دلتنگی ام را از غزل، این یار دیرینم بپرسید
از هم سپارِ لحظه‌های، تلخ و شیرینم بپرسید
این خنده‌های بیخودی را بر لبم جدی نگیرید
حالِ مرا از واژه‌های شعرِ غمگینم بپرسید

باور ندارم از خود این، تسلیمِ بی چون و چرا را
از زندگی از هرچه می‌خواند به تمکینم بپرسید
یک مرغِ دیگر کم شد از، این فوجِ بی پرواز و آواز
دیگر مرا از پنجه‌ی خونینِ شاهینم بپرسید

من خود نمی‌دانم شما دردِ مگویِ سال‌ها را
از او که عاجز مانده در یک لحظه تسکینم بپرسید
من زنده‌ام اما خود این، نادیده را باور ندارم
از هر که این ناباوری را، کرده تلقینم بپرسید

غزلی از محمدعلی بهمنی