شیرمردان ایران📿

در کتاب مظفرنامه چنین حکایت شده که در ایران گوشت از قرار هر کیلو دو ریال بوده ،روزی قصابی های تهران سر از خود گوشت را یک ریال گران کردند. مردم چون چنین دیدند عصبانی شدند و به خیابانها ریخته و بر علیه قصاب ها شعاردادند!
این خبر به گوش مظفرشاه رسید و اعضاء دولت برای آرام کردن مردم از او کمک خواستند! سلطان صاحب قران فکری کرد و گفت: بروید و به قصاب ها بگویید گوشت را دو ریال گران تر از آنچه خود گران کرده اند به مردم بفروشند! یعنی هر کیلو گوشت شد از قراری پنج ریال! مردم چون دیدند قیمت گوشت بالاتر رفته این بار به خیابانها ریخته و این بار مغازه ها را به آتش کشیدند. هیئت دولت نزد قبله عالم رفتند و به عرض همایونی رساندند که تدبیر شاه شاهان کارساز نشد و مردم این کردند و آن نمودند! این دفعه مظفرالدین شاه گفت: حالا بروید و یک ریال گوشت را ارزانتر کنید! یعنی هر کیلو گوشت شد چهار ریال! و مردم هم پس از آن چون دیدند گوشت یک ریال ارزانتر شده برای سلامتی شاه دست به دعا شدند و در خیابان ها نماز شکرانه خواندند!عجب حکایتیست...

آن #زن_النگو_به_دست و #سرنوشت_من!
(این ماجرا کاملا حقیقی است)

تا همین چند سال پیش در دانشگاهی در استان تهران تدریس می کردم و قرار بود عضو هیئت علمی آنجا بشوم. در امتحانات پایان ترم اتفاقی رخ داد که سرنوشت شغلی مرا تغییر داد. ماجرا از این قرار بود که یکی از دانشجویانم که خانمی بود با ظاهری بسیار متشرع، در امتحان پایان ترمِ یکی از دروس کارشناسی ارشد به جرم تقلب توسط مراقب دستگیر شد و برگه اش را به کمیته ی انضباطی ارجاع دادند. بر اساس رأی این کمیته و طبق قوانین دانشگاهی، قرار بود وی با نمره ی 0/25 و دست کم یک ترم محرومیت از تحصیل مواجه گردد. اما به دلیل مشخص شدن سمت بالای اداری و نفوذ بسیارِ وی در سازمانی پرقدرت، پس از چند روز برگه ی ایشان را از کمیته خارج و جهت اعلام نمره ی آن به دست من رساندند. نمره ی ایشان در برگه: 2 بود و من در لیست نمرات برای ایشان: 4 اعلام کردم. وی نسبت به نمره ی اعلام شده اعتراض نمود و روزی از روزها که در دانشگاه بودم، مسئول ساختمان کلاسها مرا به اتاقی خصوصی فراخواند. وی زنی بود حدود 45 ساله و دستش که از مچ تا به آرنج غرق در النگوهای طلا بود، توجه هر بیننده ای را به خود جلب می نمود. گفت: «خانم .... که نمره ی 4 براش اعلام کرده این، از دوستان نزدیک من هستن و تقاضا دارم نمره ی قبولی به او بدین.»
گفتم: «او در برگه 2 شده و خبرش رو دارم که در حین تقلب دستگیر شده. این کار توهینی بزرگ به دانشگاه و به من هست و بویژه که ایشون شمایلی ظاهر فریب داره و بنابراین نمی تونه نمره ی قبولی دریافت بکنه.»
از او اصرار و از من انکار. با عصبانیت برخاست و رفت.

در روزهای بعد، دو بار با من تماس تلفنی گرفت و با لحنی تهدیدآمیز به من گفت «بهتره به او نمره بدهی.» اما هر چه او اصرار کرد، من تغییری در نمره ی وی ندادم.

نیم ترم دوم بود و در تعطیلات تابستان در جریان یک بازی والیبال، تاندون پایم آسیب دید و 43 روز در گچ قرار گرفت. شروع ترم جدید مصادف شد با بازکردن گچ از پا و راه رفتنم تا مدتی با عصا و لنگ لنگان بود. به ساختمان کلاسها که مراجعه کردم، «خانم النگویی» جواب سلام مرا نداد. شماره ی کلاسم را که جویا شدم، با اخمی در چهره مرا به طبقه ی چهارم ساختمان که آسانسور نداشت، ارجاع داد. درخواست کردم که به دلیل آسیب دیدگی پایم، کلاسم را به طبقه ی همکف منتقل کنند. اما اصرار از من و انکار از او! نه مدیر گروه و نه حتی رییس دانشکده نتوانستند کلاس مرا از آسمان به زمین بیاورند و من یک ترم عصا به دست و لنگ لنگان به طبقه ی چهارم می رفتم.
ترم که تمام شد، خشونت خانم النگویی وارد مرحله ی جدیدی گردید. خبردار شدم که وی دانشجویانی را گرد آورده و نامه ی برکناری مرا به امضای آنها می رساند. او با آن نامه مرا از آن دانشگاه کنار گذاشت و نه مدیر گروه و نه حتی رییس دانشکده نتوانستند او را متوقف کنند. آنجا بود که متوجه شدم ایران چگونه جامعه ای است و دانشگاه در این کشور چگونه جایی است.
بدین ترتیب آن زن النگو به دست، سرنوشت شغلی مرا رقم زد و من متوجه شدم که در ایران، برعکس کشورهای توسعه یافته؛ اگر کار و مسئولیت ات را به خوبی انجام بدهی، به احتمال قوی برکنار می شوی.

#دکتر_بهروز_مرادی، دانش آموخته ی جامعه شناسی از دانشگاه آمستردام هلند و دارای phD در جامعه شناسی دین از دانشگاه تیلبورخ هلند.