جامعه‌شناسی

📃مقدماتِ جنگی مشروع
✍️ #محمد_مختاری

شواهد بسیاری نشان می‌دهد که ایران در آستانه‌ی تغییراتی بنیادین و روزهای پرآشوبی است که سرنوشتی از پیش نامشخص خواهد داشت. به‌نظر می‌رسد هر روزی که می‌گذرد یک‌گام به مشروع‌ترین جنگ (یا دقیق‌تر مشروع‌ترین حمله‌ی نظامی) قرن بیست‌ویکم در خاورمیانه نزدیک می‌شویم. پایان یافتن جنگ اوکراین آخرین زمینه‌سازی برای اجرای وعده‌هایی است که از سال 2016 با روی کار آمدن ترامپ می‌شنیدیم. شاید بتوان عراق دوران صدام را نمونه‌ای از چنین جنگ مشروعی دانست اما مسئله‌ی ایران به مراتب از مشروعیت بیشتری برخوردار خواهد بود و ویژگی‌های خاص خود را دارد؛ چراکه از اروپا تا امریکا و کشورهای منطقه حاکمیت کنونی را به ایجاد نا امنی و ناآرامی متهم کرده‌اند و از تمامی اتهامات نیروهای نیابتی و دخالت در جنگ اوکراین که بگذریم، کانون این اتهامات مسئله‌ی هسته‌ای شدن نظام است که موجب ایجاد رقابتی بین کشورهای منطقه در دست‌یابی به سلاح هسته‌ای خواهد شد. بنگرید به اخباری که روزانه به گوش‌ می‌رسد مبنی بر افزایش اورانیوم غنی شده و غیره.

به‌نظر می‌رسد فرآیندی که از 7 اکتبر آغاز شده است همچنان ادامه دارد. حمله‌ی 7 اکتبر حماس به اسرائیل سرآغاز مشروعیت بخشیدن به تمامی اقدامات اسرائیل و متهدانش شد. فارغ از اینکه به لحاظ اخلاقی حق با کدام طرف جنگ بود؛ اکنون پس از گذشت نزدیک به یک سال و نیم، نوبت به آخرین پرده‌ی سناریوی پیش روی خاورمیانه است. جمهوری اسلامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مشروعیت و کارآمدی‌اش را از دست داده است و از طرفی هر روز اخباری از سراسر جهان به گوش می‌رسد مبنی بر افشاگری یا متهم کردن این نظام به اقدامات تروریستی و تنش‌زایی بیشتر در جنگ اوکراین و دیگر نقاط جهان. جریان توجیه‌سازی افکار عمومی برای مشروعیت‌زدایی و عیان شدن ناکارآمدی‌اش بیش از هرچیز توسط خودش آغاز شد و به‌نظر می‌رسد که هیچ حاکم تمامیت‌خواهی از تاریخ درس نخواهد گرفت. نارضایتی‌ها و اعتراضات داخلی از یک‌سو و دست داشتن در جنگ اوکراین و نقش داشتن در حمله‌ی ۷ اکتبر از سوی دیگر عرصه را برای عملیاتی شدن گزینه‌های نظامی به‌شکل بی‌سابقه‌ای مهیا کرده است.

