جادوى دانايى

کسانی که نمی‌خواهند به عقایدشان شک کنند، متعصب
کسانی که می ترسند به عقایدشان شک کنند، بردگان
و کسانی که نمی‌توانند به عقایدشان شک کنند، احمقند...

ایمان آوردن راحت تر از فکر کردن است، از این رو تعداد مومنان بیشتر از متفکران است...

علم اگر اشتباه کند اشتباهش را خواهد پذیرفت ، اما مذهبیون شما را می‌کشند تا ثابت کنند دین هرگز اشتباه نمی‌کند!

مذهبیون با خود می‌گویند چگونه می‌توانم به تاول های کف پایم بگویم تمام مسیری را که آمده‌ام ، اشتباه بوده است؟

از داشتن عقیده ­ای مخالف عقاید عموم بیمناک مباش، زیرا هر عقیده ­ای که امروز مورد قبول است زمانی مخالف عقیدۀ عموم بوده است.

گرفتاری این دنیا از این است كه نادان از كار خود اطمینان دارد و دانا از كار خود مطمئن نیست.
مشکل این جهان این است که ابلهان پر از اطمینانند و عاقلان پر از تردید...

اینكه نظری را همه می پذیرند، نمی تواند دلیلی بر درست بودن آن نظر باشد. در حقیقت، با توجه به نادانی اكثریت نوع بشر، امكان نادرست بودن نظری كه همگان آن را می پذیرند بیشتر است تا عكس آن.

متوجه خواهیم شد که محکم ترین و تعصب آمیزترین باورهای ما آنهایی هستند که کمترین دلیل‌ها برای درستی شان در دست است.

«برتراند راسل»
@jadoyedanaye

ماشین جلویی خیلی آهسته پیش می‌رفت و با اینکه مدام بوق می‌زدم، به من راه نمی‌داد....

داشتم خونسردیم را از دست می‌دادم که ناگهان چشمم به‌‌ نوشته کوچکی روی شیشه‌ عقبش افتاد:

راننده ناشنواست، لطفا صبور باشید...

مشاهده این نوشته همه چیز را تغییر داد...

بلافاصله آرام گرفتم، سرعتم را کم کرده و چند دقیقه با تأخیر به خانه رسیدم اما مشکلی نبود....

ناگهان با خودم زمزمه کردم: آیا اگر
آن نوشته پشت شیشه نبود، من صبوری به خرج می‌دادم؟

راستی چرا برای بردباری در برابر مردم به یک نوشته نیاز داریم!؟

اگر مردم، نوشته‌هایی به پیشانی خود بچسبانند، با آنها صبورتر و مهربان خواهیم بود؟ نوشته‌هایی همچون:

"کارم را از دست داده‌ام"
"در حال مبارزه با سرطان هستم"
"در مراحل طلاق، گیر افتاده‌ام"
"عزیزی را از دست داده‌ام"
"احساس بی ارزشی و حقارت می‌کنم"
"در شرایط بد مالی و ورشکستگی قرار دارم"
“بعد از سال‌ها درس خواندن، هنوز بیکارم”
“مریضی در خانه دارم”
و صدها نوشته دیگر ؛
اصلاً
کاش روی پیشونی آدمایی که دارن زیر بار غصه‌هاشون له می‌شن یه چیزی نوشته بود تا بقیه کمی مراعاتشون رو می‌کردن.
مثلا نوشته بود: این آقا دارد از صدمین جایی که فرم پر کرده و استخدام نشده برمیگردد، این آقا را دارند می‌گذارند خانه سالمندان، این خانم مادرش مریضی صعب‌العلاج دارد، این آقا قول داده تابستان برای پسرش دوچرخه بخرد ولی پول ندارد، این خانم تا حالا کسی عاشقش نشده، این آقا خیلی حالش بد است و اگر یقه‌اش را بگیرید امشب خودش را می‌کشد! این آدم شکستنی‌ست...

دوستان عزیزم
این روزها همه درگیر مشکلاتی هستند که ما از آن چیزی نمی‌دانیم...

بیائیم نوشته‌های نامرئی همدیگر را خوب درک کرده و با مهربانی به یکدیگر احترام بگذاریم چون همه چیز را نمی‌شود فریاد زد ...

📚 @jadoyedanaye

📚 📰 فقر اندیشه و اسارت در گذشته

✍️ نویسنده: قاسم قره داغی

در هیاهوی روزگار شعارهای توخالی، گروهی سر برآورده‌اند که به نام «ملی‌گرایی» و در لباس وطن‌پرستی، به تخریب، توهین و سرکوب صداهای مستقل مشغول‌اند.

اینان با تکیه بر گذشته‌ای موهوم و خیال‌پردازی‌های منجمد در قرن‌های پیشین، نه تنها از درک پیچیدگی‌های زمان حال عاجزند، بلکه در بازتولید همان استبداد کهن، بر طبل بی‌نزاکتی و نفرت‌پراکنی مشغولند.

