بهمن دارالشفایی

ژیلا بنی‌یعقوب:
«شوهر مریم اکبری‌منفرد با پیگیری‌های زیاد از دادستان تهران،نامه ملاقات حضوری خودش و فرزندانش را گرفت،وقتی هفته گذشته نامه به دست به زندان قرچک رفتند، مقامات زندان از دادن ملاقات خودداری کردند و گفتند: ملاقات حضوری حق نیست و امتیاز است و مریم برای گرفتن امتیاز لازم باید در کلاس‌های زندان شرکت کند، او که در شانزدهمین سال حبس خود به سر می‌برد، به مقامات زندان گفته در پانزده سال گذشته در انواع کلاس‌ها شرکت کرده و دیگر شرکت نمی‌کند.
سالن ملاقات کابینی با شیشه ‌های دوجداره و کثیف؛ فضای مناسبی برای ملاقات ‌زندانی با خانواده مخصوصا فرزندان نیست.
طبق قوانین سازمان زندان‌ها، ملاقات حضوری حق همه زندانیان است و ارتباطی به حضور یا عدم حضور در کلاس‌های زندان ندارد.»
.

بارسا ۵-۲ برد و قهرمان شد.
.

۸ دقیقه دیگه (۱۰:۳۰ شب به وقت تهران)

بارسا - رئال

فینال سوپرجام اسپانیا
.

در جریان باشید که در اوج این کثافتی که هوا را برداشته و تعطیلی مدارس و تق‌ولقی ادارات، توقیف و خواباندن ماشین‌های زن‌ها ادامه دارد. همین امروز دوباره ماشین دوستم را در چهارراه ولیعصر خواباندند.
.

یکشنبه:
مدارس تهران تعطیل شد. ادارات باز هستند.
.

معاون دبیرکل سازمان ملل: «در سال ۲۰۲۴ میلادی دست‌کم ۹۰۱ نفر در ایران اعدام شده‌اند.»

یعنی هر دو روز ۵ نفر!
.

هستی امیری (برای پخشان عزیزی):
«سلام خانوم پ
چندباری نوشتم و پاک کردم. آخر خوب می‌دانم مسئله برای تو اصلا شخصی نیست. آدمی که ژن، ژیان، ئازادی را زیسته است زیر سنگین‌ترین احکام و سخت‌ترین لحظات هم مسیر را به دیگران نشان می‌دهد. با یک کتاب، با یک گفتگو، یک چایی یا یک غذا.
خانوم پ، اینجا یکبار گفتم که تو ابدا مسئله اعدام را شخصی نکردی و اجازه ندادی نامت را فریاد بزنیم. اعدام را به طور کلی مسئله کردی. خوب یاد گرفتم که حتی اگر عزیزترین رفقایت هم زیر حکم اعدام باشند، باید کمی فاصله بگیری و ساز و کارهای سرکوب را عیان کنی. از تو خوب یاد گرفتم. تویی که زندگی‌ات مرزها را درنوردید و تنها از دل خانه امن خود علیه نسل کشی و جنگ ننوشتی، کوله بارت را برداشتی تا وسط میدان باشی. چرا که نجات جان یک آدم، لبخند یک آدم یا قصه یک آدم هم در جنگ مهم بود.
تو خودسوزی زنان را دیده‌ای، تو آوارگی و بمب و داعش را دیده‌ای، علیه آن ایستادی و من فکر می‌کنم پس انسان تا انتها می‌تواند بر باورهایش زندگی کند. حتی اگر جهان علیه‌اش ایستاده باشد.
خانوم پ
من فکر می‌کنم تخیل تمام ماجرا باشد، قبل از تمام آن کلمات و تئوری. قبل از هر چیزی، عشق هم از همین تخیل زاییده خواهد شد. مبارزه از تخیل جان می‌گیرد و تو خوب می‌دانی عشق و مبارزه و تخیل یعنی چه. از تو یاد گرفتم تخیل را همیشه زنده نگه‌ دارم. یاد گرفتم تخیل تمام ماجراست.
در تخیل‌ام این روزها آزادی تو و وریشه را دوره می‌کنم. آن لحظه که خبر می‌دهید آزاد شدید. تخیل از آن هم پیش می‌رود تا سنه، تا مریوان، تا کرکوک، تا دیاربکر. تو خود میدانی تخیل ژن ژیان ئازادی را. تو با رقص و آواز از زندان خواهی آمد. خواهرت، هم‌رزمانت و جلوتر از همه پدرت ایستاده است، پشت سر برادرانت.
خانوم پ آدم بعد از آن که شاهد خودسوزی و خودکشی و بریدن سر توسط داعش و جنگ شد، چطور تخیل را حفظ کند؟
اگر امروز بیرون زندان بودی این تخیل تو را کجا می‌برد؟ فلسطین؟ کوبانی؟ زاهدان؟
خانوم پ
چراغ این سرزمین، این خاورمیانه، این جهان اگر هنوز امیدی به روزهای رهایی داشته باشد تو و امثال تو چراغش را روشن نگه داشته‌‌اید.
وقتی آن زندان را ترک کردم به خودم به تو به تمام عزیزانم قول دادم تا سوختن آخرین چوبه دار، آخرین گیوتین مدرن دستانتان را رها نکنم.
آدمی وقتی با کسی فریاد می‌زند سر برود جان برود آزادی هرگز نرود مگر می‌تواند تخیل را فراموش کند.»
.

سروناز احمدی (برای پخشان عزیزی):
«اینجا معنی اسمت برای کسی سؤال شده. دوباره یادم می‌آید. پایین پله‌های اتاق سیگارم، توی سرما، آخرِ شب و مغلوب موج سهمگینی دیگر که غرقم نمی‌کند. تو می‌آیی و نمی‌روی. چون عادت نداری یعنی اصلا نمی‌توانی تنها بگذاری کسی را که در انتهای شب می‌یابی. آخر قانونش را خوب می‌دانی. آسمان را که ستاره هم بپوشاند، خورشید هم که طلوع کند، چرخ گردون هم که صدها بار بچرخد، شبِ آدمِ تنها در این "خاورمیانه"ات سپیدی به خودش نمی‌بیند. می‌پرسی "چی می‌نویسی؟" برایت می‌خوانم که "اینجا آدم فقط با خاطرات، دوستان و شعر می‌تواند از میان میله‌ها عبور کند". لبخند می‌زنی و می‌گویی "می‌دونی پخشان یعنی چی؟" باید خودم می‌فهمیدم. باید خودم از آن سربند محکمت می‌فهمیدم. باید خودم از عشقِ توی چشمهات به بلوط‌های کردستان می‌فهمیدم. باید از همین که جمع صنوبر و قامت سروی می‌فهمیدم. چیست که این‌ها همه هست و تماما پایدار است و مقاوم و به‌بندناکشیدنی؟ لبخند می‌زنی و می‌گویی پخشان یعنی شعر.»
.