هرچه بیشتر در پیچ‌وخم این روزگار گره می‌خوریم، بیشتر می‌فهمیم که داشتن یک آدمِ امن، درست مثل آب و نان، از ضروریات زندگی‌ست. در این وانفسا، آدم بالاخره باید جایی برای تکیه کردن داشته باشد—کسی که بشنود، همدل باشد، قضاوت نکند. کسی که حرف‌هایت را همان‌جا که شنیده، به خاک بسپارد و حتی با خودش هم مرورشان نکند. اگر چنین کسی را در زندگی‌ات داری، قدرش را بدان و محکم بغلش کن… بعضی آدم‌ها مثل سقف‌اند، بودنشان امنیت است.