از طرفی افکار عمومی جامعه درحال آماده شدن برای خبرهای ویژه و وقایع پیش‌روست. عموم مردم تقریباً در تمام اقشار و صنف‌ها و طبقات با به لرزه درآمدن مجدد اقتصاد نیمه جان کشور هر روز آمادگی بیشتری برای پذیرش رخدادهای پیش رو و پرداختن هزینه جهت تغییرات بنیادین پیدا می‌کنند. امریکای ترامپ وعده‌ی کاستن فروش نفت ایران به ده درصد میزان پیش از روی کار آمدن ترامپ را داده و همین یک مورد شاید برای سه رقمی شدن تورم کشور در یک بازه‌ی نزدیک به یک ساله کفایت کند. اکنون دیگر صحبت بر سر این نیست که آیا مذاکره‌ای صورت می‌گیرد یا خیر، بلکه مسئله‌ این است که در ماه‌ها یا شاید سال‌های پیش رو در خلاء قدرت و نبود آلترناتیو مشخصِ دموکراسی‌خواه که تمامی اقشار و گروه‌های جامعه‌ی ایران را نمایندگی کند، دقیقاً چه سرنوشتی در انتظار کشور است. عده‌ای به بازگشت نظام موروثی و احیای اقتدارگرایی اسپرمی چشم‌دوخته‌اند و عده‌ای هنوز سینه‌چاک همان ایدئولوژی‌های زوار در رفته‌ی چپ و کمونیستی هستند که ایران را به خاک سیاه کشاند.

به‌نظر می‌رسد جامعه‌ی ایران هنوز نتوانسته‌ است ارزش‌ها و اسطوره‌های مدرن که مهم‌ترینشان حاکمیت «قانون» و به‌رسمیت شناختن تمامی سلایق و علایق یعنی «حقوق فردی» است را پایه‌ریزی کند که بر طبق آن چشم‌انداز روشنی از آنچه نیاز کشور و مردمان این سرزمین است تعریف و توجیه شود. متأسفانه عموم جامعه‌ی ایران هنوز به دنبال برساخت مجدد شاه‌ و رهبر است، مرجع اقتدار پیشامدرن و پدری که دست نوازش بر سر طفل خود بکشد، همان ساختارهای سنتی‌اند که بر چیزی جز رأی و اراده‌ی فردی که فراتر از قانون است مبتنی نیست.

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

📃استبداد متخصصان

رویکرد مرسوم به توسعه‌ی اقتصادی برای ثروتمند کردن کشورهای فقیر، مبتنی بر یک توهّم تکنوکراتیک است: این باور که فقر یک مشکل کاملاً فنّی و تکنولوژیک است که می‌تواند با راه‌حل‌های فنّی مانند کود، آنتی‌بیوتیک یا مکمّل‌های غذایی برطرف شود. رویکرد تکنوکراتیک علّت واقعی فقر، یعنی قدرت لگام‌گسیخته‌ی دولت در برابر افراد فقیر و بدون حقوق را نادیده می‌گیرد.

کارشناسان فنّی ناخواسته با این توهّم تکنوکراتیک، به دولت، به‌عنوان نهادی که راه‌حل‌های فنّی را اجرا می‌کند، اختیارات و مشروعیّت جدیدی اعطا می‌کنند. اقتصاددانانی که از رویکرد تکنوکراتیک حمایت می‌کنند، به ساده‌لوحی وحشتناکی درباره‌ی قدرت دچارند؛ اینکه با کاهش یا حتّی حذف محدودیّت‌های قدرت، دولت به میل خود خیرخواه باقی خواهد ماند.

آنچه قبلاً حقّ الهی پادشاهان نامیده می‌شد در زمان ما به حقّ توسعه‌ی دیکتاتورها تبدیل شده است. دیدگاه مسلّم در باب توسعه، دیدگاه مستبدّان خوش‌نیّت است که کارشناسان فنّی توصیه می‌کنند، و ما آن را توسعه‌ی اقتدارگرا یا آمرانه می‌نامیم. واژه‌ی تکنوکراسی (مترادف توسعه‌ی اقتدارگرا) خود یک مفهوم ابداعی در اوایل سده‌ی بیستم است؛ به‌معنای «حکمرانی متخصّصان.»

تراژدی اخلاقی توسعه‌ی امروز، تردستی و شعبده‌ای است که توجّه را به راه‌حل‌های فنّی معطوف می‌کند و در عین حال بر نقض حقوق افراد سرپوش می‌گذارد. حقوق فقرا به خودی خود اهداف اخلاقی هستند. رویکرد اخلاقی خنثی به افراد فقیر وجود ندارد. هر رویکرد توسعه‌گرایانه یا به حقوق فقرا احترام می‌گذارد یا آن‌ها را زیر پا می‌نهد. توسعه‌ی اقتدارگرایانه نیز یک تراژدی عملی است.

