alice_book

آدم همیشه
به خاطر نقطه‌ ضعف‌ هایش
تو دردسر می‌افتد.
مگس‌ها باید چیزهای چسبناک را خیلی دوست داشته باشند
شب‌پره‌ها شعله را
و آدم‌ها
عشق را...!


📒خزه
#هربر_لوپوریه

@alice_book

انقدری که امسال آدم از چشمم افتاده، میوه از درخت نیوفتاده.

@alice_book

شفقت به خود تفاوت زیادی با بی‌خیال شدن دارد. بسیاری از افراد می‌گویند تمایلی به شفقت به خود ندارد چون می‌ترسند بی‌خیال و بی‌رگ بشوند.

امروز نگران شدم که اگر با خودم مهربان باشم فقط تلویزیون نگاه کنم و تا خرخره بستنی بخورم،
این ترس بیش از آن که به شفقت به خود مربوط باشد به بی‌خیال شدن ربط دارد.

به یاد داشته باشید که مشفق بودن با خود به معنای این است که می‌خواهید در طولانی‌مدت شادمان و سالم باشید.

در بسیاری از موارد، فقط به دنبال لذت بودن به سلامتی و بهزیستی ما ضربه می‌زند (منظورم رفتارهایی مثل سوءمصرف مواد و دارو، پرخوری و امثال اینهاست) در حالی که مراقبت از سلامتی و شادمانی پایدار(به عنوان مثال ترک سیگار، کاهش وزن، ورزش) اغلب مواقع نیازمند مقدار معینی لذت نبردن است.

خیلی از آدمها وقتی می‌خواهند چیزی را در خود تغییر بدهند فکر می‌کنند خجالت دادن به خود راه‌حل موثری است.

اسم این رویکرد شلاق زدن به خود است. این رویکرد اما اغلب نتیجۀ معکوس می‌دهد. چرا؟ چون این ترس گریبان شما را می‌گیرد که اگر با واقعیت‌های ناخوشایند در مورد خودم روبه‌رو بشوم از خود بیش از حد متنفر می‌شوم.

به همین دلیل با تلاش برای سانسور کردن کردن خود، ضعف‌ها یا نقص‌های –حتی قابل تغییر- از حیطۀ آگاهی دور می‌مانند و شناخته نمی‌شوند.

شفقت به خود اما چون مراقبت از خود درون آن به صورت ذاتی وجود دارد، انگیزه ای قدرتمند برای رشد و تغییر را ایجاد می‌کند و در عین حال در ما احساس ایمنی لازم برای خودشناسی –بدون محکوم کردن خود- را فراهم می‌کند.

@alice_book

صبح تو خیابون گوشی یکی رو زدن طرف داد میزد اقا وایسا سی ثانیه با تلفن کار دارم بعدش مال تو،
حالا من عجله داشتم رفتم ولی مشخص بود میخواست هیستوری گوگلشو پاک کنه

• خلافکار •

@alice_book

برای مردم تفکر همچون باری طاقت‌فرساست. بنابراین همان قدری که کار حرفه‌ای‌شان ایجاب می‌کند می‌اندیشند و همانقدری که برای تفریحاتِ مختلفشان لازم است و نیز برای گفتگو و بازی، که ازین رو باید طوری ترتیب داده شوند که آن‌ها بتوانند با حداقل اندیشه‌ی ممکن کارشان را پیش ببرند ولی اگر در اوقات فراغتشان چنین تسهیلاتی نداشته باشند به جای اینکه کتابی به دست بگیرند و قدرت اندیشه‌شان را محک بزنند، ساعت‌ها کنار پنجره ولو ‌می‌شوند و به پیش پا افتاده‌ترین اتفاقات چشم می‌دوزند و به این ترتیب واقعا برای‌مان می‌شوند مصداق این سخن آریوستو که: چه رقت آورند ساعاتِ بیکاریِ نادانان!

📒 متعلقات و ملحقات
#آرتور_شوپنهاور

@alice_book

سفر طولانی بود. خیلی توی راه بودیم. آمدیم مسافرت زمستانی؛ جنوب آلمان. بزرگترین بازار کریسمس دنیا در این شهر است.
در واقع ایده و رسم بازار کریسمس مربوط به آلمان است. الان که دیگر دنیا یک شکل شده و حتی چین و هند هم بازار کریسمس دارند ولی حقیقتا باقی جاها دارند ادا درمی‌آورند

و من مدتهاست فکرش را داشتم که بالاخره یک بار برای همیشه برویم اصل ماجرا را ببینیم. فکر کرده بودم یک بار دیدنش ارزش سختی سفر دارد.

حالا این‌ وسط بچه فین فین و سرفه میکند که چندان طبق تجربه من دور از انتظار نبود.
وارد که شدیم روح شهر مرا گرفت. تقابل زیبایی و شکوه قدمتش با نورپردازی های مدرن روی تک تک درختان شهر.

