مجله هنرى ژوان🌱

روزی چند دقیقه شعر خوب بخونیم، از اون شعر های سبک نو که حرف دلمون رو میزنه:

@mjtabarajabi

@zhuanchannel
قسمت دوم

ژورنال‌نویسی خیلی ساده و مختصر روزانه، و ثبت حالات روحی، به شناخت و بهبود کیفیت رفع خستگی روحی خیلی کمک می‌کنه.
کافیه هر روز تو یه گوگل داک ۵ الی ۱۰ پوینت مودت و کارایی که کردی رو بنویسی (هر شب قبل خواب یا صبح راجع به دیروزش) و ببینی کدوم فعالیت شارژت کرد و کدوم تخلیه‌ت.


ممکنه ذات یه‌سری آدما یا روابط draining باشه یا بشه در طول زمان. اما شاید بتونی که تلویحی یا صریح، سکان رو بچرخونی تا کمتر حرف‌ها و کارهای draining توش اتفاق بیافته و بیش حرف‌ها و کارهای charging.

مرزبندی با دوستان و اطرافیان هم برای پرهیز بسیار مفیده!

یه لوپ عبث در بستر خودت دیدی اینه که:
۱. «من مفید و خوب نیستم»
۲. پس «من لایق پاداش دادن به خودم نیستم»
۳. پس «من به خودم اجازه‌ی خستگی‌در‌کردن نمی‌دم»
۴. سپس با خستگی و کیفیت و ظرفیت ۱۰٪، لاستیک پنجر رو آسفالت کشیده می‌شه
۵. عملکردها و نتیجه‌ها خوب نیست
۶. برو به مرحله ۱!

شکستن لوپ بالا نیاز داره که یه جایی یه چوب بزرگ لای این چرخ عظیم و چرخنده قرار داده بشه!

کجاش رو خود شخص و ترجیحاً یه تراپیست خوب می‌تونه تشخیص بده و کمک کنه.
اما یه چسب‌زخم فوری اینه که قبل از جمله دوم یه «غلط کرده هر کی گفته ...» گذاشته بشه و رخصتِ استراحت کردن داده بشه!

اگه لازم صریح بشنوی:

«تو یه آدمی! و نیاز داری استراحت کنی. و استحقاقش رو هم داری.»

«پس این چی و اون چی» هم شاید یاد بگیرن وقتایی که استراحت می‌کنی بچرخن.
و یادت باشه ۵ ساعت با بازدهی ۸۰٪
خیلی بهتر از ۱۰ ساعت با بازدهی ۲۰٪ه.

وقت‌های استراحت و شارژ شدن تو ممکنه از بیرون (توسط اطرافیان) «بطالت» یا «علافی» دیده بشه! اما می‌تونی بهشون:

۱. بگی و توضیح بدی
۲. آمپر باک، یا نتیجه نهایی، رو بذاری جلوشون

مجدداً مهمه که بدون عذاب وجدان و بدون سواستفاده خودت رو لایق مراقبت شدن توسط خودت بدونی!

بین افزایش شارژ و پیش‌گیری از
تخلیه/drain، دومی خیلی مهم‌تره و پربازده‌تره.

به‌صرفه‌س که سوراخ باک بنزین رو یه بار ببندی، به‌جای این‌که هر روز ۱۰ لیتر بیشتر بنزین بزنی.

آره، شاید سوراخ‌گیری و مواجهه و جسارت حذف سوراخ‌های انرژی‌دزد، فان نباشه. اما مهم‌تر و موثرتره!

اثر خواب با کیفیت، فعالیت فیزیکی ولو ساده ولی منظم، رابطه عاطفی اتکاپذیر و احیاناً رابطه ی خوب، محدود کردن سوشال مدیا و قضاوت، و پیدا کردن یه سرگرمی ساده ولی بازده‌دار می‌تونه خیلی زیاد باشه اینا رو در لیست «شارژکننده‌های من» بذار.

شناخت کارهای شارژکننده/charging و تخلیه‌کننده/draining یه پروسه‌ی مادام‌العمر و داینامیکه. یه دیباگ‌ کردن.
که اگه با ذهنیت کنجکاوی و بدون قضاوت و کتک باشه، به‌خودی‌خودش بازی جالبیه در باب خودشناسی!

برای شروع این دو ستونت رو توی
یه note گوشیت بنویس، پین کن، و هی آپدیت‌شون کن!

نهایتاً:
۱. خودت رو، همونی که هستی، بدون قضاوت و فقط به‌عنوان یک ناظر مهربون، بشناس.

