اگر کسی را داری که در این درهم ریختگی عاطفه‌ها به شیوه‌ای صادقانه دوستت دارد، احساسش را جدی بگیر. وقتی بی‌حساب و کتاب چشم‌هایش فقط تو را می‌بینند و قلبش تو را می‌جوید، وفاداری‌اش را قدر بدان. در روزگار عقل‌های محاسبه‌گر، کم‌اند اینگونه آدم‌ها. اگر کسی را داری که به دور از بازی‌های مکارانه‌ی روزگار برایت عشق و نور می‌آورد، او همان است که سال‌ها بعد در روزهای دلتنگی به او عمیقا محتاج خواهی شد. او همان است که به تو آرامشی از جنس انسانیت خواهد داد.
اگر چنین کسی را داری در روز عشق دستش را بگیر، و پله‌های پشت‌بام را با او بالا برو و فریاد بزن “دوستت دارم”، طوری که صورت عبوس این شهر، از هجوم احساسات تو و او سرزنده شود. طوری که قلب گرفته‌ی این دیار، پُر از آغوش و بوسه شود …
@m3lkh