پِ مثلِ پاییز 🍁

💭
به نجابت بهار قسم
تو را که نشانِ سال نو می دهم
از لابه لای انگشتان بی رمقم
شکوفه سر می زند
نگاهت که میکنم
از گوشه ی چشمانم ،طراوتی پر شور می چکد
شکوه مستیِ بلبلان را ، از من بپرس  !
بپرس تا صدای نفس های تورا ترجمه کنم.
به معصومیت بهار سوگند
هیچ فرقی میان من و سبزه ی نورسیده ی عید نیست .
تو اینجایی و من
چقدر سبز تر از سبزه ی هفت سین ام ...🌱

#مبینا_حریفی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
آرزو کن آن اتفاقِ قشنگ رُخ بدهد
رویا ببارد
دختران برقصند
قند باشد
بوسه باشد
خدا بخندد به خاطرِ ما!
ما که کاری نکرده‌ایم

#علی_صالحی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
شاخه ها آبستن اند
تولدی در پیش است
در این هنگامه ی بهار ،همه به فکر خویش اند
من اما
به درخت می اندیشم و او را
به پاس مادر بودنش دوست می دارم

نگاه کن !
چیزی به تحول زمین نمانده
چقدر صبورم !
چه اندازه شوقِ  میلاد جوانه ها صبورم کرده ...!

#مبینا_حریفی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
‌‏به باز آمدنت چنان دلخوشم
‌‏که طفلی به صبحِ عید
‌‏پرستویی به ظهر بهار
‌‏و من به دیدن تو
‌‏چنان در آینه‌ات مشغولم
‌‏که جهان از کنارم می‌گذرد...

#علی_باباچاهی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
هفت سین این سفره اند
دست‌هایت! چشم‌هایت!
نگاهت! خندهایت!
حرف‌هایت! صدایت!
و حضورت!
و بهاری که تو را دارم
خودِ خودِ بهشت است ...

#حمیدرضا_عبداللهی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
چشمان روشنم را ،
نه عسلی
و نه به رنگ قهوه ای ناب بنامید
به حرمت برگهای عاشق پاییز
رنگ چشمهایم را
پاییزی بخوانید 🧡🍁🍂👁

#مبینا_حریفی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
آنهایی که مرا می‌شناسند
میدانند
آخرین ها در امید، پناه و اشک برای من نوشتن است
من همیشه اسمافرشی نیستم
یک وقت هایی زبانِ کلمات را هرس میکنم کتاب شعر هایم را قایم میکنم ؛
اجازه میدهم کتابخانه خاکی شود تا هر کس از کنار کتاب های شعر نو رد شد فکر کند لای کتاب ها هرگز گشوده نشده است
بگذار مردم هرطور که دوست میدارند اندیشه کنند، چرا که هرگز برای حرف زدن پولی پرداخت نمی‌کنند برای همین است مفت مفت فکر میکنند و کیلو کیلو حرف میزنند و نگران بهایشان نیستند!
آنها فکر میکنند غم آدمی که کم شد با غولِ قلم عشق بازی میکند
حال آنکه کلمات همچون نامه های هفتاد و چند ساله ی خاک‌ خورده در زیرزمین خانه ی قدیمی به قلبم می‌چسبد؛
و من در حالی که لکه های قطرات اشک مادربزرگ را در انتهای کاغذ ها میبینم نوشتن را آغاز میکنم
درست مثل یک ابرازِ قهوه سازی در نیمه ی شب است که به داد بی خوابی پدر می‌رسد.
کلمات برای اغلب اوقات توده ای از نگرانی و‌غم را لای پارچه ای میگدازانند و بی‌منت به مصاف نامه های بی جواب ِزن دایی میروند
آخر سربازِ عاشقی که در جنگ کشته شد شوهرِ زن دایی بود
و زندایی حلقه ی ازدواجش را هرگز از انگشتش رها نکرد
بلکه یک تکه سنگ سنگین از زمینِ حیاط برداشت و به انگشترش کوبید
چهل سال است بر خلاف چشمان ضعیف و قلب رنج‌دیده اش یک تک تاشِ آبی رنگ شکسته در انگشتش میدرخشد!
آخر مگر غمِ کارکشته به‌این سادگی‌ها شانه خالی می کند؟
غم سر می‌رسد که بماند
رشد کند
زاد و ولد کند
و هر چند وقت یکبار طغیان کند و به ریش شادی بخندد
غم هیچ گاه از بین نمیرود
فقط گاهی کمی آن طرف تر میرود تا شادی به زور خودش را در کنار اندوه جا کند
برای همین است جای شادی همیشه تنگ‌ است.

#اسما_فرشی

@Pe_mesle_paeiz0

💭
همه ما ادامه می‌دهیم یا درست این است که بگویم مجبور به ادامه دادن می‌شویم.هرکس به نحوی‌.کمی با درد و غم،اشک،بغض های پنهانی و لبخند های سرد و بی جان!عادت می‌کنیم اما فراموش هرگز‌.و اینچنین یادآوری بدون احساسِ درد حاصل می‌شود.

#عسل_عوض_زاده

@Pe_mesle_paeiz0