تاریخ و تجربه‌ی مدرن نشان می‌دهد که افرادِ آزادِ دارای حقوق سیاسی و اقتصادی -که آن را توسعه‌ی آزاد می‌نامیم- نظام حلّ مشکلات بسیار موفّقی را برقرار می‌کنند. توسعه‌ی آزاد به ما این حق را می‌دهد که یکی از هزاران مشکل‌گشای خودجوش را انتخاب کنیم و به کسانی‌که مشکلات ما را حل می‌کنند پاداش دهیم.

توسعه‌ی آزاد به چرخ معیوب پرسروصدا اجازه می‌دهد تا برای رفع مشکل روغن پیدا کند، در حالی‌که توسعه‌ی اقتدارگرایانه چرخ معیوب را ساکت می‌کند؛ احتمالاً با حمله‌ی پلیس و مجازات زندان.

توهّم تکنوکراتیک این است که فقر ناشی از کمبود تخصّص است، در حالی‌که فقر واقعاً به کمبود حق مربوط می‌شود. تأکید بر مسئله‌ی تخصّص و کارشناسی مشکل حقوق را بدتر می‌کند. مشکلات فنّی و تکنولوژیک فقرا، نشانه‌ی فقر است، نه دلیل آن. علّت فقر فقدان حقوق سیاسی و اقتصادی، نبود یک نظام سیاسی و اقتصادی آزاد است که راه‌حل‌های فنّی برای مشکلات فقرا پیدا کند. مستبدّی که کارشناسان انتظار دارند راه‌حل‌های فنّی را اجرا و مشکلات فنّی را برطرف کند، خود بزرگترین مشکل است.

یکی از مفاهیم رایج در میان توسعه‌گرایان مفهوم «دیکتاتور خیرخواه» است. بر اساس این مفهوم، رهبر ممکن است قدرت و اختیارات نامحدودی داشته باشد، ولی نیّت او در زمینه‌ی استفاده از قدرت، نیّت خیر فرض می‌شود. او فقط به مشاوره‌ی متخصّصان نیاز دارد تا کارهای خوب انجام دهد.

حمایت از رویکرد توسعه‌ی اقتدارگرایانه گاهی آشکار نیست، بلکه در لفافه است؛ اغلب با لباس نوع‌دوستی جلوه می‌کند تا خودخواهی.

