این هشتگ زدن و عزاداری دسته‌جمعی هییییییچ فایده‌ای هم نداشته باشه روی حافظه‌ی جمعی نسل جدید تاثیر می‌گذاره.
دیگه هرکسی نمیاد بگه «اتفاقی که افتاد شاید تقصیر خودش بود.»
یا «ما که نمیدونیم چی شده.»
یا «هرچی توی اخبار دیدیم درسته.»
یا «من اصلاً سیاسی نیستم.»
حالا دیگه کسی که فرق سلبریتی و‌بلاگری که نون توی خون می‌زنه رو از اونی که یادش نمیره از مردمه تشخیص میدن.
حالا دیگه مردم قدرت رسانه رو دست کم نمیگیرن.
حالا مردم اسم‌هارو می‌دونن و‌ بلند صداشون میکنن. از قدیمی‌ها گرفته تا دهه نودی‌ها.
حالا فرق نخاله‌ها، متحجرها، نون به نرخ روز خورها یا صرفاً بیشعورها مثل روز روشنه.
دیگه هیچکس نمیتونه بگه «نه اسلام واقعی این نیست، اینا…»
دیگه هیچکس نمیتونه بگه «حجاب یه مسئله‌ی شخصیه. چرا بقیه باید هزینه بدن؟»
اگر کسی با تمام این اتفاقات همچنان بر ابله بودن و جهالت تاکید داره، از این طرز تفکر سود می‌بره.
آدمیزاد ذاتش همینه، تا جون و منافع خودش تو خطر نباشه و فکر نکنه که «این اتفاق میتونست واسه من بیفته و دیر یا زود سراغ منم میان.»
تغییر نمیکنه.
پیش خودش میگه: به من چه ربطی داره؟ بیاین مثبت فکر کنیم. تا وقتی «تابعم» با من کاری ندارن:))
یادش میره که کشتی وقتی داره غرق میشه، اول با سر می‌ره توی آب، اول طبقات زیریش میرن زیر آب و بعد طبقات بالایی.
نکته‌ای که یادشون میره اینه…کل کشتی بالاخره غرق میشه.