داشتم فکر میکردم آدما از نظر ارزش دادن به هم دیگه به دو دسته تقسیم میشن؛
آدمای تمام وقت و آدمای پاره وقت...!
آدمای تمام وقت اینجوری ان که توی سخت ترین و پر مشغله ترین روزشون واسهت وقت میذارن،
تمام ارزشی که میشه به یه آدم داد رو بهت میدن،
اینا یا صفر صفرن یا صدِ صد!
یا سفیدِ سفیدن یا سیاهِ سیاه!
یا هیچکسی رو کنار خودشون و توی خلوتشون راه نمیدن یا اگه به کسی میدون بدن و دوسش داشته باشن تمام خودشون رو میزارن و از هرچیزی میزنن که اون رو خوشحالش کنن،به هر قیمتی...
اما آدمای پاره وقت...
این آدما هستن اما نیستن،
درست مثله سایه!
اونقدری نیستن که بشه حضورشون رو حس کرد،
محبت میکنن اما نه اونقدر که دلت گرم شه و توی خاطرت بمونه،
اینا سفید نیستن،سیاه هم نیستن!
خاکستریان!
نصفه نیمهان!
میخوان دورشون رو شلوغ نگه دارن!
کمیت رو به کیفیت ترجیح میدن!
توی خوشحالیات هستن،توی روزای سختت غیب میشن!
هیچوقت نمیتونن کسی رو اونقدر دوس داشته باشن که تمام خودشون رو واسش بذارن،
واسه همینم خیلی وقتا باخت میدن اما خودشون نمیفهمن!
نمیفهمن که بین این باختنا آدمای تمام وقت زندگیشون رو هم میبازن...!
در نهایت آدمای تمام وقت یاد میگیرن که صد خودشون رو واسه آدمای پاره وقت نذارن و این پاره وقتا هستن که هیچوقت تمام وقت بودن رو یاد نمیگیرن...!
@Radio_chehraziii