✍️ استبداد متخصصان، ویلیام ایسترلی

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

اثر ثروت و توهم پولی

تصور کنید در کشوری زندگی می‌کنید که تورم صفر درصد است و شرکتی که در آن کار می‌کنید هم به شما ماهیانه ده میلیون تومان حقوق پرداخت می‌کند.
حالا اگر شرکت تصمیم بگیرد حقوق شما را ده درصد کاهش دهد این کار را ناعادلانه می‌دانید و چون معتقدید این کار باعث می‌شود قدرت خرید شما کم شود پس احتمالا اگر در آن شرکت بمانید در مدل خرج کردنتان وسواس بیشتری به خرج خواهید داد.
حال تصور کنید در کشوری زندگی می‌کنید که تورم بیست درصدی دارد ولی حقوق شما فقط ده درصد بیشتر می‌شود، هرچند دیگر حس ناعادلانه بودن حقوق را ندارید.
حقوقتان بیشتر و قدرت خرید هم کمتر شده و‌ نکته‌ی مهم اینجاست که چون کانال ورودی درآمدتان بیشتر شده به شما اثر ثروت دست می‌دهد و فکر می‌کنید اجازه دارید بیشتر خرج کنید.
اثر ثروت می‌گوید مردم تمایل دارند ثروت و درآمد خود را براساس ارزش اسمی آن ارزیابی کنند و تورم را نادیده بگیرند. مثلا فرض کنید چند سال پیش خانه‌ای را به قیمت پانصد میلیون تومان خریدید و الان قیمت آن خانه پنج میلیارد تومان شده. در ابتدا خوشحال می‌شوید و فکر می‌کنید ثروتمندتر شده‌اید اما این درحالی است که نه متراژ‌ خانه زیادتر شده و نه قدرت خرید شما، بلکه صرفاً ارزش دارایی شما نسبت به تورم حفظ شده است.
یا مثلاً لندکروز ۱۵ میلیاردی در ذهن مردم از لندکروز ۴۰۰ میلیونی چندسالی پیش ارزش خیلی بیشتری دارد.
نمونه‌ی بارز اثر ثروت را می‌توانید فروردین هر سال هنگام افزایش حقوق سالیانه‌ی کارمندان ببینید.
مثلاً فرض کنید که شما در یک شرکت کار‌ می‌کنید و‌ ماهیانه ۱۰ میلیون تومان حقوق می‌گیرید، بعد از عید شرکت حقوقتان را به ۱۲ میلیون تومان افزایش می‌دهد، احتمالاً در روزهای اول بعد از دریافت حقوق احساس ثروتمندی بیشتری کنید و بیشتر تمایل به خرج کردن نسبت به قبل پیدا کنید یا حتی در مواردی قبل از اینکه حقوقتان افزایش یابد زیر اقساط و وام یا خریدهای قسطی و چکی می‌روید به امید افزایش حقوق بعد از عید. اما باید بدانید که ما تورم ۴۰ درصدی را در جامعه داشته‌ایم درحالی‌که قدرت خرید شما فقط ۲۰ درصد افزایش پیدا کرده.
علت این احساس نادرست ثروتمندتر شدن این است که ما درگیر اثر ثروت شده‌ایم.

به اثر ثروت توهم‌پولی هم می‌گویند. توهم پولی یعنی تمایل به فراموش کردن ارزش پول در اثر تورم. یک ایراد بزرگ که اکثر مردم ما در سرمایه‌گذاری‌ها داریم عدم درک درست مفهوم اثر ثروت است. مثلا‌ً ما خوشحالیم که طی یکسال اخیر که بورس زیان‌ده بوده توانسته‌ایم ۲۰ درصد سود کنیم و‌ از بازار جلوتر باشیم ولی این محاسبات ما غلط است چون ما به تورم ۴۰ درصدی توجهی نمی‌کنیم. نکته‌ی مهم اینجاست که سود واقعی با سود اسمی تفاوت دارد، سود واقعی سرمایه گذاری از اختلاف تورم.
و بازده ما به دست می‌آید پس بازده ما باید بالاتر از تورم باشد تا سود از واقعی بهره‌مند شویم. / کتابخانه


🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

📃 تاب آوری باشکوه
✍️حامد پاک طینت

برای نگاشتن این متن چندین روز با خود کلنجار رفتم و از بابت نوشتنش اطمینان نداشتم اما سرانجام اینگونه خود را قانع کردم که شاید انتشار آن به عنوان یک تحلیل از آینده نه تنها برای فعالان اقتصای کشور بلکه بیش از آن برای مسئولین و اولیای ایران که در لحظه تصمیم گیری تاریخی این کشور قرار گرفته اند روشنگر و شاید کمک کننده باشد

این نوشته متمرکز بر محاسبه توان تاب آوری کشور و امکان سنجی اداره امور با فرض استمرار مسیری است که با واژه فشار حداکثری شهرت پیدا کرده و چند روزی است که آغاز شده است.

