غزل: محمد حسن عمري
پاتې څۀ دي پۀ باور او اعتبار کې
آئینه څۀ وي د کاڼو پۀ بازار کې
مومن لاره طی کوي د خدای د مینې
څه که پښې یبلې روان وي په انګار کې
د اقصـ.ـی له منارو نه حیا راشي
د لونګو بوټي نه ږدمه دستار کې
اذیت د بیلتانه کډه لېښلې
مینه ورکه شوه، د ښکلو په دیار کې
پسرلي د فکر دښته کې ودان کړه
ځان به وګورې د ګلو په قطار کې
شیطاني فکر به اور واخلي حسنه!
که زاهد زُهد ثابت کړي په کردار کې
د ګلبڼ زمزمې. (290)
پاتې څۀ دي پۀ باور او اعتبار کې
آئینه څۀ وي د کاڼو پۀ بازار کې
مومن لاره طی کوي د خدای د مینې
څه که پښې یبلې روان وي په انګار کې
د اقصـ.ـی له منارو نه حیا راشي
د لونګو بوټي نه ږدمه دستار کې
اذیت د بیلتانه کډه لېښلې
مینه ورکه شوه، د ښکلو په دیار کې
پسرلي د فکر دښته کې ودان کړه
ځان به وګورې د ګلو په قطار کې
شیطاني فکر به اور واخلي حسنه!
که زاهد زُهد ثابت کړي په کردار کې
د ګلبڼ زمزمې. (290)