شکوفه های بهاری انجمن دلها

۲۱ -- بزرگترین شگفتی تاریخ ایران: زبان فارسی

در سده چهارم قمری باید از ابومنصور عبدالرزاق طوسی و وزیر خردمند و ملی گرایی او ابومنصور معمری  نام برد که شاهنامه منثور ابومنصوری را نوشتند که نامه و تاریخ ایران از نخستین شاه تا فرجامین شاه ایران زمین می بود ۰ کسانی که شاهنامه منصوری را نوستند موبدانی زرتشتی  بودند از
نشابور  ، از سیستان  ، از طوس  ، از  هرات  :   
که شادان برزین ،   ماهوی خورشید ،  یزدان داد و ماخ پیر خراسان بودند

گویی همه شهر های ایران و همه دانایان ایرانی و زبان فارسی راه  افتادند  تا خاطره هایِ کهنِ  روزگارِ ایرانشهرِ  ساسانی و اسطوره های میهنیِ ایرانیان را باز سازی  کنند ۰

در بخارا کوشش شد شاهنامه ابومنصوری  را    به شعر در آورند  و دقیقی را به این کار واداشتند ، کار نیمه کاره ماند ، دقیقی کشته شد ۰   فردوسی در توس   سرایش شاهنامه ابومنصوری را به پایان برد نه به زبان بومیِ توس ، بلکه به زبان فارسی ،   کتابی که بیش هزار بار نامِ کشورِ   ایران و واژه داد و دادگستری در آن یاد آوری می شود ۰

سامانیان رفتند غزنوبان  امدند و دبیران و وزیران و شاعرانِ  ایرانی  به شمار چند صد تن ،  شعر فارسی را  به اوج خود رساندند  ،

فرخی     از سیستان
منوچهری از دامغان
عنصری    از بلخ ۰۰۰
ا
این سه شاعرِ بزرگِ مکتبِ خراسان از کشور  ایران  گفتند و از جشن های مهرگان و سده و نوروز  چامه ها سراییدند  نه زبان بومی بلخی و دامغانی و سیستانی ، که به زبان ملیِ فارسی   شاهکار های شان را آفریدند ۰

همین روزگار  ابوریحان بیرونی  به خواهش یک پادشاه زن ،  دشوارترین کتاب ریاضی به نام التفهیم را به فارسی به نگارش در آورد ۰

ابوعلی سینا در غرب ایران ،  دانشنامه اعلایی را در فلسفه به فارسی نوشت 

و میسُوری دانشنامه پزشکی خود را به شعر فارسی در  آورد ۰

در آدربایجان قطران تبریزی آمد و دیوان خود را به زبان فارسی سرود ۰ او که زبان آذری داشت ولی به  زبان فارسی از قهرمانان شاهنامه و از ایران داد سخن داد ۰

سده چهارم و پنجم قمری " وجدان تاریخی و خاطره های کهن ایرانی "  زبان فارسی را در علم و ادب و دين و دیوان سالاری آشکار و هویدا ساخت و  زبان فارسی هماوردِ بزرگی شد در برابر زبان تازی ،  که  توانست سُکان اندیشه و فرهنگ را در این سرزمین به دست گیرد و آرام آرام می رفت تا زبان نخست امپراتوری و خلافت اسلامی شود  ، کاری که در مصر و سوریه و تونس انجام نپذیرفت و زبان عربی ، زبان بومی شان را محو و ناپدید کرد  ولی در ایران این زبان ملی و بومی این اسطوره های ایران بود که زبان قوم فاتح را از این کشور بیرون راند ۰
دست مریزاد به وجدان تاریخی باستانی ایران
دست مریزاد به اسطوره و جشن های ایرانی
دست مریزاد به زبان فارسی که با همه این خاطره ها و جشن ها و اسطوره های ایرانی را بر دوش خود کشید
و ایران و ایرانیت را زنده نگهداشتند ۰

در سده ۷ و ۸ قمری سعدی و حافظ آمدند ، گلستان و بوستان و دیوان عزل های شان را نه به  نیم زبان شیرازی،  بلکه به زبان ملی ایران،  به فارسی آفریدند ۰ اینان در شیراز نه به زبان فارسی  که به زبان بومی شان ، شیرازی ، با مردم سخن می گفتند  ۰ ولی هنگامی که شعر و عزل می سرودند به زبان سراسری ایرانیان سخن می گفتند ۰

شمس در خوی و آذرآبادگان به زبان بومی  آذری با مردم سخن می گفت ولی مقاله ها و جستار های ماندنی اش به فارسی است ۰

بابا طاهر و عین القضات همدانی بودند ،  ترانه ها و تمهیدات شان به زبان ملی و فارسی بود نه زبان بومی همدانی ۰

مولوی بلخی بود ولی در قونیه  ، روم ، نه به بلخی ، که به فارسی غژل ها ومثنوی اش را آفرید ۰
نظامی گنجوی در آن سوی ارس ، نه به زبان آرانی ، که به زبان فارسی شاهکار هایش، خسرو و شیرین و هفت پیکرش به شعر فارسی سرود ۰

زبان فارسی  ، زبان همه مردم و تیره ها و قوم های ایرانی است و هزار سال است که چنین است و این زبان فارسی است که همه تیره های ایرانی را به هم پیوند می داد  و می دهد ۰ پس ارج ش بنهیم  و به سود زبان های کوچک قومی ناتوانش نسازیم ۰
.

.