1 - مردم کاروان کاروان به سمت نجف می روند تا در راهپیمایی اربعین شرکت کنند و از آنجا پیاده به کربلا بروند. حکومت به طور کامل ازین راهپیمایی پشتیبانی می کند. صدا و سیما شب و روز برنامه پخش می کند.
دویست هزار پاکستانی از طریق ایران به نجف می روند. ایران آنها را هم حمایت می کند.
2 - امروز هفت آبان، قرار است گروههایی از مردمان برای بزرگداشت کوروش هخامنشی به پاسارگاد بروند. خبرهایی که از استان فارس می رسد جز ایجاد ممانعت بر سر راه آنها چیز دیگری نیست. جاده در دست تعمیر است.
3- یک عضو شورای شهر یزد بخاطر دینش از شورا اخراج می شود. او زرتشتی است. شورای نگهبان حکم به اخراج او داده است.
4 - در همین روزها چند طلبه در مدت کوتاهی به قتل می رسند. این طلبه ها از مردم عادی بوده اند که در کوچه و بازار تردد می کرده اند و تفاوتشان با آن روحانیتی که امور فوق را مدیریت می کنند، نداشتن بنز ضدگلوله است.
5 - امروز حسن روحانی به عنوان یک آخوند که توانست اعتماد 24 میلیون ایرانی را به خود جلب کند به مجلس می رود تا از دو وزیر باقیمانده اش دفاع کند.
گفته می شود وزیر معرفی شده ی علوم بیست و یکمین گزینه ی حسن روحانی برای این وزارتخانه بوده است.
حسن روحانی حلقه ی اصلی این ماجراهاست. ملت ایران در 29 اردیبهشت او را در مقابل رقیب اولترا اصولگرایش پیروز کردند. روحانی سخنان زیادی در آن انتخابات به زبان آورد. شاید بدون آنها هم رای می آورد اما نخواست ریسک کند. به هرحال او اکنون وظیفه دارد به وعده هایش عمل کند. جامعه او را انتخاب کرد تا بتواند همین پیچیدگی ها و تناقضات و تعارضات را مدیریت کند. تا امور کشور بیش ازین از هم نگسلد. جامعه، روحانی را با مدیریت دور اول باضافه ی وعده های دور دوم قضاوت کرد.
حتی ترامپ که دنیا او را انسانی ناخوشایند و غیراخلاقی می داند، مصر و مصمم است که وعده هایی را که داده است یکی یکی عمل کند. چگونه حسن روحانی می تواند از وعده وعید خود سرباز زند و در عین حال خود را رییس جمهور موجه، آخوند واقعی و یک سیاستمدار قابل اعتماد بداند؟
شاید روحانی گمان می کند که الان دارد به سمت اعتدال حرکت می کند و وزرای محترم او که بعضا از اعضای جبهه ی پایداری مشورت می گیرند و مهره ها را به نفع بازی آنها می چینند در حال ایجاد اعتدال هستند!
این گمانه چیز بدی نیست. کل حزب بما لدیهم فرحون(هر حزبی به آن چیزی که دارد خرسند است). احتمالا اعتدال چی ها هم مثل پایداری چی ها به این نوع سیاست خرسند هستند و گمان می کنند که آنها زیرک تر از آن هستند که روزی نیازمند به دست گرفتن زنبیل بنفش باشند. امیدوارم چنین باشد.
من کسی را از آینده نمی ترسانم اما حتی رییس جمهور آمریکا به عنوان قدرتمندترین انسان روی زمین، هم واهمه دارد که یکی از وعده هایش بر زمین بماند.
جامعه شبیه دریاست. جناح های سیاسی شبیه کشتی های غولپیکر هستند. گروهها شبیه قایق هستند.
آقای روحانی نمی تواند با قایق اعتدال، خارج از کشتی غولپیکر اصلاحات حرکت کند. چرا که امواج جامعه در کلیت خود فعلا در مسیر اصلاحات است. نشان به آن نشان که کشتی اصولگرایان را در 29 اردیبهشت با آنهمه پشتیبانی که از زمین و آسمان به نفعشان بسیج شده بود به عقب راندند و به احتمال زیاد این موج فعلا مسیرش را عوض نخواهد کرد و محتمل است در صورت جدایی اعتدال از اصلاحات، جامعه وارد گردابها و توفانهایی خطرناک، پر ابهام، و تیره و تار گردد.
روحانی حتی برای حفظ نظامی که احتمالا بخاطر آن مجبور به عقب نشینی شده است مجبور است وعده های خود را پیش چشمش بیاورد و یکی یکی به آنها عمل کند یا اگر نمی تواند آن را به صراحت اعلام نماید و سپس استعفا دهد. هیچ اشکالی ندارد. اما در هر صورت زمانه زمانه ی دودوزه بازی کردن نیست. نمی گویم روحانی دارد دو دوزه بازی می کند. بلکه این سخن من یک هشدار است که در مسیر بازی پیچیده ای که روحانی از پیش گرفته حواسش باشد که وارد چنان وادیی نشود.
نسبت به انتصابات وزرایش حساس باشد به ویژه برخی از وزرا که از اعضای جبهه ی پایداری مشورت می گیرند. مدیران رده های پایین تر هستند که با ذخیرگاه رای احزاب و افکار عمومی در ارتباطند و می توانند فاتحه ی کار یک دولت را بخوانند. متاسفانه فعلا که نتایج امیدبخش نبوده است.
https://t.me/mohammadhosseinghiasi
