ببین چقدر بزرگ شدی انگور. اون موقع که قد کف دست بودی و تو خیابون بعد جراحت‌های سنگینی که تن نحیفت دید، با این حال خواستی که زندگی کنی. یادته؟ معلومه که یادته. هنوز یه سال نشده. منو یاد خودم میندازی. اون روزی داشتم میگفتم چقد سگ جونی تو. خودمو میگفتم. پرسید چطور؟ گفتم فکر نمیکردم دووم بیارم. هنوز دوست دارم پسر بچه کوچولویی که اون شب داشت گریه میکرد رو بغل کنم و بگم چیزی نیست سی سال صبر کنی درست میشه. مارا به سگ جانی خود این گمان نبود. گفت چی تورو وصل کرده به زندگی؟ گفتم نمیدونم. شاید اینکه ببینم بعدش چی میشه. گف تو خیلی پیگیری. گفتم اینو خوب میدونم. کسی هم فکر نمیکرد انگور بمونه. ولی موند و الان جوری میدوعه و مثه بز کوهی از پرده و مبلا بالا میره انگار نه انگار که به مو رسیده بود. گف انگیزشیش نکن حالا. گفتم دارم دست و پا زدنه رو میگم. خود خود دست و پا زدن برای موندن. حتی یه وقتا اون لحظه نمیدونی به چی بندی و برای چی زنده‌ای. بعدا که میگذره برمیگردی و یه معنایی بهش میدی وقتی داری میریزیش تو ظرف کلمه. بعد همه میگن عا پس قصه تو این بود. ولی خودت میدونی اون لحظه به هیچی جز یه شب دیگه دووم آوردن فکر نمیکردی. گف میشکنه آدم. پیر میشه تا بشه. گفتم آخه سختش اینه که یقه هیچکسو جز خودت نمیتونی بگیری. نداری که بگیری. ته تهش میرسی به خودت. شاکی و عصبانی. بعد باید بذاری بگذره تا باهاش کنار بیای. مرده رو که خاک میکنن دو روز بعد بهش سر میزنن. یه هفته بعد چهل روز بعد یه سال بعد. مرده‌ای که تا زنده بود هر روز صداشو میشنیدن. کنار اومدن پیر میکنه. ولی شفا میده. گف هوم.

@benevisamkebekhooni