شاید بد نباشد اول تکلیفمان را با واژه فروپاشی اقتصادی که این روزها زیاد می شنویم و می خوانیم روشن کنیم. چنین واژه ای در مراجع و مقالات دانشگاهی فاقد Definition علمی است لیکن اگر مقصودمان از بکارگیری چنین واژه ای بروز ابَر تورم، عدم امکان خدمات رسانی سیستم بانکی، بحران پول ملی، سقوط آزاد سرمایه گذاری و تولید ناخالص ملی، سونامی بیکاری، ناتوانی دولت از ارائه خدمات عمومی و اختلال جدی در زنجیره تامین باشد، بله چنین چیزی تعاریف دقیق علمی دارد و در کشورهایی بروز کرده است. پرسش میلیون دلاری این است که چقدر امکان بروز چنین جهنمی برای کشور وجود دارد یا پرسش دقیق تر و علمی تر آنکه با فرض استمرار فشار حداکثری و ثابت بودن تمام متغیرها چقدر زمان لازم است تا ایران به چنین جهنمی تبدیل شود

به فرض رسیدن صادرات نفت ایران به زیر ۴۰۰ هزار بشکه در روز و نه رسیدن به عدد صفر یعنی مطابق فرضیه ای که مسئولین وزارت نفت دارند کشور با سقوط درآمد ۳۰ میلیارد دلاری و دولت با از دست دادن ۴۰% از درآمدهایش مواجه خواهد شد. چنین وضعیتی می تواند تا تابستان سال ۱۴۰۴ کشور را با تورم کالایی ۱۰۰% مواجه کند و البته در این شش ماه دولت با استفاده از امکانات و ذخایر بسیار نازل ارزی خود، تامین کالایی مورد نیاز کشور از طرق غیررسمی و شبه قاچاق از مسیر چین و به خصوص روسیه و تبادل محدود با رمزارز و البته کاملا به شکل دولت محور میسر خواهد کرد و ضمن کاهش جدی هزینه ها به شرط عدم مخالفت نهادهای ذینفع شرایط را به شکل تقریبا مشابه دوران جنگ اداره می کند. در بخش خصوصی اما از عید نوروز و آغاز سال جدید عدم تمدید قراردهای کارگری آغاز میشود و در انتهای تابستان ما شاهد سونامی بیکاری خواهیم بود.

با سپری شدن تابستان و تهی شدن امکانات و ذخایر بانک مرکزی دوره ابرتورم آغاز میشود. متاسفانه همزمانی این تاریخ با شروع احتمالی مکانیزم ماشه، کشور را وارد مرحله بحران جدی خواهد کرد.

شش ماهه دوم سال با این شرایط، کشور تورم مشابه آرژانین یعنی بین ۲۰۰ تا ۳۰۰% را تجربه می کند و بسیاری از واحدهای تولیدی و خدماتی از توجیه اقتصادی خارج می شوند.

بروز ناآرامی های اجتماعی بسیار جدی از این زمان آغاز میشود و بخشی از خدمات عمومی به ویژه در حوزه بهداشت و درمان و حمل و نقل مختل خواهد شد. این دو عامل به تنش های اجتماعی خواهد افزود.

پایان شش ماهه دوم زمانی است که فروش غیرنفتی کشور نیز مختل شده، دولت ناتوان از ارائه خدمات عمومی و تامین هزینه ها ناچار به اداره ونزوئلایی کشور می شود و مردم زندگی کاملا کوپنی را تجربه خواهند کرد.

تنش ها و ناآرامی های اجتماعی به ناامنی های اجتماعی توسعه و تسری یافته و در این مرحله با افت ۲۰% تولید ناخالص ملی شاهد دلار بالاتر از ۱.۵ میلیون تومان خواهیم بود!

اگر مقصود از بکارگیری واژه فروپاشی اقتصادی چنین جهنمی است بله در آن مقطع زمانی و البته به شرط ثابت بودن متغیرهای سیاسی چنین سناریویی پیش روی ماست.

