اَميرعلى قِ

+ نرفتی ببینی هنوز؟

تو اینستاگرام به یک آگهی فروش پژو پونصد و چهار برخوردم که منو پرت کرد به بچگیم. داییم یه دونه از این پژوها داشت. با اینکه خیلی وقته ازش باخبر نیستم و مثل قبل صحبت نمی‌کنیم، براش لینک تبلیغ رو فرستادم. زیرش نوشتم کاش یکدونه از اینها بخری دایی.

چند روز گذشت. چک نکردم که پیامم رو دیده یا نه. عادت کردم پیام‌هام رو نخونه. یهو خودش زنگ زد. حالمو پرسید، حال مامانو. گفت چی برام فرستاده بودی؟ باید می‌رفتم اتاق عمل فراموش کردم ببینم. گفتم دایی هیچی یکی همون ماشین دوران جوونیت رو داره میفروشه، گفتم ما باهاش خیلی خاطره داریم اگر خودتم دوستش داشتی شاید دوباره بخوای بخری.

پرسید الان چند سالته؟ تا اومدم بگم خودش گفت: «ببین تو حق داری... تو سن تو منم خیلی دنبال وقایع نوستالژی و خاطره بازی بودم. هی فکر می‌کردم به این چیزها ولی یکم سن ات که بیشتر بشه، میفهمی گذشته و همه ی جزییاتش رو باید بذاری کنار و بری. باید سفر کنی بری کشور‌های پیشرفته تر، ببینی آدم‌ها چطور این روزها دارن زندگی می‌کنن. رو به جلو باشی... اتفاقا من فکر می‌کنم ماشین‌های جوونیم چقدر بی امکانات و سخت و اذیت کننده بودن! الان ببین ماشین‌ها چقدر کارمون رو راحت کردن. بگذر و رها شو و امروز رو زندگی کن. راستی شیزار نمیای؟»

یکم باهاش گپ زدم و بعد تلفن رو قطع کرد. دیدم چقدر راحت با چند تا جمله من رو از گذشته کشوند بیرون. راست هم می‌گفت. گذشته و روزهاش فقط از دور شیرین به نظر میرسن وگرنه «دوباره زندگی کردن گذشته» خیلی سخته. می‌خوام تمرین کنم کمتر برم سراغ چیزهایی که نقطه اتصال من و گذشته ست. احتمالا این تمرین کمک می‌کنه جای تلاش برای تکرار حس خوب گذشته، داستان هیجان انگیز امروز و فردا رو دنبال کنم... امروز بهترین فرصت برای زندگی کردنِ امروزه. امروز، همون گذشته ی فرداهاست که باز قراره حسرتش رو بخورم، امروز رو زندگی کنم، امروز رو.

روزنوشت
#امیرعلی_ق
@Amiralichannel

چون فردا شب شلوغ بود، گفتیم امشب شب یلدا بگیریم. اومدم ماشین رو پارک کردم ولی یه جای پارک بهتر گیر اومد. فرشاد گفت امیرعلی ول کن. همینجا پارک کن خیلی خوبه. رفتیم مهمونی آخر شب، خداحافظی کردیم اومدیم که بریم سراغ ماشین دیدم جا پارک خوبه، یه آمبولانس ایستاده. فرشاد به شوخی گفت بیا اگه اینجا پارک می‌کردی این آمبولانسه دیگه نمیتونست پارک کنه. رسیدیم سر کوچه دیدیم یه ماشین پلیس ایستاده، رفتم سراغش ازش پرسیدم چی شده؟ سرباز بود. گفت هیچی یک آقایی اینجا سکته کرده فوت شده. آمبولانسه همونجا حرکت کرد و رفت.
بهش گفتم چرا؟ گفت مهمونی بوده احتمالا زیاد مصرف کرده یا قاطی مصرف کرده قلبش نکشیده رفته. گفتم حالا چی میشه؟ گفت باید علت مرگش دقیق بررسی شه. احتمالا صاحب مهمونی گیر باشه یکم... بچه ها دم ماشین غر زدن که بریم دیگه امیرعلی چرا ایستادی؟ از پسر سرباز دوباره پرسیدم چقدر از اینها پیش میاد؟ گفت هی آقا... هرشب یه جای تهران... اومدم سوار ماشین شدم و برگشتم خونه. تو راه فکر می‌کردم چه عجیب که آدم هیچوقت نمی‌دونه که آخرین بار کی قراره باشه.

