آدم‌های صبور یک خصوصیت عجیب دارند

بی نهایت لبخند میزنند
این لبخند شاید در نگاه اول
حسِ گذشت بدهد
اینکه «هر زخمی زدید
هر‌ چیزی که گفتید فدای سرتان
من فراموش می‌کنم »

ولی آدم‌های صبور هیچ وقت
هیچ چیزی را فراموش نمی‌کنند ،
زخم‌ها را می‌شمارند ، حرف‌ها را مرور می‌کنند
و همچنان لبخند می‌زنند

یک روز که صبوری دیگر جواب نداد
با همان لبخند ، در یک چشم به هم زدن
برای همیشه فراموشتان می‌کنند ...!

انگار که هیچ وقت در زندگیشان نبودید
آدم‌های صبور
تا یک جایی می‌گویند فدای سرت...!