نباید تردید کرد که اتاق فکر اقتصادی ترامپ این محاسبات را دقیق و مرحله به مرحله انجام داده و وارد این بازی شده است. پرسش بزرگ این است که آیا ما هم با حساب و کتاب تصمیم به ورود به چنین بازی گرفته ایم یا غیر از این است!

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

به بیماران تعرض نشود(؟!)
فرشاد غریب‌پور

"کامل‌ترین نوع بی‌عدالتی آن است که عادل به نظر برسیم، درحالی‌که عادل نیستیم." افلاطون

در نظام ناعادلانه درمانی ایران که بیمار را در جایگاه فرودست نسبت به درمانگر فرادست قرار می‌دهد و هر بلایی بر سر بیمار بیاورند مساله را به بهانه تخصصی بودن به نظام پزشکی که تحت اختیار خود پزشکان است ارجاع داده و جریمه‌ای حداقلی برای آن در نظر می‌گیرند، اگر اخباری مانند تعرض به بیماران به‌گوش نرسد عجیب نیست!؟ حتی در ماجرای مرگ چهره‌ای بین‌المللی چون کیارستمی نیز پزشکان همیشه‌طلبکار ایرانی بسیار محکم پشت هم ایستادند و پرونده را در نظام پزشکی در بین خودشان فیصله دادند. مقایسه کنید با دادگاه‌هایی که برای پزشکان خاطی در مرگ مایکل جکسون و متیو پری برگزار شد؛ هر دو در دادگاه عمومی و علنی و توسط قاضی غیرپزشک که ذی‌نفع نیست رسیدگی شده‌اند.

سیستم سلطه‌گر حوزه درمان که حتی خود را پاسخگوی مرگ انسان‌ها در صورت سهل‌انگاری درمانگر نیز نداند، بالطبع فرهنگی را ترویج می‌دهد که در چنین فضائی کادرهای درمانی اجازه هر نوع آسیب جسمانی، خشونت کلامی و فیزیکی یا جنسی به بیماران را به خود می‌دهند. چنین تعرضاتی بخشی از واقعیت و برونداد منطقی فرهنگ و سیستم مدیریت بهداشتی و بیمارستانی در ایران است که به‌جای کنترل مدرن عقلایی، همه چیز را به وجدان درمانگر واگذار کرده است. تا وقتی که رسیدگی به تخلفات در سیستم درمان در انحصار خود پزشکان و دیگر درمانگران است که در آن ذی‌نفع‌اند و به این بهانه که موضوعی تخصصی است و مانند آن بی سروصدا به نفع خود رای می‌دهند، رخ دادن چنین مواردی برای هرکدام از ما و اطرافیانمان نباید دور از انتظار باشد.

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

‍ ⭕️دموکراسی: حاکمیت وجدان
✍️محمدامین سلیمانی


🔻"فرد" به طور استعلایی و به سبب یک پیش‌فرض غیرقابل تخطی که قابل تقلیل به سایر مفروضات نیست و یا از انها استنتاج نمی‌شود, شایسته کیفر و پاداش است. شایستگی‌ مورد بحث برخواسته از هم‌بستگی است که فی‌مابین "اختیار" و "مسئولیت" وجود دارد. به نحوی که یکی دیگری را ایجاب کرده و یکدیگر را به طرزی گسست‌ناپذیر مشروط می‌کنند. به تعبیری اگر فرد واجد اختیار عمل نباشد, نمی‌توانیم مسئولیتی را برای او تعریف کنیم تا او مابه‌ازای عهده‌داری از ان مسئولیت از ثمرات حاصله منتفع یا متضرر شود و گنجایش درک نتایج‌‌حاصله را داشته باشد. این گنجایش و ظرفیت‌ را می‌توان نیروی "وجدان" نامید که تحقق ان, مستلزم همبستگی و ایجاب‌متقابل بین اختیارعمل و مسئولیت‌فردی است. از جهتی اختیار و مسئولیت تعریف شده برای فرد هر دو از یک سنخ‌ هستند و هیچ‌کدام نمی‌بایستی از دایره فردیت خارج شوند.

