🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
کتاب: #بازیها روانشناسی روابط انسانی
نویسنده: #اریک_برن
مترجم: #اسماعیل_فصیح
بازنویسی: #فریبرز_پیشداد
موضوع فصل آموزشی: #بخش_دوم: #فرهنگ_بازیها
#موضوع_۳۶: #بازیهای_دنیای_تبهکاری
منبع: ص ۱۶۹ تا ۱۷۱
@tahlil_raftar_motaghabel
#بیا_سر_فلانی_را_شیره_بمالیم.
تز:
هیچ کس نمی‌تواند از بازیگر این بازی ببرد، مگر اینکه دزدی در تار و پود وجودش ریشه دوانیده باشد، زیرا اولین حرکت بِلک به سوی هدف این است که به وایت بگوید نگاه کن، فلانیِ بی شعور و صاف و ساده منتظر است یک نفر بیاید سرش را شیره بمالد، و این کار از آب خوردن هم ساده‌تر است. وایت اگر آدم بی شیله پیله ای باشد این کار را نمی‌کند، یا می‌رود به (( فلانی )) هشدار می دهد _ اما معمولاً او این کار را نمی کند، و در عوض وارد بازی می شود. بعد درست در همان لحظه ای که جیب فلانی باید خالی شود، اتفاقی می‌افتد و وایت متوجه می‌شود که کلاه تا خرخره سر خودش پایین آمده.
جالب اینجاست که (( هدف )) باید تمام بازی قوانین بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) را بدانند و به آنها عمل کند. لو رفتن توسط اشخاص بی‌شیله‌پیله در دنیای تبهکاران مخاطره ای حساب شده است، و اغلب پیش می‌آید. آنها قاعدتاً چنین کاری را از وایت انتظار دارند، و حتی تا حدی همکاری با پلیس را ( در صورت دستگیری شان ) برای حفظ صورت ظاهر، جایز می‌دانند. اما اگر هدف از حد خودش تجاوز کند و مثلاً به آنها اتهام یک مورد سرقت ناروا بزند، این تقلب است و آنها از این عمل نفرت دارند. از سوی دیگر، از نظر جنایتکاران حرفه‌ای سوء استفاده از هدف صحیح نیست، چون رویه ی ناشایستی است و او این مطلب را باید بهتر بداند. این منطق همچنین در مورد جنایت کار حرفه‌ای که از روی حماقت هدفی را انتخاب می‌کند که ذاتاً دلقک یا موجودی بی خیال است صدق می‌کند. زیرا همه می‌دانند که نمی‌توان به چنین آدمی اعتماد کرد که بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) را کاملاً و تا نهایت درجه اش، یعنی تا (( دزد و پلیس ))، بازی کند. حرفه‌ای های با تجربه از هدفی که وقتی سرش شیره مالیده شد بخندد وحشت دارند.
باید توجه داشت که شوخی های عملی از نوع بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) نیستند، زیرا در این شوخی‌ها فلانی است که مسخره می‌شود یا صدمه می بیند، حال آنکه در بازی (( بیا سر فلانی شیره بمالیم )) فلانی، که ظاهراً هدف است، آخر سر دست بالا را دارد و وایت قربانی است. شوخیِ عملی گونه‌ای وقت گذرانی است. در صورتیکه (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) بازی ای است که در آن شوخی طوری کارسازی می شود که نتیجه ی معکوس به بار بیاید.
(( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) بازی سه یا چهار نفره ای است که نقش چهارم را احیاناً پلیس بازی می‌کند، و در اینجاست که به بازی (( یالا تو و او با هم دعوا کنید )) ربط پیدا می‌کند.
@tahlil_raftar_motaghabel
کتاب: #بازیها روانشناسی روابط انسانی
نویسنده: #اریک_برن
مترجم: #اسماعیل_فصیح
بازنویسی: #فریبرز_پیشداد
موضوع فصل آموزشی: #بخش_دوم: #فرهنگ_بازیها
#موضوع_۳۶: #بازیهای_دنیای_تبهکاری
منبع: ص ۱۶۹ تا ۱۷۱
@tahlil_raftar_motaghabel
#بیا_سر_فلانی_را_شیره_بمالیم.
تز:
هیچ کس نمی‌تواند از بازیگر این بازی ببرد، مگر اینکه دزدی در تار و پود وجودش ریشه دوانیده باشد، زیرا اولین حرکت بِلک به سوی هدف این است که به وایت بگوید نگاه کن، فلانیِ بی شعور و صاف و ساده منتظر است یک نفر بیاید سرش را شیره بمالد، و این کار از آب خوردن هم ساده‌تر است. وایت اگر آدم بی شیله پیله ای باشد این کار را نمی‌کند، یا می‌رود به (( فلانی )) هشدار می دهد _ اما معمولاً او این کار را نمی کند، و در عوض وارد بازی می شود. بعد درست در همان لحظه ای که جیب فلانی باید خالی شود، اتفاقی می‌افتد و وایت متوجه می‌شود که کلاه تا خرخره سر خودش پایین آمده.
جالب اینجاست که (( هدف )) باید تمام بازی قوانین بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) را بدانند و به آنها عمل کند. لو رفتن توسط اشخاص بی‌شیله‌پیله در دنیای تبهکاران مخاطره ای حساب شده است، و اغلب پیش می‌آید. آنها قاعدتاً چنین کاری را از وایت انتظار دارند، و حتی تا حدی همکاری با پلیس را ( در صورت دستگیری شان ) برای حفظ صورت ظاهر، جایز می‌دانند. اما اگر هدف از حد خودش تجاوز کند و مثلاً به آنها اتهام یک مورد سرقت ناروا بزند، این تقلب است و آنها از این عمل نفرت دارند. از سوی دیگر، از نظر جنایتکاران حرفه‌ای سوء استفاده از هدف صحیح نیست، چون رویه ی ناشایستی است و او این مطلب را باید بهتر بداند. این منطق همچنین در مورد جنایت کار حرفه‌ای که از روی حماقت هدفی را انتخاب می‌کند که ذاتاً دلقک یا موجودی بی خیال است صدق می‌کند. زیرا همه می‌دانند که نمی‌توان به چنین آدمی اعتماد کرد که بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) را کاملاً و تا نهایت درجه اش، یعنی تا (( دزد و پلیس ))، بازی کند. حرفه‌ای های با تجربه از هدفی که وقتی سرش شیره مالیده شد بخندد وحشت دارند.
باید توجه داشت که شوخی های عملی از نوع بازی (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) نیستند، زیرا در این شوخی‌ها فلانی است که مسخره می‌شود یا صدمه می بیند، حال آنکه در بازی (( بیا سر فلانی شیره بمالیم )) فلانی، که ظاهراً هدف است، آخر سر دست بالا را دارد و وایت قربانی است. شوخیِ عملی گونه‌ای وقت گذرانی است. در صورتیکه (( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) بازی ای است که در آن شوخی طوری کارسازی می شود که نتیجه ی معکوس به بار بیاید.
(( بیا سر فلانی را شیره بمالیم )) بازی سه یا چهار نفره ای است که نقش چهارم را احیاناً پلیس بازی می‌کند، و در اینجاست که به بازی (( یالا تو و او با هم دعوا کنید )) ربط پیدا می‌کند.
@tahlil_raftar_motaghabel