تنبیه کردن و مرزبندی کردن در خانواده دو تا موضوع کاملا متفاوتن اما اگه شما تو خانواده‌ای بزرگ شدین که مراقبین‌تون فکر می‌کردن وظیفه‌شون اینه که برای یاد دادن درس زندگی بهتون، از تنبیه کردن استفاده کنن، وقتی بزرگ شدین هم احتمالا با مفاهیم تنبیه و مرزبندی مشکل دارید.
یعنی وقتی کسی جایی مرزبندی می‌کنه، شما فکر می‌کنید داره تنبیه‌تون می‌کنه.
تنبیه کردن آزاردهنده است چون میگه تو کاری کردی که من دوست نداشتم پس منم کاری می‌کنم که تو دوست نداری. اما مرزبندی کردن یعنی من یه چیزی می‌خوام و برای اینکه مراقب خودم باشم این مرز رو می‌ذارم و از بچه‌ام و خانواده‌ام هم انتظار دارم که رعایتش کنن. نمی‌خوام تو رو آزار بدم، می‌خوام خودم آزار نبینم.
وقتی کسی میگه بچه‌ها رو تنبیه نکنید، واکنش بعضیا اینه که اینجوری که نمیشه بچه بزرگ کرد یا چه والدین سهل‌گیر و بی‌خیالی. اما جایی که میشه مرز گذاشت و انتظاراتی از بچه‌ها داشت، چرا تنبیه؟ بچه‌ها واقعا تو فهمیدن اینکه والدین چی می‌خوان و خونه‌شون چه اصولی داره زرنگن.
والدی که مرزبندی می‌کنه می‌خواد بچه‌هایی بزرگ کنه که وقتی بزرگ شدن و تو رابطه‌شون از همسرشون شنیدن «من این کارت رو دوست نداشتم» دچار انواع و اقسام شک و تردید نسبت به خودشون نشن و فکر نکنن «من بدم، اصلا کلا من آدم به دردنخوری‌ام و همسرم و همه دنیا می‌خوان منو اذیت کنن.»
در عوض بتونن درک کنن که همسرم از من انتظاراتی داره، شاید این کار من خوب نبوده ولی من ارزشمند و دوست داشتنی ام و دلم میخواد مرزهاش رو رعایت کنم تا رابطه بهتری داشته باشیم.

✍️گروه #روانشناسی بامامان

@bamaman_media