همون‌طور که آقای ۲۵,۰۰۰ پیشی میگه من هم برای فرستادن پیام امید و تشویق شما که این‌قدر شجاعید خیلی سعی کردم و بارها شکست خوردم. سعی کردم چیزی بکشم و مردم رو ستایش کنم، تشویق کنم و امید بدم اما قبل از جشن گرفتن هرچه پیش روی ماست باید به سوگواری گذشته بشینیم. چه واقعیتی را برایمان ساخته بودند و چه روزهای هولناکی را تجربه کردیم؟

سه واژه‌ی زن، زندگی، آزادی هرگز به این شکل درک نشده بودند. واژگانشان ریشه‌گرفته از مفاهیمی گنگ و دلهره‌آور بود.
"زن" که شرم است. از بدنش رانده شده، دیگر مالک آن نیست و وجب به وجب پوست و گوشتش محل گناه است.
"زندگی" که ناامیدی است. سیری از لحظات بیهوده که تنها چیزی که روز بعدش را می‌آورد ترس از فردای آن است.
"آزادی" که وجود ندارد. چه کسی واقعا میدانست چه می‌تواند داشته باشد؟ و آیا آزادی معنایی دارد وقتی خواسته‌ای شکل نمی‌گیرد؟

سالهاست کور بودیم و حالا شبحی از نور از دیده‌ایم. انتخاب اینکه بعدها به تماشای کدام نور بنشینیم اهمیتی ندارد چون آنکه کور بوده یک چیز می‌داند، آن هم برنگشتن به دوران کوری است. باشد که این یک سوگواری باشد برای به یادآوردن واقعیت سیاهی که در آن زندگی می‌کردیم. برای یادآوری نفرت و آنچه برایش می‌جنگیم.

زن چه بود و زندگی چه بود و آزادی چه بود؟ البته این معانی دیگر وجود ندارند. این واژگان و هزاران واژه دیگر همین لحظه به دست ما در حال واژگونی و بازسازی است.
به امید روزی که زن دیگر چرک نیست و زندگی فرسوده‌مان نمی‌کند و آزادی را می‌توان معنا کرد.