🔺مذاکره با ترامپ؛ بازی در زمینی جدید و قواعدی متفاوت
✍ محمد چمنی
🔹ترامپ با تهدید به اعمال و تشدید سیاست «فشار حداکثری»، می‌کوشد ایران را به مذاکره‌ای از موضع ضعف بکشاند. او این سیاست را نه صرفاً به‌عنوان یک راهبرد موقت، بلکه به‌عنوان ابزاری برای فرسایش تدریجی قدرت تصمیم‌گیری ایران و تحمیل شرایطی ناعادلانه به کار می‌گیرد. برخلاف دیپلماسی سنتی، که مذاکره را فرایندی دوسویه برای دستیابی به منافع متقابل می‌داند، ترامپ به‌دنبال ایجاد وضعیتی است که در آن، ایران چاره‌ای جز پذیرش توافقی نامتوازن نداشته باشد. هدف او روشن است: حداکثر امتیازگیری در ازای حداقل امتیازدهی، آن هم در شرایطی که فضای رسانه‌ای و اقتصادی به‌عنوان اهرم‌های فشار علیه ایران عمل کنند.
🔹اما در این معادله، یک نکته‌ی کلیدی وجود دارد: این‌که ترامپ بازی را طراحی کرده، به این معنا نیست که قواعد آن تغییرناپذیر است. مذاکره، صحنه‌ی جنگی هوشمندانه است که در آن طرفی پیروز خواهد شد که بتواند مسیر بازی را به نفع خود تغییر دهد. ایران نه‌تنها این توانایی را دارد، بلکه بیش از هر زمان دیگری باید ظرفیت‌های دیپلماتیک خود را تقویت کند. در این میدان، سیاست انفعالی یا ایستادگی بی‌انعطاف، راه به جایی نخواهد برد. آنچه تعیین‌کننده‌ی نتیجه خواهد بود، قدرت معامله‌گری، ابتکار عمل و بهره‌گیری هوشمندانه از فرصت‌هاست.
🔹ترامپ، به‌رغم تمام نمایش‌های قدرت، نقطه‌ضعفی بنیادین دارد: او بیش از آن‌که به‌دنبال یک توافق واقعی باشد، به‌دنبال پیروزی‌ای است که بتواند در رسانه‌ها از آن بهره‌برداری کند. ایران می‌تواند با درک این ویژگی، مذاکرات را به‌گونه‌ای هدایت کند که هزینه‌های زیاده‌خواهی او را افزایش دهد و در عین حال، دستاوردهای ملموسی برای خود رقم بزند. امروز، دیگر نبرد در میدان‌های سنتی جریان ندارد؛ جنگ اصلی، در پشت میزهای مذاکره است. و در این میدان، تنها کشوری پیروز خواهد بود که بتواند با قدرت چانه‌زنی، قواعد بازی را از آنِ خود کند.
🔸آخرین خبر کرمانشاه|سریع|مردمی|فراجناحی 👇
@Kermanshah_today
✍ محمد چمنی
🔹ترامپ با تهدید به اعمال و تشدید سیاست «فشار حداکثری»، می‌کوشد ایران را به مذاکره‌ای از موضع ضعف بکشاند. او این سیاست را نه صرفاً به‌عنوان یک راهبرد موقت، بلکه به‌عنوان ابزاری برای فرسایش تدریجی قدرت تصمیم‌گیری ایران و تحمیل شرایطی ناعادلانه به کار می‌گیرد. برخلاف دیپلماسی سنتی، که مذاکره را فرایندی دوسویه برای دستیابی به منافع متقابل می‌داند، ترامپ به‌دنبال ایجاد وضعیتی است که در آن، ایران چاره‌ای جز پذیرش توافقی نامتوازن نداشته باشد. هدف او روشن است: حداکثر امتیازگیری در ازای حداقل امتیازدهی، آن هم در شرایطی که فضای رسانه‌ای و اقتصادی به‌عنوان اهرم‌های فشار علیه ایران عمل کنند.
🔹اما در این معادله، یک نکته‌ی کلیدی وجود دارد: این‌که ترامپ بازی را طراحی کرده، به این معنا نیست که قواعد آن تغییرناپذیر است. مذاکره، صحنه‌ی جنگی هوشمندانه است که در آن طرفی پیروز خواهد شد که بتواند مسیر بازی را به نفع خود تغییر دهد. ایران نه‌تنها این توانایی را دارد، بلکه بیش از هر زمان دیگری باید ظرفیت‌های دیپلماتیک خود را تقویت کند. در این میدان، سیاست انفعالی یا ایستادگی بی‌انعطاف، راه به جایی نخواهد برد. آنچه تعیین‌کننده‌ی نتیجه خواهد بود، قدرت معامله‌گری، ابتکار عمل و بهره‌گیری هوشمندانه از فرصت‌هاست.
🔹ترامپ، به‌رغم تمام نمایش‌های قدرت، نقطه‌ضعفی بنیادین دارد: او بیش از آن‌که به‌دنبال یک توافق واقعی باشد، به‌دنبال پیروزی‌ای است که بتواند در رسانه‌ها از آن بهره‌برداری کند. ایران می‌تواند با درک این ویژگی، مذاکرات را به‌گونه‌ای هدایت کند که هزینه‌های زیاده‌خواهی او را افزایش دهد و در عین حال، دستاوردهای ملموسی برای خود رقم بزند. امروز، دیگر نبرد در میدان‌های سنتی جریان ندارد؛ جنگ اصلی، در پشت میزهای مذاکره است. و در این میدان، تنها کشوری پیروز خواهد بود که بتواند با قدرت چانه‌زنی، قواعد بازی را از آنِ خود کند.
🔸آخرین خبر کرمانشاه|سریع|مردمی|فراجناحی 👇
@Kermanshah_today