اینکه همه جایش هم میشد راحت قدم زد هم سوار تراموا شد. بسیار خوش‌ساخت بود، زیبایی ساختمانهای سبک جنوب همیشه مرا میخمر میکند.
نصف شهر هم در تصرف بچه ها بود با وسایل بازی مطابق جثه شان.
بالای غرفه های غذا و نوشیدنی، عروسکهای غول پیکر متحرک از داستانهای هانس کریستین اندرسن حرف می‌زدند.

غرفه کباب استیک، بالایش گرگ سال قرمزی همه را تهدید می‌کرد. بالای غرفه کرپ نوتلا و موز، هانس و گرتل آواز میخواندند.

دیروز تماس گرفتم خانه، ایران. حالا خودم وسط یک جمعی بودم در حال گشت و گذار بین غرفه های مختلف با لباسهای پشمی اغلب سرخ و سبزشان، منتظر نوبتشان برای سوار کردن بچه ها روی کاروسل (همان چرخ و فلک آوازخوان خودمان که رویش حالا خیلی طلایی بلایی تر است).

و پدرم داشت میگفت اینجا برف باریده بوده ولی الان آب شده. کوچه را نشانم داد. من هم برف جلوی رویم را نشان دادم.

بعد رسیده بودیم به محل مخصوص پخت نان در خیابان. آدمها روی کنده های بزرگ درخت نشسته بودند و با خمیری که سر سیخهای بسیار بلند کرده بودند نان داغ خودشان را سرپایی می‌پختند. بوی نان تازه و هیزم همه جا پیچیده بود.

هر خمیر نان تازه یک یورو و پنجاه سنت. پدرم گفت اوه نان چه ارزان است! ...اوه الان برق خانه رفت، حدود سه ساعت دیگر می آید . تلفنم شارژ ندارد.

آن لحظه دقیقا نمی‌دانستم هنوز تحت تاثیر اجماع آن نورهای زیبا در غروب زمستان و شعله های آتش و عطر نان، آرام و خوشحالم یا بخاطر این دو جمله خبری کوتاه، کل روزم از راه دور مشت محکم خورده و تخریب شده (دوباره و هزارباره).

@alice_book

درس های کوچک زندگی

1. در همه چیز اعتدال را رعایت کنید
2. بیش از آنچه لازم است مصرف نکنید
3. به افراد ضعیف و پیر کمک کنید
4-صادق باشید و سخنان خود را صادقانه نگه دارید.
5. در کار دیگران دخالت نکنید
6. در مواجهه با پرخاشگری واکنش گستاخانه ای نشان ندهید و برای مردم آرزوی مرگ و بیماری نکنید.
7. برای خیر تلاش کن
8. هنگام بحث خودتان را کنترل کنید
9. نسبت به موفقیت های دیگران نگرش خوب و مثبت داشته باشید.
10. علت گرفتاری ها و بیماری های خود را در خود جستجو کنید.
11. هنگام انجام کارهای خوب، منتظر پاداش و امید نباشید.
12. از شر احساسات منفی و وابستگی های سمی خلاص شوید.

@alice_book

آزمودن صحت ایمان دیگران ،
وظیفه‌ی ما انسان‌ها نیست !
بنده نمی‌تواند
ایمان بنده‌ی دیگری را بسنجد !


✍🏼 #الیف_شافاک
📕 ملت عشق

@alice_book

اگه مستعد فاجعه‌پنداری هستین، احتمالاً براتون خیلی سخت باشه که مغزتونو متقاعد کنین به اون سمت نره، چون مغزتون عادت کرده - مثل یک قطار روی ریل همیشگیش حرکت می‌کنه و به بدترین سناریو ممکن می‌رسه.

راهی که برای شروع تغییر نحوه کار مغز وجود داره اینه که سعی نکنید نوع فکر کردن رو متوقف کنین، بلکه با یک روش جدید فکر کردن آشناش کنید.

بهش مثل یک تمرین نگاه کنین، به این صورت که به خودتان ۲ دقیقه زمان بدید تا به بهترین توضیح برای چیزی که نگرانش هستین فکر کنه.

مثلا فرزندتون به این دلیل پیامتونو جواب نداده چون داره با دوستاش خوش می‌گذرونه.

نکته کلیدی اینه که سعی نکنین مغزتونو متقاعد کنین که این توضیح جایگزین درسته، چون احتمالاً موفق نمی‌شید.

در عوض، به سادگی مغزتونو تمرین بدید که به مدت ۲ دقیقه این فکرو در نظر بگیره، بعدش می‌تونین به نگرانی خودتون برگردین

از اونجایی که فقط ۲ دقیقه است، احتمالاً بتونید این کارو انجام بدین.

دومین نکته کلیدی اینه که تمرین کنید هر بار که خودتونو در حال فاجعه‌سازی می‌بینین، ۲ دقیقه به یک توضیح جایگزین فکر کنین. با گذشت زمان، می‌بینید که این روش فکر کردن شیار مخصوص خودشو پیدا می‌کنه و مغزتون بیشتر به این سمت میره

@alice_book