قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (1)
«بگو پناه مي‌برم به پروردگار فلق» فلق: صبح است زيرا شب از آن منفلق و شكافته مي‌شود. به‌قولي: فلق، هر چيز از آفرينش خداوند جلّ جلاله است كه شكافته مي‌شود؛ اعم از حيوانات، صبح، دانه بذر، هسته، نباتات و غير آن. علما گفته‌اند: خداوند جلّ جلاله در اين آيه به اين حقيقت اشاره مي‌كند كه ذات متعال وي كه بر دور كردن تاريكي‌هاي انبوه از تمام جهان تواناست، قطعا بر اين امر نيز تواناست كه از پناه برنده به خود، هر ترس و هراسي را دفع كند و او را از آسيب هر آسيب‌رساني نگاه دارد.
«بگو پناه مي‌برم به پروردگار فلق» فلق: صبح است زيرا شب از آن منفلق و شكافته مي‌شود. به‌قولي: فلق، هر چيز از آفرينش خداوند جلّ جلاله است كه شكافته مي‌شود؛ اعم از حيوانات، صبح، دانه بذر، هسته، نباتات و غير آن. علما گفته‌اند: خداوند جلّ جلاله در اين آيه به اين حقيقت اشاره مي‌كند كه ذات متعال وي كه بر دور كردن تاريكي‌هاي انبوه از تمام جهان تواناست، قطعا بر اين امر نيز تواناست كه از پناه برنده به خود، هر ترس و هراسي را دفع كند و او را از آسيب هر آسيب‌رساني نگاه دارد.