۲. بعد سعی کن بهترین دوست خودت، بهترین والد کودک درونت، و بهترین شنونده‌ی خستگی‌های روحت باشی.

۳. مراقب خودت باش. تو هم نیاز و هم لیاقت مراقبت شدن داری! واقعاً داری.

ممنون که خوندی.

Loc0m0

@zhuanchannel
خستگی روحی چهره نداره ولی علائم داره

۲۳ تا نکته درباره‌ش:(قسمت اول)

علائم خستگی روحی می‌تونن اینا باشن:

بی‌انگیزگی، کاهش شدید اعتمادبه‌نفس و خودباوری، حس ناکافی‌بودن، ناتوانی در انجام کارهای معمول، یأس، حتی کلافگی، بهانه‌گیری، خشم یا پرخاش بی‌دلیل، بی‌خوابی، استرس و ...

مهمه که خستگی روحی با مزمن‌شدن علائم‌ش اشتباه گرفته نشه.

تشخیص و اذعان به این‌که «من الآن روحم خسته‌ست» یه بخشی از بلوغ و خودشناسیه.

ماهیچه وقتی خسته بشه دیگه دمبل یا بارفیکس رو بالا نمی‌کشه. والسلام.

اما روح خسته مثل لاستیک کم‌باده.
می‌ره، می‌ره، می‌ره، حتی وقتی بادش تموم بشه هم خودشو با فداکاری روی آسفالت می‌کشونه و می‌ره... و یه راننده‌ی بی‌توجه ممکنه متوجهش نشه.

واسه همین تشخیص خستگی روحی خیلی سختتره.

خستگی روح یک بیماری لاعلاج نیست که بخوایم همه‌چی رو بندازیم گردنش یا بگیم من مدلم همینه و بعد شونه خالی کنیم.
بلکه مثل خستگی جسمی، باید یاد گرفت چه‌جوری «خستگی در کنیم.»

همون‌طور که ظرفیت و توان فیزیکی آدما با هم فرق داره، مدل روحی‌شون هم متفاوته و حتی گاهی متضاد هم!

در این‌حد که یه کار یکسان (مثل پارتی شلوغ با رقص و صدای بلند) می‌تونه برای یکی
عامل رفع خستگی (charging) باشه و برای دیگری مولد خستگی روحی (draining). پس نسخه یکسان در کار نیست.

خستگی روحی وقتی بهش توجه نشه عفونت می‌کنه و می‌شه بُریدن (burn out). مثل ماهیچه‌ای که پاره شه و داغون شه از پرکاری.

واسه همین مهمه حتی قبل از سوختگی کامل، یه‌کم زیر شعله رو کم کنیم و حتی اگه می‌شه از رو گاز برش داریم.

بودجه روحی آدما با هم فرق داره.
حتی در یک شخص ثابت هم در طول زمان و با تغییر محیط فرق پیدا می‌کنه.

مهم اینه که در هر برهه زمانی ۴ تا چیزو راجع به خودمون بدونیم:

۱. ظرفیت باک چند لیتره؟
۲. از کجا ببینم الآن چه‌قدش پره؟
۳. چیا خالی (drain) می‌کنندش؟
۴. چیا پُر (charge) می‌کنندش؟

یه کار یکسان ممکنه در گذر زمان
از charging به draining بدل بشه یا بالعکس. مثل تماس تلفنی با خانواده!

حتی در صورت رو مود نبودن و آمادگی و حوصله نداشتن هم تاثیر یه کار ثابت ممکنه ۱۸۰ درجه برعکس شه.


پرهیز از کارهای خسته‌کننده/draining و بها دادن به کارهای خستگی‌رفع‌کن و انرژی‌بخش یه بخش بسیار مهمی از خودمراقبتی (self-care) هست.

قرار نیست به این بهونه به کسی آسیب بزنیم. اما قراره با عنایت به این قضیه، به‌جای زندگی کردن مدام برای بقیه، اونی باشیم که مراقبمونه

«نه گفتن» به کارهایی که خسته‌کننده هست شجاعت و جسارت می‌خواد.
حتی بعدش ممکنه حس گناه، شرم، یا عذاب وجدان بده. اما مهمه که بدونیم که اگه این هزینه‌ها رو این شکلی ندیم، بعداً مجبور می‌شیم با روح خودمون هزینه‌ش رو پرداخت کنیم و خیلی تدریجی و عمیق به فنا بریم!

