دست کوتاه جمهوری اسلامیپریروز طی یادداشت
: آیا جنگ به ایران می رسد؟نوشتم که نتانیاهو قصد وارد کردن ایران را به جنگ دارد. پوتین نیز در همین راستا گام بر می دارد. امروز نیز سردار کوثری، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس گفت: مردم و جبهه مقاومت انتظار دارند که ما حتما در این زمینه اقدام کنیم.
به گمانم این رویکردی برباد دهنده است.
مصالح عالیه کشور و نظام، پیوستن به جنگ نیست.چرا؟
به دلیل این که دست ایران در وارد کردن ضربات استراتژیک به اشغالگر کوتاه است و برعکس. به دلایل کوتاه زیر بنگرید:
۱-
تهدید پالس الکترومغناطیسیارتش اسراییل(اشغالگر) مجهز به سیستم ESM یا اقدامات پشتیبانی الکترونیکی است. وظیفه این سیستم شناسایی و تجزیه-تحلیل هر گونه انتشارات الکترونیکی و شناسایی تهدیدهای واقعی از نمایشی است. قابلیت های ESM جمهوری اسلامی به دلیل تحریم، کمتر به روز بوده و در جنگ‌الکترونیک و ردیابی پرنده های رادار گریز، شاید چندان کارآمد نباشد. بدون کارآمدی اطمینان بخش این سیستم، جمهوری اسلامی در تشخیص زودهنگام و به موقع اعلام هشدار با چالش مواجه است. این در حالی است که دشمن اشغالگر با دارا بودن سیستم های پیکان و گنبد آهنین، دارای پیشرفته ترین سامانه های دفاعی در کل جهان است؛
۲-
مقابله الکترونیکی (ECCM)
هدف واکنش الکترونیکی (ECM) مختل کردن سیستم های دشمن است، آیا توانایی هایی ایران در این زمینه، ما را در برابر حملات پارازیت و سرکوب راداری دشمن پاسداری می کند؟ ECM برای دفاع در برابر پرتابه های دقیق و سیستم های موشکی که برای هدف گیری به رادار یا حسگرهای مادون قرمز متکی هستند، حیاتی است. کاستی‌های ایران در ECM، ما را مستعد حملات هوایی، به‌ویژه از سوی ارتش های پیشرفته‌ای مانند اسرائیل یا ایالات متحده می‌کند؛
برای محافظت از سیستم ها، ECCM ارتباطی و رادارها در برابر پارازیت، ضروری است. پندار من چنین است که ایران در این زمینه ها، کمتر توسعه یافته است. بنابراین حتی چنان چه موفق به نصب فراگیر سیستم های راداری پیشرفته شود، ممکن است به راحتی توسط حملات الکترونیکی متخاصم خنثی شوند؛
۳-
ضعف سیستم دفاعی S.300سامانه پدافند هوایی S.300 با وجود پیشرفته بودن، دارای چند نقطه ضعف است:
نخست آن که اثربخشی عملیاتی آن به دلیل عدم وجود یکپارچگی و فراگیری کشوری با سایر سیستم‌های دفاعی، مانند شبکه‌های دریایی و زمینی کاهش می‌یابد. چنین ضعفی منجر به استفاده منفرد از S-300 می شود و توانایی آن را برای هماهنگی موثر با سایر واحدها برای دفاع همه جانبه محدود می کند؛
دوم ان که، اتکای این سیستم به رادارهای زمینی، آن را در برابر پارازیت، فناوری پنهان کاری و تکنیک های جنگ الکترونیک، مستعد کرده است؛
سوم، تحرک محدود این سیستم، برای استقرار مجدد سریع در پاسخ به تهدیدات نوظهور کاهش پذیر است، این آسیب‌پذیری‌ها به رغم اینکه یک سامانه برد بلند مهیب است، پتانسیل کامل آن را در شبکه دفاعی ایران محدود می‌کند؛
۴-
ضعف سیستم ماهواره ای کارآمدامروزه روز، ایران از نبود و یا ضعف یک سیستم ارتباطی ماهواره ای توانمند رنج می برد. همین کمبود، به طور قابل توجهی هماهنگی و اشتراک گذاری بیدرنگ داده ها بین نیروها را مختل می سازد. این فقد کانال های ارتباطی ایمن و سریع، آگاهی موقعیتی را در هنگام درگیری ها محدود کرده، زمان پاسخ را به تأخیر انداخته و کارایی عملیاتی را کاهش می دهد. در جنگ های مدرن، تبادل سریع داده ها برای عملیات دفاعی یکپارچه، به ویژه در برابر تهدیدات هوایی یا موشکی و با سرعت بالا، حیاتی است.
اتکا به سیستم‌های ارتباطی زمینی، آسیب‌پذیری را افزایش می‌دهد، زیرا این سیستم‌ها می‌توانند به راحتی در طول حمله مختل شده یا از بین بروند. بنابراین، فقدان یک پیوند مبتنی بر ماهواره، توانایی‌های فرماندهی و کنترل کلی ایران را تضعیف کرده و پاسخگویی و انسجام نیروهای میدانی را در محیط‌های جنگی پیچیده و چند حوزه‌ای کاهش می‌دهد.
۵-
ضعف سامانه های یکپارچه پدافندی آیا جمهوری اسلامی دارای سامانه یکپارچه پدافند زمینی و دریایی است؟ چنین به نظر می رسد که در کشور، نقاط کور کم نیست. در جنگ مدرن، یک رویکرد هماهنگ که در آن واحدهای دریا و خشکی داده‌های زمان واقعی را به اشتراک گذارند برای پوشش همه حوزه‌های استراتژیک ضروری است. بدون این یکپارچگی، پدافند ایران در شناسایی و رهگیری تهدیدهایی که ممکن است از جهات مختلف ظاهر شوند، مانند حملات موشکی ساحلی یا تهاجمات دریایی، با شکاف های سختی روبرو است. ناتوانی در ترکیب داده های حسگر و ساختارهای فرماندهی، کارایی ایران را در دفاع از زیرساخت های حیاتی در امتداد خط ساحلی کاهش می دهد. این کمبود همچنین توانایی ایران در ارائه قدرت یا حفاظت از خطوط کشتیرانی را مختل کرده و آن را در برابر عملیات نظامی چند جانبه آسیب پذیرتر می کند.
حتما ادامه دارد#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k
