تو واقعاً چی فکر کردی؟
که این زندگی قراره با ترحم یا دست روی دست گذاشتن چیزی تحویلت بده؟
که اگه فقط بشینی و غر بزنی، دنیا بهت مدال می‌ده؟

اگه اینطوره، بذار خیالت رو راحت کنم
هیچی، مطلقاً هیچ‌چیزی با این روش تغییر نمی‌کنه.


می‌گی خسته‌ام؟ بریدم؟ نمی‌کشم؟
باشه،
اینو قبول.

ولی همین خستگی که داری ازش می‌نالی، دقیقاً همون چیزی‌یه که نشون می‌ده هنوز داری یه کاری میکنی.
هنوز داری تلاش می‌کنی، حتی اگه خودت حس نکنی.

فکر کن
این‌همه سختی کشیدی،
حرف خوردی،
استرس آزمون کشیدی
هرکس رسید به خودش اجازه داد بهت حرف بزنه،
از کجا معلوم
یه قدم دیگه، دو قدم دیگه، همون جایی نباشه که قراره ورق برگرده؟


زندگی نمی‌پرسه که حالت چطوره.
دنیا برای تو متوقف نمی‌شه.
تو یا خودتو از این منجلاب می‌کشی بیرون، یا می‌ذاری همه چیز تو رو زیر خودش دفن کنه.
انتخاب، همیشه با توئه.


یه بار برای همیشه،
خودتو جمع کن.
بسه مسخره بازی.
نذار این همه خستگی، این همه زحمت، این همه بدبختی، تهش هم بی‌ثمر باشه.

تو قوی‌تری از چیزی که فکر می‌کنی.
قوی‌تری از این صدای توی سرت که می‌گه "نمی‌کشم."