جاج و قضاوت و لیبل‌های اجتماعی روی چیزای خستگی‌رفع‌کن ممکنه زیاد باشه.
اما مجدداً جسارت می‌خواد.
این‌که مثل یه والد مهربون کودک درونت رو بغل کنی و ببریش شهربازی تا کلی کیف کنه!
آره، گاهی لازمه بهترین والد درون برای کودک درون باشیم.

مخصوصاً حالا که می‌تونیم باشیم.


کارهای شارژکننده و کارهایی که قراره شارژ کنن ۲ تا چیز جدان!

ممکنه مثلاً پلی‌استیشن یا اینستاگردی «به‌ظاهر» رفع خستگی و شارژکننده باشن. اما اگه می‌بینی بعد دو ساعت توشون بیشتر خسته و‌کلافه شده‌ای، ینی شارژره سیمش خرابه! بپذیر و برو سراغ یه شارژر دیگه که واقعاً شارژ می‌کنه.


تنبیه معمولاً خرج کمتر و تضمین بیشتری داره. واسه همین در مدرسه، خانواده، جامعه سرکوبگر، و حتی به‌صورت نامحسوس در روابط بین‌فردی ناسالم تنبیه خیلی رایج‌تره.
منتهی نمی‌شه یکی رو کتک زد و بهش گفت «یالله خسته نباش!»
پس با خودت اینکارو نکن.

@zhuanchannel
پسربچه‌ای که خانه‌‌ی پُر اش نه یا ده سال سن داشت وارد مغازه شد و بدون معطلی با یک صدای آرام پرسید سیگار بلوبری دارید؟

فروشنده‌:آره

پسرک با صدایی عجیب و غریب پرسید چند است؟
فروشنده: «ده تومن.»
شک که نه،مطمئن‌ بودم پسرک سیگار را برای خودش می‌خواهد.

پرسیدم سیگار را برای چه کسی می‌خواهی؟ گفت برای خواهرم، کمی تپق زد و ادامه داد نه برای پدرم.

گفتم خب پس چطور پدرت قیمت سیگار را به تو نگفته؟
سکوت کرد، لبخندی زدم و گفتم سیگار را بگیر تا باهم برویم خانه و پاکت سیگار را تحویل پدرت بدهیم.
هنوز حرفم را تمام نکرده بودم که پسرک به تاخت دوید ‌سمت دوچرخه‌اش و مثل لانس آرمسترانگ در مسابقات جهانی شروع به رکاب زدن کرد، و از من دور و دورتر شد.

با صدای فروشنده به خودم آمدم که می‌گفت این درست نیست که مشتری یک مغازه را فراری بدهی.

گفتم این پسربچه که مشتری نبود، سیگار را برای خودش می‌خواست.
فروشنده گفت هر چی. پدر و مادر دارد، صاحاب دارد و به ما ربطی ندارد.

موقع حساب و کتاب خریدهایم ده تومن آن پاکت سیگار را هم حساب کردم و فرو رفته در خود از مغازه بیرون آمدم.

من این عبارت «به ما ربطی ندارد» را میلیون‌ها بار شنیده‌ام و هر بار از دفعه قبل سعی بیشتری برای فهمیدن معنایش کرده‌ام.

چطور می‌شود وقتی در جلوی چشمانمان اشتباهی دارد اتفاق می‌افتد ما پای خودمان را کنار بکشیم و بگوییم به ما ربطی ندارد؟

چطور می‌شود که ما تا این حد به کبکی که سرش را در برف فرو کرده است شباهت پیدا کنیم؟
چقدر دیگر باید چوب این بی‌تفاوتی را بخوریم تا آخ‌مان در بیاید؟

چرا وقتی می‌توانستیم با یک حرف کوچک؛ تغییراتی بزرگ به وجود بی‌آوردیم، لال مردیم و تماشاچی بودیم؟

چطور توانستیم مسئولیت‌های اجتماعی‌مان را بگذاریم لب طاقچه‌ی عادت که خاک بخورند و خاک.

همه‌ی بدبختی‌ها و کمبود‌ها را که‌ نمی‌شود انداخت گردن قانون و جهان سوم و این و آن. یک جایی از این ماجرا هم به گردن خودمان است.

جایی که روزی چند میلیون فروش دخل‌ات باشد و باز هم چشم‌ات در ده هزار تومان پولی است که ممکن است شروع بدبختی یک پسربچه نه ساله باشد. باغ‌ات آباد!

