یک هفته است لبریزم …
و به هم‌سر گفتم باید بریم کافه
(در جریانید که ما تو کافه دعوا می‌کنیم 😁)

چون اونجا خودمون رو متعهد می‌کنیم لول صدا رو رعایت کنیم - حسنا جان حضور نداره و هی نمیزنیم به بیراهه...

ولی هم‌سر جانم انقدر شلوغه که فرصت نمیشه !
جالب اینکه فهمیده چه خبره و این چند روزه به طرز مشکوکی مهربون شده 😁
تماااام ناراحتی هامو تو نُت گوشیم مینویسم
و امروز تعداد قابل توجهی از ناراحتی ها رو خط زدم …

حل شد برام !
بدون دعوا
بدون ابراز ناراحتی
(تمامش نه ها ! فقط تعدادیش_بعضی هاش گفتگو لازمه😁)

حالا که از روش گذشته به این فکر می‌کنم که انقدررر ها هم مهم نبوده !
این دقیقا عمرِ احساسِ خشمه 🤌🏻

وقتی از روش میگذره
منطق میزنه بالا
و اینجاست که توانایی پخته تر حرف زدن رو داری …
دیگه نمیگیم کاش نگفته بودم !


پی نوشت :
این قانون کافه رفتن برای دعوا از اول زندگی مون برقراره !

امروز یادمون باشه
دعوای تو چهارچوب
دعوای با قاعده
برای هرررر زندگی لازمه رفیقم ♥️✌🏻