روزنوشت
#امیرعلی_ق
@Amiralichannel

+ توی این ویدیو، برای اولین بار با سارا و هما نشستیم جلوی دوربین و در مورد بچگی‌هاموت صحبت کردیم. ویدیوی جالبی شد و البته، خاطره انگیز.

یه جایی یه جمله خوندم که هیچوقت یادم نرفت. «آدما تو رو نصیحت نمی‌کنن، خودشون و گذشته‌ی خودشون رو نصیحت می‌کنن» این چندوقت هرجا با هرکسی نشستم شروع کردم به توصیه‌های مختلف، نصیحت‌های مختلف... هی از تجربه‌هام گفتم و دیدم هیچکس هم صحبت‌های من براش مهم‌ نیست.

هی گذشت تا چند روز پیش که یکجا تا اومدم با یکی شروع کنم به حرف زدن، دست نگه داشتم. دیدم اون جمله درست بود. همون جمله که میگه آدما خودشون رو در قامت دیگران نصیحت می‌کنن! یادمه وقتی سیگار می‌کشیدم به دیگران می‌گفتم نکش شروع نکن، ولی وقتی سیگار رو گذاشتم کنار دیگه به هیچکس نگفتم نکش، چون «من» در قامت کسی سیگار نمی‌کشید که بخوام نصیحتش کنم.

قضیه خودم بودم. خودم بودم که بار روانی کارهای عقب افتاده رو با صحبت کردن و امید دادن به دیگران خنثی می‌‌‌کردم. یک جا با خودم توافق کردم که: «همون چیزها که به دیگران میگی رو لیست کن و خودت انجام بده». جای توصیه کردن، با نتایج فکرهات اون‌ها رو ترغیب کن. اگر انقد از نتیجه‌ی حرفات مطمئنی خودت انجامشون بده. حالا چند روزه خیلی سخت کار می‌کنم. اینطور زندگی کردن هم خیلی سخته. سخته جای دیگری، جلوی آینه با خودت صحبت کنی. تا خواستی فرار کنی به خودت بگی، وایسا کارت دارم! بسه دیگه... دیگه بسه.

جالب اینجاست که چقدر حالم بهتر شده. حالا اونی که گاهی به حرف‌هام گوش نمیده خودمم و چون خودمم می‌دونم چرا انجام نمیدم. اگر انجام بدم چیزی رو که مطمئتم درسته، هم از خودم تایید می‌گیرم، هم نتیجه‌اش برای منه... راسته که میگن وقتی تخم‌مرغ از درون بشکنه، یک زندگی آغاز می‌شه؛ و اگر از بیرون بشکنه، یک زندگی به پایان می‌رسه.


#روزنوشت
#امیرعلی_ق
@Amiralichannel

#خدایا_شکرت

+ اگر رفتی و ویدیو رو دیدی، بدون اونی که جلوی دوربینه فقط کسی نیست که تلاش کرده صحبت کنه، این همون آدمه که از دوربین و تدوین فراریه، از دوباره کاری هم همینطور. صحبت کردن جلو دوربین براش راحت نیست، از تپق زدن بیزاره. این همونه که از نوشتن فراریه، از فکر کردن، از نگرانی برای درست نتیجه نگرفتن رنج می‌بره همیشه، این همونه که وسواسه، خیلی وقت‌ها چهرش رو دوست نداره... این همونه که فکر می‌کنه دیگه بسه کار جدیدی نکنه، حوصله ی شروع دوباره نداره، بچسبه به چیزهایی که داره یا ساخته ولی، خلاف تمام چیزهایی که نوشتم رو رفته...

زندگی رو که می‌فهمی، راه حل و کلید خیلی از مسائل و مشکلات ذهنی خودت و آدما دستت میاد. اولش خیلی تلاش می‌کنی اطرافیانت رو از اشتباهاتشون آگاه کنی، بگی گره کار کجاست اما به مرور می‌فهمی نه میشه به اندازه ی آدمها دست زد نه میشه اونها رو از دست خودشون نجات داد! اینطور میشه که از یه جایی به بعد، ترجیح میدی فقط سکوت یا تایید کنی؛ بگذری؛ انرژی نذاری خلاصه. انقدر تلاش‌هات برای تغییر دیگران رو بی‌فایده می‌بینی که یه جا با خودت توافق می‌کنی اگر چیزی هم بلدی، خیلی هنر داری برای زندگی خودت خرج کنی.

#امیرعلی_ق
روزنویسی
@Amiralichannel

#خدایا_شکرت