قلب ِمن، تو روزایی شروع کرد به دوست داشتنت، که همه‌ی جونش بیزار بود از دوست داشتن، از نزدیکی به هرکسی!
تو روزایی که اینقدر شکسته بود که تابِ هیچ شکست تازه ای رو نداشت!
تو روزایی که همه بود و نبودش رو گذاشته بود پای اینکه فقط زنده بمونه،
بتونه ادامه بده!
اما تو همون روزا، تو ، شبیه دیدن یه آشنا تو شبای مه گرفته بودی برام!
خواستم دوستت داشته باشم،
خواستم تو، اون کسی باشی که بهش میگم: تو برگشتی تا شعر برگرده.
خواستم تو اون کسی باشی که بعد ها بگم: دلیل رد شدنم از این روزا بودی!
من، برای بودنت،
برای لمس حضورت،
برای شوقم وقت رسیدنت، به همه ی دنیا، وعده ی چشم روشنی داده بودم.
اما تو، آدم عاشقی نبودی،
تو بلد نبودی از قلبی که بی تو میلی به ادامه نداره، محافظت کنی.
و حالا من، برای همه ی نور های روشنی که به رویاهام تابید اما ادامه پیدا نکرد،
برای تویی که، شاید دیگه کسی اینقدر عاشقت نشه
و برای خودم و همه ی نرسیدن هام، قدر تموم دنیا غمگینم!

#دنیا_کاف