بہ نام تو، اے خداے بیهمتا
خداے خوبم،
این روزها دلم خیلے گرفتہ است. از آدمهایے ڪہ شاید ناخواستہ یا شاید با بیفڪرے، قلبم را آزردهاند. از رفتارهایے ڪہ زخم میزنند و حرفهایے ڪہ سنگینتر از هر بارے بر دوشم مینشینند. خدایا، دلم پر است، اما نمیدانم چطور با تو در میان بگذارم؛ چون خوب میدانے آنچہ درونم میگذرد.
دلتنگم، خدایا... نہ فقط براے خودت، بلڪہ براے لحظههایے ڪہ احساس میڪردم تو ڪنارم هستے و همہ چیز سادهتر بود. براے آرامشے ڪہ در حضورت داشتم. حالا اما آدمها گاهے مرا از خودم و از تو دور میڪنند.
خدایا، دلم پر است از بیعدالتے بعضے آدمها. ڪسانے ڪہ انگار چشمشان را بر انصاف و حقگویے بستهاند و تنها بہ منافع خودشان فڪر میڪنند. چرا بعضیها اینقدر بیرحماند؟ چرا رفتارشان، تصمیمهایشان و ڪلماتشان اینقدر ناعادلانہ است؟ گاهے فڪر میڪنم چگونہ میشود اینقدر از انصاف دور بود و اینقدر دلها را شڪست.
دلم از آنها گرفتہ، ولے بیشتر از خودم دلگیرم ڪہ چرا نمیتوانم مثل همیشہ ببخشم و عبور ڪنم. خدایا، بہ من صبر بدہ. صبرے ڪہ فقط از تو برمیآید. بہ من یاد بدہ ڪہ زخمهاے این بیعدالتیها را بہ عشق و مهربانے تبدیل ڪنم و روحم را از ڪینہ پاڪ نگہ دارم.
تو ڪہ همیشہ مهربانے، بہ من هم یاد بدہ ڪہ از سختیها عبور ڪنم، از آدمها دلگیر نشوم، و باز هم بہ نور تو برگردم. بہ من عشق و بزرگے عطا ڪن تا جاے زخمهایم را بہ لبخند و آرامش تبدیل ڪنم.
خدایا، دلم براے خودت تنگ شدہ. براے روزهایے ڪہ فقط تو در قلبم بودے و هیچ چیز دیگرے اهمیت نداشت. بہ من ڪمڪ ڪن تا بہ همان حال برگردم و بدانم ڪہ تو همیشہ اینجایے، حتے وقتے آدمها مرا از پا میاندازند.
دوستت دارم، بیشتر از هر چیزی.
بندهے ڪوچڪ تو،
alimoradi
خداے خوبم،
این روزها دلم خیلے گرفتہ است. از آدمهایے ڪہ شاید ناخواستہ یا شاید با بیفڪرے، قلبم را آزردهاند. از رفتارهایے ڪہ زخم میزنند و حرفهایے ڪہ سنگینتر از هر بارے بر دوشم مینشینند. خدایا، دلم پر است، اما نمیدانم چطور با تو در میان بگذارم؛ چون خوب میدانے آنچہ درونم میگذرد.
دلتنگم، خدایا... نہ فقط براے خودت، بلڪہ براے لحظههایے ڪہ احساس میڪردم تو ڪنارم هستے و همہ چیز سادهتر بود. براے آرامشے ڪہ در حضورت داشتم. حالا اما آدمها گاهے مرا از خودم و از تو دور میڪنند.
خدایا، دلم پر است از بیعدالتے بعضے آدمها. ڪسانے ڪہ انگار چشمشان را بر انصاف و حقگویے بستهاند و تنها بہ منافع خودشان فڪر میڪنند. چرا بعضیها اینقدر بیرحماند؟ چرا رفتارشان، تصمیمهایشان و ڪلماتشان اینقدر ناعادلانہ است؟ گاهے فڪر میڪنم چگونہ میشود اینقدر از انصاف دور بود و اینقدر دلها را شڪست.
دلم از آنها گرفتہ، ولے بیشتر از خودم دلگیرم ڪہ چرا نمیتوانم مثل همیشہ ببخشم و عبور ڪنم. خدایا، بہ من صبر بدہ. صبرے ڪہ فقط از تو برمیآید. بہ من یاد بدہ ڪہ زخمهاے این بیعدالتیها را بہ عشق و مهربانے تبدیل ڪنم و روحم را از ڪینہ پاڪ نگہ دارم.
تو ڪہ همیشہ مهربانے، بہ من هم یاد بدہ ڪہ از سختیها عبور ڪنم، از آدمها دلگیر نشوم، و باز هم بہ نور تو برگردم. بہ من عشق و بزرگے عطا ڪن تا جاے زخمهایم را بہ لبخند و آرامش تبدیل ڪنم.
خدایا، دلم براے خودت تنگ شدہ. براے روزهایے ڪہ فقط تو در قلبم بودے و هیچ چیز دیگرے اهمیت نداشت. بہ من ڪمڪ ڪن تا بہ همان حال برگردم و بدانم ڪہ تو همیشہ اینجایے، حتے وقتے آدمها مرا از پا میاندازند.
دوستت دارم، بیشتر از هر چیزی.
بندهے ڪوچڪ تو،
alimoradi