأله سبک زندگی است. از این‌رو عرصه عمومی ایران باز هم شاهد نمایش‌هایی از مقاومت مدنی سراسری زنان در یک میدان فراخ رویت پذیری خواهد شد.
اما مسأله این است زنان نباید در این کارزار تنها بمانند. همبستگی ملی در مبارزه با آپارتاید جنسی خود تقویت کننده و تداوم بخش حیات یک جنبش مدنی و سراسری خواهد شد. در جنبش زن، زندگی و آزادی هم تاکید کردم این یک نبرد فراگیر، طولانی و طاقت فرساست و مسأله یک ماه و یک سال و دو سال نیست. طبیعتا نظامی که از مقاومت زنانه در زندگی روزمره خشمگین شده چنین لایحه‌ی مضحکی را امضا می‌کند و آرزوی این نظام این است که در برابر فشار به تسلیم سوژه‌ی زن ایرانی در برابر حجاب اجباری، به خستگی منجر شود. این آرزو را طالبان حاکم بر ایران به گور خواهند برد.
اتحاد بازنشستگان
@etehad_bazn
ضرورت حمایت از زنان در برابر آپارتاید جنسی نظام
✍ مجتبی نجفی
۶۹ سال پیش در چنین روزی « رزا پارکس» از دادن صندلی خود به مرد سفیدپوست آمریکایی خودداری کرد، بازداشت و جریمه شد اما حرکت او پایه‌گذار جنبش حقوق مدنی سیاهان آمریکا شد، جنبشی که در قالب مقاومت مدنی در برابر آپارتاید(تبعیض) پیروز شد.
دو سال پیش « دنیا راد» بدون حجاب در مکانی عمومی صبحانه خورد و تصویرش را منتشر کرد، برای اینکه قانون ظالمانه حجاب اجباری را به چالش بکشد و به نظام آپارتاید حاکم بر ایران اعلام کند قانونی که علیه مردم باشد قانون نیست، سند ظلم است.
جمهوری اسلامی در مقام حکومت دینی که بنایش را بر تبعیض نهاده با تصویب لایحه حجاب یک بار دیگر ثابت کرد نمونه‌ای اعلی از تبعیض جنسی است. بندهای این لایحه آنقدر مضحک و تحقیرآمیز است که به خوبی تصویر ایده‌آل نظامی را به تصویر می‌کشد که ماهیتش طالبانی است اما در جامعه‌ای گرفتار شده که میل به تجدد را از بیش از صد سال پیش با رویکرد نوسازی بنا نهاده و از این‌رو اگر چه چهره‌ی جامعه ایرانی گوناگون است اما خواست نوشدن، هم در اندیشه و هم در فضای شهر قوی‌ترین است.
از این‌رو، خواست طالبانی نظام با سد جنبش اجتماعی حول محور آزادی پوشش مواجه شده و لایحه اخیر، دست و پا زدن طالبان تهران برای تحمیل نظم یکسان‌سازی بر چهره‌ی شهر رنگارنگ است. این لایحه و اجرای احتمالی آن تلاشی است برای آزار زنان و البته که خود نظام مقوم و حیات‌بخش جنبش‌های اجتماعی است؛ چرا که بنایش بر یکسان‌سازی و تحقیر است و تحقیر نظام‌مند، مولد جنبش‌های اجتماعی است.
لایحه‌ی حجاب و عفاف هم، رنج مضاعف بر تن جامعه‌ای گرفتار در تورم و استبداد و انباشت بحران‌های ملی است و هم نشانی از حماقت نظام حاکم در فعال کردن گُسل تبعیض جنسیتی و مسأله سبک زندگی است. از این‌رو عرصه عمومی ایران باز هم شاهد نمایش‌هایی از مقاومت مدنی سراسری زنان در یک میدان فراخ رویت پذیری خواهد شد.
اما مسأله این است زنان نباید در این کارزار تنها بمانند. همبستگی ملی در مبارزه با آپارتاید جنسی خود تقویت کننده و تداوم بخش حیات یک جنبش مدنی و سراسری خواهد شد. در جنبش زن، زندگی و آزادی هم تاکید کردم این یک نبرد فراگیر، طولانی و طاقت فرساست و مسأله یک ماه و یک سال و دو سال نیست. طبیعتا نظامی که از مقاومت زنانه در زندگی روزمره خشمگین شده چنین لایحه‌ی مضحکی را امضا می‌کند و آرزوی این نظام این است که در برابر فشار به تسلیم سوژه‌ی زن ایرانی در برابر حجاب اجباری، به خستگی منجر شود. این آرزو را طالبان حاکم بر ایران به گور خواهند برد.
اتحاد بازنشستگان
@etehad_bazn