🔹 در زبان فارسی جدایی جنسی وجود ندارد.
ضمیر سوم شخص او، شامل زن و مرد میشود، برخلاف زبانهای دیگر.
🔹در زبان فارسی، اگر جایی تاکید بر جنسیت باشد اولویت با زنان است.
بر خلاف زبانهای لاتین و اروپایی.
ما میگوییم: زن و شوهر
به جای:
husband and wife
ما می گوییم: خواهر و برادر به جای:
brother and sister
ما می گوییم: زن و مرد
به جای:
men an women
ما میگوییم: زن و شوهر،
یعنی مرد در ارتباط با همسر هویت "شوهر" پیدا میکند. ولی هویت "زن" دست نمیخورد.
به جای اینکه بگوییم:
man and wife
ما نمی گوئیم: mankind،
می گوئیم: بشریت.
ما در تاریخ و ادبیات به جنسیت اهمیت ندادهایم.
🔹اگر جایی لازم شده، زنان را در اولویت قرار دادهایم. حتی در زبان فارسی، " زن" یک واژه و مفهوم مستقل است. نه مثل wo/man زائدهای کنار مرد.
و اگر بدون تعصب و غرور ملی بنگریم، در اکثر اقوام ایرانی، زن و مرد دوشادوش هم کار می کنند و نسبت به دیگری برتری ندارند. حتی اصطلاح نازیبای ضعیفه یک کلمه فارسی نیست.
🔹ما حتی می گوییم زبان مادری نه زبان پدری.
در شاهنامه حکیم فردوسی نیز در بسیاری از ابیات استاد طوس، زنان را اکرام و تمجید کرده است و شاید به همین دلیل است که ما وطن را مادر و نام دخترانمان را نیز ایران میگذارند
✍پیروز نهاوندی
https://t.me/+P6e7txWwCqWSvNyu