🔻در سطوح‌کلان جامعه این پیش‌فرض بدیهی و استعلایی نه به شکلی فردی که به شکلی جمعی برقرار است; لذا به سبب سنخیت واحدی که بین اختیار و مسئولیت وجود دارد, هر دو محدود به دایره حیات‌جمعی خواهند بود. قدرت‌حاکمه به سبب اختیار ذاتی که دارد می‌بایست اختیار عمل محوله به او مسئولیتی را برای ان ایجاب کند. حال انکه ظرفیت تحقق اعمال قدرت‌حاکمه و نتایج حاصله از ان جمعی است, اختیار عمل محوله به ان نیز باید محدود به جمعیت باشد.
قدرت‌مطلقه تابع این اصول کلی نیست.بلکه گسستی شگرف بین اختیارعمل ان و مسئولیت‌اش وجود دارد که غالبا به سبب فرادستی در جامعه, هرگز اجزای‌سازنده ساختارقدرت از نتایج حاصله متاثر نمی‌گردند.

🔻 بدین جهت قدرت‌مطلقه و تضعیف دموکراسی حداکثری را می‌توان امری غیروجدانی نامید.
دموکراسی فرایندی‌مداوم است که در ان شوونات‌جامعه در پی توزیع قوای خود به نحوی حداکثری هستند تا اختیارعمل حاکم بر جامعه به "سرحدات" ذی‌النفعان تصمیمات‌کلان, یعنی "کلیت جامعه" اشاعه یابد. با این حال در بسط "اختیار حداکثری" نباید به "فردیت" به چشم یک امر انتزاعی و کاملا نظری نگریست. بلکه فرد را باید در مقام یک موضوع تاریخی و ملموس مورد بررسی قرار داد که تمایلات‌, گرایشات,منش و کنش او می‌تواند از مراجع فرافردی متاثر گردد.
در حاکمیت‌مطلقه هیچ سنخیتی بین محدوده "اختیار عمل" و "مسئولیت" وجود ندارد. نمی‌توان قائل به اختیارعملی"اقلیتی" بود و از سویی انتظار تاثیرپذیری و رواداری "حداکثری" نسبت به رانت‌قدرت را داشت.

دموکراسی‌خواهی تلاش برای تحقق حاکمیت‌وجدان است...


🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY

روزنامه اعتماد در گزارشی نوشت که براساس تحقیقات، ۲۷ درصد مردم ایران با درآمد روزانه دو دلار زندگی می‌کنند و بیش از ۶.۵ درصد ایرانی‌ها به سوءتغذیه مبتلا هستند.

در این گزارش آمده است: «نشانه‌های سوءتغذیه مانند کمبود وزن، کوتاهی قد و لاغری شدید در میان جمعیت دیده می‌شود. این در حالی است که ایران یکی از بزرگ‌ترین دارندگان ذخایر نفت و گاز جهان است و بر اساس شاخص جهانی گرسنگی (GHI)، وضعیت ایران در کنار کشورهایی مانند لبنان و مراکش قرار دارد.»

در ادامه این گزارش به شاخص جهانی گرسنگی اشاره شده که براساس آن ۱.۲ درصد کودکان زیر ۵ سال به علت سوءتغذیه جان خود را از دست می‌دهند، ۴.۱ درصد وزن کمی نسبت به قد خود دارند و ۵.۳ درصد به دلیل سوءتغذیه مزمن دچار کوتاهی قد هستند. در ایران ۶ درصد کمبود وزن متوسط، ۲۵ درصد کمبود وزن خفیف، ۳ درصد کوتاهی قد شدید، ۸ درصد کوتاهی قد متوسط و ۱ درصد دچار لاغری شدید هستند.

🌏جامعه‌شناسی👇
🆔 @IRANSOCIOLOGY