در استقبال از این غزل سایه:

﴿امشب به قصّه‌ی دل من گـوش می‌کنی
فردا مـرا چو قصـّه فرامـوش می‌کنـی ﴾
...
چون سنگها صدای مرا گوش میکنی
سنگی و ناشنیده فراموش میکنی

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه‌های وسوسه مغشوش میکنی

دست مرا که ساقهٔ سبز نوازش است
با برگ‌های مرده همآغوش میکنی

گمراه‌تر ز روح شرابی و دیده را
در شعله می‌نشانی و مدهوش میکنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت، که مرا نوش میکنی

تو درهٔ بنفش غروبی که روز را
بر سینه میفشاری و خاموش میکنی

در سایه‌ها، فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به "سایه" از چه سیه‌پوش میکنی؟

#فروغ_فرخزاد
@hoshang_ebtehhaj