دکتر نعمت الله فاضلی

📝 یلدا و پادشاه فصل ها

🔻نعمت الله فاضلی، سی آذر 1403

✅ یلدا شب تولد زمستان، پادشاه فصل ها در ایران است. جان های مان در زمستان سرد با یلدا گرم و گرم تر می شود. یلدا در آغاز زمستان، نوید و نیروی رهایی بخش از سردی و سرما و سوز است.

🔻چگونه؟  چگونه جشن یلدا چنین نیرو و نویدی می شود؟ روشن است. یلدا یادآور و یاداورنده فرهنگ "یادگیری" و "یاریگری" و "یادآوری" است. همین بوده است که زمستان را پادشاه فصل می نامیدند و هست.

✅ یلدا یادگیری است، یادگیری از راه با هم و کنار هم بودن و همصحبتی؛ یادگیری آشتی و صلح. یادگیری درس های زندگی؛ یادگیری تاریخ، اسطوره ها، یادگیری ارزش های انسانی و ایرانی که هزاران سال مردمان این سرزمین را فارغ از دین، مذهب، قومیت و جنسیت و محلیت کنار هم نگهداشته است.

✅ یلدا یاریگری است، یاریگری آنها که پیرتر، بیمار، تنها، زندانی، محروم، مطرود، فرودست، فقیر، حاشیه رانده، دربه در و خانه بدوش شده اند. یاریگری آنها که با برچسب های سیاسی و ایدیولوژیک از حقوق انسانی شان محروم شده اند. یا به دلیل سیاست های غلط، فساد، استبداد و ... از حداقل زندگی انسانی محروم مانده اند.

🔻یلدا جشن یاریگری است تا به یاری هم و دل های هم بشتابیم. یلدا جشن مهربانی، نرم خویی، بخشش، گذشت، نوعدوستی، رفتن به سراغ هم و به سراغ دل های زخمی و زجر دیده و زجر دیدگان است.

✅ یلدا جشن "یادآوری" است. یادآوری ارزش ها و بینش هایی که فردوسی، خیام، حافظ، نظامی و سعدی و دیگر قله های روشنی بخش فرهنگ ایرانی یادآور و راوی و پاسدار آنها بودند و هستند.

✅یلدا جشن خوانایی و نویسایی است. خواندن و نوشتن فرهنگ و تاریخ و ارزش های ایرانی.

✅ این سال ها "شب یلدا"، به شب ها و روزها گسترش یافته است. امید آن که روزی آید که بسان گذشتگان هر روز ما عید و جشن باشد. و این البته ممکن و میسر نمی شود الا این که هر شهروند ایرانی بخواهد و بکوشد تا یادگیری، یاریگری و یادآوری را ترویج کند و خود نیز یادگیرنده، یاریگر و یادآور باشد. زمستان این گونه پادشاه فصل ها می شود.

🔻یلدا ما را به نوروز می برد و نویدبخش جشن های نوروزی است. در یلدا از نوروز بگوییم و از جشن و از روز و روزگار نو. از یادگیری و یاریگری و یادآوری بگوییم و در آنها بکوشیم و بجوشیم.

🌸🌸 یلداتان خجسته و دل هاتان شاد و زمستان تان شاه فصل ها باد.

📝 اشک روان مولانا

🔻نعمت الله فاضلی

✅شنبه ۲۴ آذر ۱۴۰۳ است و قونیه هستم، در جوار مرقد حضرت مولانا. در بالای در ورودی حرم مولانا این شعر جامی نصب است:

🔻کعبه العشاق باشد این مقام، هر که ناقص آمد اینجا شد تمام

✅ در جلو حرم از یکی از مریدان مولانا که اهل بریتانیا بود و لباس صوفیانه به تن داشت و خیرات پخش می کرد، پرسیدم چرا مرید مولاناست؟
گفت به خاطر این شعر او:

🔻گر که می خواهی شقاوت کم شود، جهد کن تا عشق افزون تر شود

✅ گفتم برداشت تان از این شعر چیست؟

🔻گفت مولانا درد دیگران داشت و زمانه او زمانه مغولان و شقاوت بود. مولانا می کوشید دل ها را نرم و به هم نزدیک کند و از شقاوت و ستم بکاهد.

🔻پرسیدم جناب شیخ چطور دردمندی مولانا را فهمیدی؟ گفت از زندگی و سخنانش. مثالی زد و این شعر مولانا را خواند:

🔻هر کجا آب روان، سبزه بود/ هر کجا اشک دوان، رحمت شود

🔻و گفت اشک روان استعاره ای است از دلسوز و غمخوار هستی و دیگران بودن. درد مولانا دیگرستیزی انسان هاست.

✅ شیخ فرهیخته ای بود و مثنوی را به زیبایی به زبان فارسی می خواند. عمامه و کلاه مخصوص صوفیان داشت و لحن و صورتی مهربان.