آره، سخته.
و هیچ موفقیتی با حس راحتی ساخته نشد.

آدم موفق همونیه که وقتی بقیه توی توهم «می‌خونم واسه سال بعد» غرق شدن، میاد و با همون درصد خراب آزمون جامع هاش، دستشو می‌زنه روی زانو و می‌گه: من هنوز تموم نشدم.


تو این مرحله‌ای که رسیدی، دیگه مسئله این نیست که تو چند درصد زدی. مسئله اینه که چند بار از روی زمین بلند شدی.
می‌دونی اونایی که واقعا خوب تمومش میکنن کیا هستن؟
نه اونایی که نخبه‌ن،
نه اونایی که کلاس فلان مشاور میرن.
اونایی می‌برن که بلد بودن خودشونو دوباره جمع کنن، وقتی همه‌چی پاشیده بود.

پا پس نکش.
نه به‌خاطر اینکه من گفتم.
نه به‌خاطر اینکه یه مشاور گفت «می‌تونی».
به‌خاطر اینکه تهِ تهِ دلت یه صدایی هست که هر وقت ساکت میشی، داره داد می‌زنه:
«تو ساخته نشدی برای جا زدن...»


من فال‌گیر نیستم.
نمی‌دونم تو الان بخونی رتبه‌ت میشه زیر ۲۰۰۰ یا نه.
ولی یه چیزو مطمئنم
اونی که می‌ره جلو، می‌رسه.
حتی اگه با ۵۰ تا تست به نتیجه نرسه، می‌ره تست بعدی رو میزنه. چون مدلش فرق داره.
چون فهمیده وقتی ۵۰ تا غلط زدم،
باید برم سراغ ۵۱ امی
نه که ول کنم.

اگه تو الان تو ذهنت داری «برای سال بعد شروع می‌کنم»رو مرور می‌کنی،
بدون داری خودتو فریب می‌دی.
فریب هم نه!
جوونیتو میسوزونی.

چون کسی که واقعاً بخواد، از همین اردیبهشت هم می‌تونه ورق رو برگردونه.

و آخرش؟
آخرش می‌رسی به جایی که با بغض می‌گی
«خوشحالم که جا نزدم...»