در سال 1936 آلبرت انیشتین با اصرار اخترشناس آماتوری به نام رودی مندل مقاله کوتاهی را در نشریه ساینس با عنوان "عملکرد لنز مانند یک ستاره توسط انحراف نور در میدان گرانشی" به چاپ رساند. در این نوشته کوتاه انیشتین این واقعیت شگفت انگیز را تشریح کرد که خود فضا می تواند به مانند یک لنز عمل کرده و نور را خم کرده که این باعث می شود شی مورد مشاهده بزرگتر و نزدیکتر به نظر برسد.
چیزی که انیشتین فهمیده بود این بود که انحنای نور در میدان گرانشی به این معنی است که اگر ما شی روشنی را در نظر بگیریم که در پشت یک جرم بسیار سنگین قرار دارد، امواج نوری که از آن شی به جهت های مختلف پراکنده می شوند، می توانند در اطراف آن جرم سنگین خم شده، عبور کنند و دوباره همگرا شوند و باعث بزرگنمایی شی شوند درست همانند عملکرد لنز عینک.
و جالبه بدونین بیشتر ستاره ها و کهکشان های بسیار دوردست در کائنات با استفاده از همین عملکرد لنز مانند گرانش، مشاهده شدن.
#نسبیت #فضا_زمان
🏋♂ @einstein_chimige 🧠
چیزی که انیشتین فهمیده بود این بود که انحنای نور در میدان گرانشی به این معنی است که اگر ما شی روشنی را در نظر بگیریم که در پشت یک جرم بسیار سنگین قرار دارد، امواج نوری که از آن شی به جهت های مختلف پراکنده می شوند، می توانند در اطراف آن جرم سنگین خم شده، عبور کنند و دوباره همگرا شوند و باعث بزرگنمایی شی شوند درست همانند عملکرد لنز عینک.
و جالبه بدونین بیشتر ستاره ها و کهکشان های بسیار دوردست در کائنات با استفاده از همین عملکرد لنز مانند گرانش، مشاهده شدن.
#نسبیت #فضا_زمان
🏋♂ @einstein_chimige 🧠