هتک حرمت به مزار غلامحسین ساعدی، این نویسنده‌ی نماد ایستادگی در برابر جهل و استبداد، را باید بیش از یک حرکت نمادین دانست. این عمل، زبان مشترک همه نظام‌های اقتدارگراست که از تاریخ، فرهنگ‌ و آگاه‌سازی هراس دارند. چرا که هر چه خرد و اندیشه پا بگیرد و رشد کند، تخت‌های استبداد لرزان‌تر می‌شود.

ساعدی، همان‌گونه که روزی از تیغ سانسور و اختناق زخم برداشت، امروز نیز قربانی خشونت نمادین گروه‌هایی می‌شود که با شعار ملی‌گرایی، عملاً در مسیر سرکوب هر صدای مخالفی گام برمی‌دارند.

این گروه‌ها در عمل به آیینه‌ای از همان ظلمی تبدیل شده‌اند که ادعای مبارزه با آن را دارند. با حمله به منتقدان، تحریف تاریخ، و تخریب شخصیت‌های برجسته، تلاش می‌کنند تا هرگونه اندیشه‌ی مخالف را به حاشیه برانند.

اما در این میان، تنها ناتوانی خود را در فهم دموکراسی و گفت‌وگو عیان می‌کنند. آزادی بیان در قاموس این افراد، امتیازی است که فقط به هوادارانشان تعلق دارد، و هر صدای مخالف، سزاوار حذف است.

این رفتارهای ناشی از نفرت، از همان فقر اندیشه‌ای سرچشمه می‌گیرد که سال‌هاست سد راه رشد و توسعه‌ی سیاسی و فرهنگی ایران بوده است.

تکیه بر گذشته‌ای مطلق‌گرایانه، بدون درک پیچیدگی‌های زمان حال، نشان از ذهنیتی اسیر در اسطوره‌ها و توهمات دارد.
آنان که به جای نقد وضعیت کنونی، وقت خود را صرف تحقیر شخصیت‌های تاریخ‌ساز می‌کنند، نه تنها به آینده خیانت می‌کنند، بلکه گذشته را نیز قربانی جاه‌طلبی‌های خود می‌سازند.

اگر قرار باشد جامعه‌ای آزاد و انسانی بسازیم، باید زنجیرهای نفرت و کینه را درهم شکنیم. تخریب و توهین به هیچ عنوان نمی‌تواند پایه‌های یک جامعه‌ی انسانی پایدار را بنا کند.

این وظیفه‌ی روشنفکران واقعی است که با گفتمان مدنی، احترام به تفاوت‌ها، و نقد سازنده، مسیر را برای آینده‌ای روشن هموار سازند.

زمانه‌ی ما، آزمونی برای شناخت حقیقت از توهم است. کسانی که با فریاد و فحش و توهین، تنها خود را بر حق می‌دانند، در نهایت به همان سرنوشتی دچار خواهند شد که همه‌ی استبدادهای تاریخ تجربه کرده‌اند:
فراموشی در طوفان زمان.

تنها راه ماندگاری، پذیرش تفاوت‌ها و احترام به فرهنگ، ادب و تاریخ است.
ما امروز، بیش از هر زمان دیگری، به خرد، گفتگو و رهایی از چرخه‌های تکرارشونده‌ی خشونت نیازمندیم.

#قاسم_قره_داغی
@jadoyedanaye

روزی ابلیس با فرزندانش از مسیری میگذشتند
به طایفه ای رسیدند که درکنار راه چادر زده بودند، زنی رامشغول دوشیدن گاو دیدند، ابلیس به فرزندانش گفت :
تماشا کنید که من چطور بلا بر سر این طایفه می آورم
بعد بسوی آن زن رفت وطنابی را که به پای گاو بسته بود تکان داد.

باتکان خوردن طناب، گاو ترسید و سطل شیر را به زمین ریخت و کودک آن زن را که در کنارش نشسته بود لگد کرد و کشت.
زن با دیدن این صحنه عصبانی شد و گاو را با ضربات چاقو از پای درآورد.
وقتی شوهرش آمد و اوضاع را دید، زن رابه شدت کتک زد و او را طلاق داد.
فامیلِ زن آمدند و آن مرد رادبه باد کتک گرفتند و آنقدر او را زدند که کشته شد.
بعد از آن اقوامِ مرد از راه رسیدند و همه باهم درگیر شدند و جنگ سختی درگرفت . هنوز در گوشه و کنار دنیا بستگان آن زن و شوهر همچنان در جنگ هستند.
فرزندان ابلیس بادیدن این ماجرا گفتند: این چه کاری بود که کردی؟
ابلیس گفت : من که کاری نکردم، فقط طناب را تکان دادم!

ماهم در اینطور مواقع فکر میکنیم :
کاری نکرده ایم درحالیکه نمیدانیم، حرفی که میزنیم، چیزی که می نویسیم، نگاهی که میکنیم ممکن است حالی را دگرگون کند، دلی رابشکند، مشکلی ایجاد کند
آتش اختلافی برافروزد، و
بعد از این وقایع فکر میکنیم که کاری نکرده ایم،
فقط طناب را تکان داده ایم!
مواظب باشیم طنابی را تکان ندهیم
📚 @jadoyedanaye