ما در قبال اجتماعی که در آن زندگی می‌کنیم مسئولیم، این مهم را باید توی سرمان فرو کنیم که‌ همه چیز از همین «من» شروع می‌شود.

خراب کردن نه استعداد می‌خواهد و نه زمان؛ اما درست کردن در نقطه مقابل‌اش هم تلاش و استعداد میخواهد و هم زمان بسیار زیاد. بگذار بذرهایمان را در خاک بکاریم ، شاید یک روزی در آینده وقتی که ما نیستیم ، آیندگان با ثمره‌اش از زندگی لذت بیشتری ببرند.

#پویان_اوحدی

@zhuanchannel
دنیا پره از آدم‌هایی که حتی یه قطره خون روی لباس‌شون نیست، اما روح‌شون پر زخمه

کسایی که حسرت حمایت‌شدن دارن اغلب ناخودآگاه تمایل به حمایت‌کردن از بقیه دارن تا روان‌شون با دیدن حمایت تسکین بگیره.

ناخودآگاهِ چنین شخصی برای ترمیم زخم‌هاش اغلب سعی می‌کنه با تحریف تاریخ یه سازوکار دفاعی رو رقم بزنه.

فلذا دنبال یک سناریوی مشابه گذشته
(فردی محتاج حمایت) می‌گرده تا با بازسازی صحنه‌ی زخم (حسرت حمایت نشدن) و خلق سرانجامی متفاوت (این‌بار حمایت شدن)، ترومای گذشته رو بازنویسی کنه.

مهم‌ترین وظیفه‌ی ناخودآگاه، محافظت از شخصه.

حتی به‌قیمت دروغ گفتن.
حتی به خودش.

جالبه که مغز/ناخودآگاه وقتی پای حس‌ها، زخم‌ها و هورمون‌ها بیاد وسط، خیلی راحت «من» رو گم می‌کنه.

این رو ما توی غرق شدن در رمان و کتاب فانتزی، فرو رفتن توی فیلم و همذات‌پنداری، و شنیدن اخبار بسیار تلخ (ولو قدیمی) بارها بدون‌این‌که تصمیم آگاهانه‌ای بگیریم تجربه می‌کنیم.


بااستفاده از همین سیّال‌بودن «من» و فریب‌پذیری بصری، «ناخودآگاه» - عین یه تردست ماهر - فاعل و مفعول، ناظر و سوژه، یا یاری‌جو و یاور رو جابجا می‌کنه تا روایتی بسازه که شخص باورش بشه به‌عنوان عنصر مرکزی در بطن اون داستانه.

این تردستی، تنها صلاح ما رو می‌خواد.
حتی گاهی به اشتباه.

افرادی که زخم‌های کهنه و سرباز دارن، و با این زخم‌ها زندگی می‌کنن، معمولاً به سوژه‌های مکمل جذب می‌شن یا جذب‌شون می‌کنن.

تا ناخودآگاه‌شون بتونه با کمک عنصری از حال (مخاطب جدید) وقایع گذشته رو بازسازی کنه و تلاش کنه خروجی متفاوتی بگیره تا بلکه زخم کمی تسکین بیابه یا کتمان کنه.


منتهی داینامیک همچین روابطی، که به‌ظاهر مکمل هم هستن و پایدار به نظر میاد، می‌تونه ناسالم و سمی باشه.

چون نه بر پایه‌ی علاقه، شناخت و آگاهی بلکه بر پایه‌ی جاری بودن خون از زخم روحی و شنا کردن در اون رودخانه بنا می‌شه.


مثلاً کسی که خودش حسرت کمک و حمایت داره، مکمل خوبی برای یک مکنده‌ی سیری‌ناپذیر (و حتی ناشکر) حمایته.

چون ناخودآگاه شخص حسرت‌دار هی می‌خواد کمک و لطف و حمایت کنه تا از دیدن این «شدن» حمایت (فارغ از فاعل و مفعول) لذت ببره.
و مخاطب مکنده هم از دریافت این الطاف و اسپویل شدن مشعوفه!

دنیا پره از آدم‌هایی که حتی یه قطره خون روی لباس‌شون نیست، اما روح‌شون پر زخمه.

- اگه زخم دارین، بیابینش، درکش کنین، و اصولی درمانش کنین.

- اگه زخم در عزیزی می‌بینین، حتی اگه جای استفاده‌ی بُرد-بُرد داره، کمکش کنین درمانش کنه! چون اون یه زندگی سالم به‌خودش بدهکاره.

Loc0m0